Τον Μάρτιο του 1986 τα τηλέτυπα των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων κροτάλιζαν ακατάπαυστα. Το αμερικανικό Ναυτικό που εκτελούσε γυμνάσια στην Μεσόγειο ανοικτά του Κόλπου της Σύρτης με τα αεροπλανοφόρα USS Saratoga (CV-60) και USS Coral Sea (CV-43) του 6ου Στόλου, ενισχυμένο με την Ομάδα Μάχης του USS America (CV-66) είχε περάσει την «Γραμμή του Θανάτου» του Μουαμάρ Καντάφι διεξάγοντας πλέον επιχειρήσεις νοτίως αυτής.
Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι από καιρό. Αεροσκάφη της λιβυκής Αεροπορίας παρενοχλούσαν συνεχώς τις αμερικανικές ασκήσεις και αναχαιτίζοντο από μαχητικά του Ναυτικού. Όμως τα πράγματα τώρα ήταν διαφορετικά. Τα αμερικανικά αεροσκάφη έγιναν στόχος αντιαεροπορικών πυραύλων ενώ λιβυκές πυραυλάκατοι κινήθηκαν εναντίον των πλοίων της Task Force 60 (Battle Force Zulu) με απειλητικές διαθέσεις.
Το USS Saratoga απονήωσε Α-7Ε οπλισμένα με πυραύλους αντι-ραντάρ AGM-88 HARM και βομβαρδιστικά Α-6Ε φορτωμένα με βλήματα Harpoon και CBU, συνοδεία αεροσκαφών ηλεκτρονικού πολέμου EA-6B Prowler ενώ από το USS America σηκώθηκαν A-6E και EA-6B. Σε ρόλο υποστήριξης, το αεροπλανοφόρο USS Coral Sea έστειλε αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης E-2C, ιπτάμενα τάνκερ KA-6D και μαχητικά F-14 Tomcat και F/A-18 Hornet. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν συνεχώς έκτακτα.
Τον Αύγουστο του 1981 η απόφαση της Ουάσιγκτον να αψηφήσει την μονομερή διακήρυξη από τον Συνταγματάρχη Καντάφι της θαλάσσιας περιοχής κάτω των γεωγραφικών συντεταγμένων 32° 30 ως «λιβυκά χωρικά ύδατα» κατέληξε στην εμπλοκή δύο F-14Α με λιβυκά Su-22 πάνω από τον Κόλπο της Σύρτης.
‘Fox 2 kill!’ Όταν δύο Fitter έμπλεξαν με τις λάθος «Γάτες» (διαβάστε περισσότερα στο https://www.ptisidiastima.com/fox-2-kill-fitter-f14/)
Η νέα αμερικανική άσκηση του δικαιώματος ελεύθερης ναυσιπλοΐας υπό την ονομασία ‘Attain Document III’ προμήνυε και δεύτερο γύρο. Παρά την έντονη αεροπορική δραστηριότητα, αυτή την φορά η κόντρα με τον Καντάφι θα ήταν υπόθεση των βομβαρδιστικών Α-6 Intruder.
Από το Βιετνάμ μέχρι τότε οι «Εισβολείς» είχαν γίνει πολύ πιο επικίνδυνοι. Τα Α-6E TRAM ήταν η έκδοση με τον πιο προηγμένο ηλεκτρο-οπτικό εξοπλισμό που διέθετε ποτέ επιθετικό αεροσκάφος του Ναυτικού. Χάρη στο χαρακτηριστικό πυργίσκο TRAM (Target Recognition Attack Multisensor) κάτω από το ρύγχος, η απόλυτη έκδοση του Intruder ήταν ικανή να ανιχνεύει, να αναγνωρίζει και να πλήττει σε μια μόνο διέλευση με επίφοβη ακρίβεια διαφορετικούς στόχους, ημέρα ή νύχτα, ασχέτως καιρού.
Στην οθόνη του ο ΒΝ (Bombardier Navigator) μπορούσε να βλέπει στόχους μέχρι πρότινος αθέατους κάτω από την πυκνή βλάστηση, το σκοτάδι ή την προσεγμένη παραλλαγή, με την βοήθεια του ευαίσθητου συστήματος FLIR που παρείχε τη δυνατότητα εγκλωβισμού συγκεκριμένων σημείων, όπως π.χ. την ίσαλο ενός πολεμικού ή την περιοχή τού μηχανοστασίου του. Οι Harpoon θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα.
Τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το κυκλώπειο «μάτι» του Intruder: αν κάτι δεν «έβλεπε» το σύστημα υπερύθρων, το έβλεπε ο δέκτης FAC (Forward Air Controller) του συστήματος LRT (Laser Receiver/Transmitter) ή οι επικείμενοι στόχοι «φωτιζόταν» με ακτίνες λέιζερ από άλλο αεροσκάφος είτε από προωθημένο παρατηρητή στο έδαφος. Ο περιστρεφόμενος πυργίσκος παρείχε στον βομβαρδιστή δυνατότητα σάρωσης 360ο και συνεχούς παρακολούθησης/εγκλωβισμού του στόχου, ανεξαρτήτως των ελιγμών του αεροπλάνου. Αργότερα τα Α-6Ε TRAM απέκτησαν το σύστημα DRS (Detection and Ranging System) και το IRVAT (Infra-Red Video Automatic Tracking) της Northrop που αυτοματοποιούσαν την ιχνηλάτηση.
Την νύχτα της 24ης Μαρτίου 1986 το Ναυτικό του Καντάφι συνειδητοποίησε πόσο επικίνδυνα ήταν τα Intruder. Μια πυραυλάκατος Combattante IIa ήταν το πρώτο σκάφος που επλήγη με εκτοξευόμενο από αέρος πύραυλο AGM-84A Harpoon που εξαπέλυσαν Intruders της Μοίρας VA-34 ‘Blue Blasters’. Τα Α-6 κατευθύνθηκαν προς το μέρος του βάσει των οδηγιών ενός Ε-2C Hawkeye και προέβησαν στην αναγνώρισή του μέσω του FLIR του συστήματος TRAM αναφέροντας τον τύπο, το στίγμα και την πορεία του.
Όταν έλαβαν την κωδικοποιημένη διαταγή να επιτεθούν, το σκάφος δέχθηκε δύο πυραύλους και επιπλέον πλήγματα από περιλήπτες βομβίδων Mk-20 Rockeye που το άφησαν ακινητοποιημένο στην επιφάνεια να φλέγεται. Οι πιλότοι, με το καύσιμό τους να μειώνεται και βλέποντας το λιβυκό πλοίο έτοιμο να βυθιστεί, αποφάσισαν να κρατήσουν τους περιλήπτες που απέμεναν μήπως συναντούσαν άλλους πιθανούς στόχους και αποχώρησαν. Tο αποτελείωσαν αργότερα με Rockeye δύο A-6E από την Μοίρα VA-85 ‘Black Falcons’ του USS Saratoga. Η αντιπαράθεση όμως δεν θα σταματούσε εδώ.
Ξημερώματα της επομένης, 25 Μαρτίου, ένα ζεύγος Α-6Ε της Μοίρας VA-55 ‘Warhorses’ πέτυχε την πυραυλοφόρο κορβέτα «Άϊαν Ζακίτ» η οποία είχε αφήσει την Βεγγάζη και κατευθυνόταν με ταχύτητα 25 κόμβων εναντίον των αμερικανικών πλοίων. Αρχικά το λιβυκό είχε χαρακτηριστεί εσφαλμένως Combattante II G πριν αναγνωρισθεί ως κλάσης Nanuchka II, εξοπλισμένο με τέσσερεις πυραύλους κατά στόχων επιφανείας «Τερμίτ» (κωδ. ΝΑΤΟ, SS-N-2C ‘Styx’) συν δύο αντιαεροπορικούς SA-N-4 ‘Gecko’ για αυτοπροστασία και δύο πυροβόλα των 57 χιλ. Όχι πως είχε και πολλή σημασία. Το USS Yorktown, ένα καταδρομικό κλάσης Ticonderoga, κατηύθυνε ήδη βομβαρδιστικά Intruder εναντίον του.
«Τα Α-6Ε από το Coral Sea ράντισαν το λιβυκό πολεμικό με Rockeye και αυτό άρχισε να καίγεται. Την χαριστική βολή την έδωσε ένα Α-6 της VA-85 το οποίο από απόσταση 15 μιλίων εξαπέλυσε έναν πύραυλο Harpoon που έκοψε την κορβέτα στα δύο. Η πλώρη της σηκώθηκε και μέσα σε 10΄η Nanuchka είχε βυθισθεί. Αν και όλες οι επιθέσεις έγιναν εντός της εμβελείας των SA-2, κανένας SAM δεν εκτοξεύθηκε εναντίον μας καθώς πετούσαμε στα 300 πόδια –μπορεί και χαμηλότερα! Ούτε ΜiG εμφανίσθηκαν όμως, παρόλο που είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο της Μπενίνα…» θυμάται ένας βομβαρδιστής.
Μετά την βύθιση του «Άϊαν Ζακίτ» οι Λίβυοι δεν κινήθηκαν ξανά κατά της αμερικανικής Δύναμης Κρούσης. Μια πυραυλάκατος Combattante IIa είχε επίσης αχρηστευτεί από δύο βλήματα Harpoon που εξαπέλυσε εναντίον της το USS Yorktown. Η αναμέτρηση με την Task Force 60 τούς είχε στοιχίσει μια κορβέτα και ένα περιπολικό σκάφος με τουλάχιστον 35 θύματα ενώ δύο ακόμη πολεμικά τους και βάσεις πυραύλων SAM είχαν υποστεί ζημιές από επιθέσεις αεροσκαφών του Ναυτικού.
Ο Καντάφι δεν το ήξερε αλλά ο Πρόεδρος Ρήγκαν θα εξαπέλυε μια νέα, μεγαλύτερη επιχείρηση εναντίον του, την Οperation El Dorado Canyon. Η βομβιστική επίθεση με θύματα στην ντισκοτέκ ‘La Belle’ στο Δυτικό Βερολίνο όπου σύχναζαν Αμερικανοί στρατιώτες, ήταν η αφορμή που ζητούσε η Ουάσιγκτον. Σύντομα ο νυχτερινός ουρανός πάνω από την Τρίπολη και την Βεγγάζη θα αυλακωνόταν από τα αντιαεροπορικά και τις εκρήξεις.
Αλέξανδρος Θεολόγου
Πρώτη δημοσίευση 25/3/2019
2 Harpoon περιλήπτες βομβίδων Rockeye, και χρειάστηκε και δεύτερη επίθεση ξ πρώτη πυραυλάκατος;
Αυτά τα A6 ήταν καταπληκτικά για την δουλειά τους, μετέφεραν μεγάλο φορτίο σε μεγάλες αποστάσεις, βέβαια η εποχή των εξειδικευμένων αεροσκαφών έχει περάσει..
Το αιώνιο κακό με τα αεροπορικά πυρομαχικά (πλην των αεροεκτοξευόμενων τορπιλών, που όμως από καιρό δεν ευδοκιμούν σε τακτικά αεροσκάφη) είναι ότι εξ’ορισμού χτυπούν πάντα πάνω από την ίσαλο γραμμή, και άρα οι τρύπες που κάνουν δε συμβάλλουν άμεσα στην εισροή υδάτων από το πλοίο, που είναι φυσικά ο μόνος τρόπος να βυθιστεί (πλην φυσικά υπερφόρτωσης στο λιμάνι…). Τα όσα παραδείγματα (αερο)ναυμαχιών της εποχής των αεριωθούμενων και των αντιπλοϊκών πυραύλων καταδεικνύουν με πολύ “ωμό” τρόπο αυτή την πραγματικότητα, αφού σχεδόν ανεξαιρέτως ακόμα και οι πιο μικρές μάχιμες μονάδες (κάτι πλοία ίσα με ψαροκάικα, με 2-4 πυραύλους βιδωμένους πάνω) ακόμα και μετά από απανωτά χτυπήματα πυραύλων κι έχοντας γίνει παρανάλωμα, συνέχιζαν να επιπλέουν. Όσο μεγαλύτερη ήταν η ναυτική μονάδα, τόσο λιγότερη ζημιά έκανε και το κάθε βλήμα/βόμβα, και τόσο πιο δύσκολο ήταν να βυθιστεί, ενώ από ένα μέγεθος και μετά διατηρούσαν μέχρι και μαχητική ικανότητα. Γι’αυτό και η επανεπίθεση, ειδικά όταν τα αποτελέσματα της πρώτης επίθεσης δεν είναι ξεκάθαρα, θέλεις να είσαι σίγουρος ότι ο στόχος σου είναι dead in the water και δε θα είναι πίσω στο παιχνίδι από βδομάδα με το ίδιο, αλλά ακόμα πιο τσαντισμένο πλήρωμα.
σορι κατα λαθος το πατησα
Θα ζήσω κι έτσι 🙂
Θαυμάσια αναδρομή, θερμά συγχαρητήρια.
Τρεις παρατηρήσεις μόνο:
1. Οι επιχειρήσεις ήταν απάντηση στις πολύνεκρες επιθέσεις στα αεροδρόμια Ρώμης και Βιέννης την προηγούμενη περίοδο των Χριστουγέννων, έργο του Αμπού Νιντάλ, που φιλοξενείτο και χρηματοδοτείτο από τον Καντάφι. Μετά από το χτύπημα στη δυτικοβερολινέζικη ντισκοτέκ αρχές Απριλίου, αποφασίστηκε η πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση Eldorado Canyon, στη σφαίρα του θρύλου πλέον, ασύλληπτη για τα μέτρα της εποχής (διάρκεια σε σχέση με την αξιοπιστία αισθητήρων και πλοηγικών μέσων).
2. “Χάρη στο χαρακτηριστικό πυργίσκο TRAM (Target Recognition Attack Multisensor) κάτω από το ρύγχος, η απόλυτη έκδοση του Intruder ήταν ικανή να ανιχνεύει, να αναγνωρίζει και να πλήττει σε μια μόνο διέλευση με επίφοβη ακρίβεια διαφορετικούς στόχους, ημέρα ή νύχτα, ασχέτως καιρού”. Όχι ασχέτως καιρού. Με πυκνή νέφωση, πυκνή βροχή ή έστω ομίχλη μεταξύ α/φ και στόχου, μόνος διαθέσιμος αισθητήρας στοχοποίησης είναι το ραντάρ Norden AN/APQ-148 (εντοπίζει μικρό πλοίο στα 30ΝΜ με το α/φ να ίπταται στα μόλις 200 πόδια, και σνόρκελ υποβρυχίων σε μικρότερες αποστάσεις). Υψηλής ανάλυσης μεν, αλλά πολύ κατώτερης διακριτικής ικανότητας από οπτικά μέσα. Αν ο στόχος δεν παρέχει ικανό ίχνος στο ραντάρ, μπορεί να γίνει αυτόματο offset bombing (το offset point δίνει ίχνος στο ραντάρ, και η ακριβής απόσταση και θέση αυτού σε σχέση με τον όντως στόχο είναι γνωστή από αεροφωτογραφίες. Προσοχή μόνο να μη βομβαρδισθεί το offset αντί του στόχου κατά λάθος, έχει γίνει στο Βιετνάμ από F-111A!). Κατά κυριολεξία παντός καιρού μέσα είναι μόνο ραντάρ και iron bombs (σήμερα και JDAM).
3. “Στην οθόνη του ο ΒΝ (Bombardier Navigator) μπορούσε να βλέπει στόχους μέχρι πρότινος αθέατους κάτω από την πυκνή βλάστηση, το σκοτάδι ή την προσεγμένη παραλλαγή, με την βοήθεια του ευαίσθητου συστήματος FLIR που παρείχε τη δυνατότητα εγκλωβισμού συγκεκριμένων σημείων, όπως π.χ. την ίσαλο ενός πολεμικού ή την περιοχή τού μηχανοστασίου του. Οι Harpoon θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα.”.
Πράγματι, το FLIR του TRAM ήταν τότε το κορυφαίο στον κόσμο, και μάλιστα πολύ μικρό σε μέγεθος για την απόδοση. Και πράγματι έδειχνε μηχανοστάσια κλπ. Αλλά αυτό είχε εφαρμογή σε πλήγματα με Paveway ή με AGM-123 Skipper (=GBU-16 1000 lb Paveway με τον πυραυλοκινητήρα του AGM-45 Shrike), όπου μπορούσες να κατευθύνεις το όπλο σε ορισμένο σημείο του σκάφους. Ο AGM-84 Harpoon αυτοκατευθυνόταν, αρχικά με INS και στην τελική φάση με το δικό του ραντάρ. Ένα ραδιοϋψόμετρο ακριβείας καθιστά δυνατόν το πλήγμα όσο γίνεται πιο κοντά στην ίσαλο, αλλά … αυτά, μηχανοστάσια κλπ δεν ξέρει το ραντάρ ….
Οι αρχές του 1986 ήταν μάλλον περιπετειώδεις. Το δυστύχημα του Challenger, οι επιθέσεις στη Λιβύη, το δυστύχημα στο Τσέρνομπιλ και άλλα που έχω ξεχάσει. Για την Eldorado Canyon θυμάμαι την άρνηση των Γάλλων να αφήσουν τα F-111 να περάσουν πάνω από τη Γαλλία και πόσο ηρέμησε η περιοχή μετά την επίθεση.
Ελπίζω μέρες που είναι να διαβάσουμε και το αναμνηστικό άρθρο για την κρίση του Μαρτίου 1987.
Χρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους !
Θερμά συγχαρητήρια τόσο στον αρθογράφο όσο και στον Νικόλαο για τις λεπτομερείς περιγραφές !
Χρόνια πολλά αγαπητέ Βαγγέλα, να ζήσεις! Μας έλειψες!
Σχετικά με την 2η παρατήρηση, και τα όπλα που βασίζονται σε INS δεν είναι παντώς καιρού; Απλά αντί να βασίζονται στο ΣΕΠ και το INS του αεροσκάφους, όπως οι μη κατευθυνόμενες βόμβες, φέρουν τα δικά τους ηλεκτρονικά.
Ακριβώς! Ορθά με συμπληρώνετε, όχι μόνο GPS, αλλά και ΙΝS.
Έξοχο, εξαιρετικό, κι ευδόκιμο άρθρο. Για άλλη μια φορά κ. Θεολόγου χτυπάτε bullseye. Η περιορισμένη έκταση των αψιμαχιών της Λιβύης (φαινόμενο αναπόφευκτο, μπορώ μονάχα να υποθέσω πως ακόμα και η αραβοσοσιαλιστική παράκρουση κατανοούσε πλήρως -μακριά από τα μάτια του λαού, αλλά το κατανοούσε- ότι το ψευτοναυτικό της -η ναυαρχίδα τους μια μόνο φρεγάτα μετρίου εκτοπίσματος, όχι μια κλάση, μία φ/γ μόνη της- δεν είχε ελπίδα απέναντι στον 6ο Στόλο, πόσο μάλλον στην μετέπειτα κλιμάκωση ακόμα κι αν τον κατατρόπωναν, αλλά έπρεπε τα βαριά λόγια του ηγέτη τους για τη Σύρτη να μη φανούν στο λαό της Τζαμαχιρίγια κενά περιεχομένου. Έπρεπε να προβάλουν κάποια αντίσταση, αλλά επιβαλλόταν να είναι η μικρότερη δυνατή – αιωνία η μνήμη των μαρτύρων!) μπορεί να φαίνεται πως υποσκάπτει την αξία των συμπερασμάτων της συμπλοκής, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτά υπερβαίνουν τις όποιες υστερήσεις στην κλίμακα των επιχειρήσεων. Αναδείχθηκαν μεταξύ άλλων η τρομακτική τρωτότητα των ΤΠΚ απέναντι σε αεροσκάφη (ακόμα και η Νάνουτσκα – Νανούτσκα;-, με την οργανική πυραυλική ικανότητα Α/Α, δεν απέτρεψε την επίθεση εναντίον της), η σημασία συντονισμού των ναυτικών δυνάμεων με τα α/φη που τις υποστηρίζουν (διακλαδικότητα, διακλαδικότητα, και πάλι διακλαδικότητα), το μεγάλο μέγεθος της απαιτούμενης μάζας πυρός για την εξόντωση ακόμα και μικρής εχθρικής δύναμης, από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς με αυτό το σπανιότατο παράδειγμα σύγχρονου ναυτικού πολέμου που δυστυχώς επισκιάζεται λόγω της έκτασής του (όπως και άλλα τέτοια επεισόδια, βλ. ιρακινό Ναυτικό ’91). Παραγνωρισμένης στρατιωτικής αξίας συμβάντα, από το ευρύ κοινό τουλάχιστον.
Να σημειωθεί πάντως πως (από μνήμης) η πρώτη Κομπατάντ δεν είχε δείξει ιδιαίτερα επιθετική διάθεση, αλλά τελικά πάρθηκε (για λόγους που μου διαφεύγουν) η απόφαση για επίθεση, ενώ και η ταυτοποίησή της μέσω TRAM πήρε λίγη ώρα, λόγω του κινδύνου να πλέουν κοντά της πολιτικά πλοία ήθελαν να είναι απόλυτα σίγουροι.
Υ.Γ. Αν και δε μου αρέσει να κάνω κατάχρηση (νομίζω), σε λίγο καιρό είναι και η επέτειος της επιχείρησης-σταθμός Praying Mantis, η επιτυχία της οποίας θεωρείται πως δικαίωσε δεκαετίες φιλοσοφικής και τεχνολογικής ανάπτυξης στον σύγχρονο αεροναυτικό πόλεμο, μεταξύ άλλων στην παράκτια μάχη, τη διοίκηση-έλεγχο (αν δεν απατώμαι, υπήρχε απευθείας σύνδεση κυβερνητών σκαφών/τακτικών-επιχειρησιακών διοικητών με το Λευκό Οίκο – γατάκια μπροστά σε γίγαντες τύπου Ιμίων, αλλά ας τους δώσουμε λίγο credit κι αυτούς τους γιάνκηδες, κρίμα είναι…), το ναυτικό πυρ, την αεροκίνηση/χρήση ε/π στη μάχη (πάνω από θάλασσα), γενικά ο μπαχτσές της έχει απ’όλα, και τολμώ να πω ότι είναι και αυτή γεγονός άξιο μνείας. Καμία πίεση, βεβαίως, και ευχαριστούμε και πάλι για το παρόν!
Θερμά συγχαρητήρια για την πολύτιμη συμβολή, και προσυπογράφω το αίτημα για εκτενές άρθρο (με φωτό!) για την επιχείρηση Praying Mantis (“αλογάκι της Παναγιάς” λέμε, αν δεν απατώμαι, αυτό το ειδεχθές πλάσμα που κατασπαράσσει το σεξουαλικό του σύντροφο μετά την πράξη; Η ποιητική φλέβα του έθνους μας ….)! Μόνη πραγματική ναυμαχία της μεταπολεμικής εποχής, με πλοία επιφανείας, αεροσκάφη, ελικόπτερα, ναυτικές καταδρομές και όλα τα καλά! Η μοναδική περίπτωση που το αγαπημένο μας Α-7 Κορσαίρ είδε δράση κατά πλοίων (με βόμβες!), η μοναδική περίπτωση που αμερικανικό καταδρομικό βλήθηκε με κατευθυνόμενο βλήμα (ιρανικό Χαρπούν!) το οποίο σχεδόν πέρασε μεταξύ των ιστών …
Τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο πάντως δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι ωραία που θα τελείωναν τα προβλήματά μας αν οι Αμερικάνοι στήριζαν με την ίδια θέρμη την επιβολή της UNCLOS και στα μέρη μας…
.
Ημερολόγιον Μαρτίου 1986.
Κυριακή βράδυ, ησυχία και το ψιλόβροχο μόλις είχε σταματήσει. Η γη κάτω από τα πεύκα μύριζε υπέροχα ενώ τα πρώτα φώτα των καλών γειτόνων και συμμάχων τρεμόπαιζαν απέναντι. Ο Λοχίας καθάριζε σχολαστικά το Παρά, πιο πολύ το χάιδευε και ρουφούσε τη δροσιά της βραδιάς. Κάθε τόσο έλεγχε τη μικρή χαράδρα κάτω από την άκρη του φυλακίου και σκεφτόταν ότι με τέτοια υγρασία και νηνεμία αν κάποιος όπλιζε θα ακουγόταν στο χιλιόμετρο. Πλησίαζε 25 Μαρτίου, θα έβγαινε άγημα αλλά θα ερχόταν και η Λιάνα στο νησί και θα έμενε ως την άλλη Κυριακή, μεγαλείο.
– Κομάντος τι λένε οι εφημερίδες σήμερα; Θα δούμε επί τέλους πόλεμο στη γειτονιά; Ή ακόμη γράφουν για τον Πάλμε, αλήθεια βρέθηκε ο δολοφόνος;
Ο Υπολοχαγός απολάμβανε τις συζητήσεις με τον συνομήλικο του, έφεδρο Λοχία και ύστερα από μερικούς μήνες και αμέτρητες ασκήσεις στη Μοίρα υπήρχε συγκρατημένη οικειότητα και αλληλοεκτίμηση. Από την άλλη ο Λοχίας, με την εμμονή με το Κυπριακό, αξιοποιούσε κάθε ευκαιρία για γνώσεις πάνω στα μεγάλα γιατί της ήττας του 1974 – μα σίγουρα δεν είσαι Κύπριος, τον ρωτούσαν κάθε τόσο οι Αξιωματικοί που γνώριζε.
– Πάνε 5 χρόνια από τότε που ο Καντάφι έχασε δύο Φίττερ από τα Τόμκατ και 12 από τότε που έκλεισε τη Σύρτη και απ’ ότι φαίνεται δεν λέει να παραδεχθεί ότι δεν πρόκειται να τον αφήσουν οι Αμερικανοί να κάνει το δερβέναγα – ο Ρήγκαν δεν είναι Κάρτερ. Άραγε πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα το 1974 αν δε υπήρχε το κενό εξουσίας στην Ουάσιγκτον και αντί του Κίσινγκερ έκανε κουμάντο ένας κανονικός Πρόεδρος σαν το Ρήγκαν; Σημαδιακές ημερομηνίες: Φεβρουάριο του ’74 ανακαλύπτεται ο Πρίνος αλλά και αποφασίζεται η έρευνα για παραπομπή του Νίξον – Ιούλιο του ’74 παραπέμπεται οριστικά, με τον Αττίλα να επιτίθεται και τον Κίσινγκερ να παίζει το βρώμικο παιχνίδι του.
Ο Υπολοχαγός, ήδη συνειδητοποιημένος στο πώς παίζεται το παιχνίδι δεν καλλιεργούσε αυταπάτες:
– Λοχία μόνοι μας θα ήμασταν και τότε, πρέπει να το πάρουμε απόφαση, δεν υπάρχει περίπτωση κανείς να χύσει αίμα για κάποιον άλλον. Σύγκλιση συμφερόντων ναι, πόλεμος για άλλον δεν υπάρχει.
– Ναι, αλλά τρελή στήριξη όπως του Καντάφι στους Τούρκους είδαμε το ’74…
– Και του Σάχη και του Αλί Μπούτο. Μέχρι και εθελοντές πιλότοι δηλώθηκαν στο Ισλαμαμπάντ για να αντιμετωπίσουν την ΠΑ. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να φταίει ότι η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που ανεγνώρισαν τη Ντάκα, ίσως το Ισλάμ που τους ενώνει, πάντως η Τουρκία δεν ήταν μόνη της. Ενώ η Ελλάδα ήταν.
– Ήδη από τότε οι υδρογονάνθρακες της Ελλάδας δεν ακούγονταν ευχάριστα στον Καντάφι, οπότε, παρά τις αγάπες με το Πασόκ, τα συμφέροντα της Τρίπολης δείχνουν Άγκυρα Στέλιο… Το ’74, μην ξεχνάς, έκλεισε τον κόλπο της Σύρτης ο φίλος του Ανδρέα.
– Δεν είπαμε όχι πολιτικά Λοχία;
Ένα ραδιοφωνάκι ακουγόταν στο βάθος – η ακουστική της βραδυάς ήταν απίστευτη: “τι κι’ αν είσαι απ’ τη Λιβύη, εργατάκι και φτωχός…”.
Η εκδίκηση της γυφτιάς είχε αρχίσει.
ΠΑΣΟΚ Αντρέας Ελούντα Συνάντηση Καντάφι Μιτεράν για το Τσάντ.