22 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΕκσυγχρονισμός του ΣτόλουΦρεγάτες κλάσης “ΥΔΡΑ”: Οι απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού 

Φρεγάτες κλάσης “ΥΔΡΑ”: Οι απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, WWW.NAVALANALYSES.COM

Αν και ο ΕΜΖ (Εκσυγχρονισμός Μέσου Ζωής) των Φ/Γ τύπου ΜΕΚΟ 200HN έχει περάσει στη σκιά του κυρίου προγράμματος προμήθειας νέων φρεγατών πολλαπλών ρόλων (ίσως ακόμη και στη σκιά της προμήθειας πλοίων «ενδιάμεσης λύσης»), εντούτοις αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες ενίσχυσης της ισχύος και της αποτρεπτικής ικανότητας του Πολεμικού Ναυτικού για τις δεκαετίες που έρχονται. Παρουσιάζουμε μια ολοκληρωμένη ανάλυση με αποκλειστικά στοιχεία για τις απαιτήσεις του εκσυγχρονισμού των πλοίων.

Σε πρόσφατη αρθρογραφία της η «Πτήση» είχε πρωτοαναδείξει το θέμα ήδη στην Π&Δ 383 («Φρεγάτες MΕΚΟ 200HN, Ίδιες Δομές-Νέα όπλα–Αυξημένες δυνατότητες»), ενώ οι πλήρεις απαιτήσεις του παλαιότερου, περιορισμένου εύρους (και κόστους) EMZ είχαν παρουσιαστεί κατ’ αποκλειστικότητα στην Π&Δ 396, ΜΑΪΟΣ 2019 (βλέπε σχετικό πλαίσιο). 

Η MEKO 200 είναι μια σχεδίαση του γερμανικού ναυπηγείου Blohm+Voss (σήμερα ανήκει στη ThyssenKrupp Marine Systems), μέλος της οικογένειας MEKO (MΕhrzweck KΟmbination), δηλαδή της φιλοσοφίας «Συνδυασμού Πολλαπλών Χρήσεων», και αποτελεί σήμα κατατεθέν της σειράς τυποποιημένων πλοίων των γερμανικών ναυπηγείων με εναλλακτικά συστήματα πρόωσης και εξοπλισμού. Η τεχνολογία ΜΕΚΟ έγινε το συνώνυμο της προσαρμοστικότητας, αφού επιτρέπει τη διαφοροποίηση του μεγέθους, του οπλισμού και του εξοπλισμού των μονάδων ανάλογα με τις επιχειρησιακές απαιτήσεις του χρήστη, με στόχο την απόδοση στη διεθνή αγορά φρεγατών υψηλών δυνατοτήτων και χαμηλού κόστους κτήσης, όπως και εύκολης και μικρών οικονομικών απαιτήσεων συντήρησης και αναβάθμισης. 

Αν και η οικογένεια ΜΕΚΟ περιλαμβάνει πλοία διαφόρων μεγεθών και διαμορφώσεων στις κατηγορίες φρεγατών, κορβετών και μεγάλων περιπολικών ανοιχτής θαλάσσης, η ΜΕΚΟ 200 αντανακλά περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο την επιτυχία τής σχεδιαστικής προσέγγισης και φιλοσοφίας και συγκαταλέγεται εμπορικά στην πιο επιτυχημένη μέχρι σήμερα σειρά σύγχρονων Φ/Γ και σίγουρα ανάμεσα στις ικανότερες μονάδες του είδους. Συνολικά κατασκευάστηκαν 25 MEKO 200 σε επτά διαφορετικές διαμορφώσεις: οκτώ για την Αυστραλία (MEKO 200ANZ), δύο για τη Νέα Ζηλανδία (MEKO 200ANZ), οκτώ για την Τουρκία (MEKO 200TN-I/TN-IIA/TN-IIB), τρεις για την Πορτογαλία (MEKO 200PN) και τέσσερις για την Ελλάδα (MEKO 200HN).

H νεοζηλανδική Te Kaha (F77) με τη νέα της διαμόρφωση, που περιλαμβάνει πλέον Sea Ceptor αντί των Sea Sparrow.

Η πρώτη ΜΕΚΟ 200 που μπήκε σε υπηρεσία ήταν η τουρκική Yavuz (F240) το 1987, ενώ η τελευταία αφορούσε στην αυστραλιανή Perth (FFH157) τον Αύγουστο του 2006. Ο διάδοχος της ΜΕΚΟ 200 είναι η Α200, μια ελαφρώς μεγαλύτερη φρεγάτα με προηγμένα χαρακτηριστικά, η οποία επίσης έχει σημειώσει σημαντικές εξαγωγές, αφού έχει επιλεγεί από τη Νότιο Αφρική με 4 μονάδες, την Αλγερία με 2 μονάδες και πιο πρόσφατα την Αίγυπτο με τουλάχιστον 4 μονάδες. Όπως έχει αναφερθεί και στους ιστοτόπους μας (www.ptisidiastima.com & www.navaldefence.gr), αν και η γερμανική πρόταση της TKMS για το πρόγραμμα νέων Φ/Γ παραμένει πρακτικά άγνωστη, πιθανολογείται ότι ίσως συμπεριλαμβάνει την A200 ή και την εξελικτική της έκδοση Α300. 

H Α-200 θεωρείται διάδοχος της MEKO 200. Εδώ η νοτιοαφρικανική Amatola (F145).

Η TKMS καυχιέται για τα σχέδιά της υποστηρίζοντας ότι τα πολεμικά πλοία τεχνολογίας MEKO έχουν ιδιότητες που αποφέρουν μόνιμα οφέλη στον πελάτη. Σύμφωνα με την εταιρεία, έχουν κατασκευαστεί για εντατική χρήση και διάρκεια ζωής άνω των 35 ετών σε παρατεταμένα δύσκολες συνθήκες, καθώς και για εξαιρετική αντοχή, κινητικότητα και δυνατότητα επιβίωσης ακόμη και σε περιβάλλοντα ανοικτών θαλασσών (blue-water operations). Υπό το πρίσμα αυτής της «μακροβιότητας», δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χρήστες του τύπου προέβησαν ή ετοιμάζονται να προβούν σε διάφορα προγράμματα Εκσυγχρονισμού ή/και Αναβάθμισης Μέσου Ζωής.

Τονίζεται ότι η εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων είναι οικονομικά αποδοτική για την επέκταση του «κύκλου ζωής» οποιουδήποτε ναυτικού στόλου. Η αναβάθμιση των κρίσιμων συστημάτων αποστολής μέσω της εγκατάστασης σύγχρονων υποδομών στη διαχείριση μάχης, τους αισθητήρες και τον οπλισμό για βελτιστοποίηση των ικανοτήτων του πλοίου παρακολουθώντας τις τεχνολογικές εξελίξεις, εξασφαλίζει το αξιόμαχο έναντι της «απαξίωσης» του χρόνου και τις προσαρμόζει στις ποιοτικές και ποσοτικές μεταβολές της απειλής. 

Οι φρεγάτες ΜΕΚΟ 200ΑΝΖ της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας έχουν λάβει ή ολοκληρώνουν έναν εκτεταμένο ΕΜΖ, ενώ η Τουρκία πρόκειται να ξεκινήσει αντίστοιχο πρόγραμμα στις τέσσερις νεότερες φρεγάτες της (κλάση Barbaros), στις οποίες όμως έχει ήδη υλοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν αναβαθμίσεις ραντάρ και οπλισμού στο πλαίσιο προγράμματος καθολικής αύξησης των δυνατοτήτων τους. Οι πορτογαλικές φρεγάτες θα λάβουν περιορισμένο εκσυγχρονισμό που θα επιτρέψει τη συνέχιση της επιχειρησιακής τους αξιοποίησης, αν και μόνο για αποστολές χαμηλής έντασης, ενώ η Ελλάδα επιθυμεί να εκσυγχρονίσει και εν μέρει αναβαθμίσει τις τέσσερις φρεγάτες κλάσης ΥΔΡΑ, για να υπηρετήσουν μέσα στη δεκαετία του 2030, ως μέρος του φιλόδοξου προγράμματος ανανέωσης του στόλου επιφανείας, που ανέρχεται σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ. 

H αυστραλιανή (αναβαθμισμένη) Perth (FFH157) και η (μη αναβαθμισμένη) Warramunga (FFH152) δίπλα στο ιαπωνικό αντιτορπιλικό Shimakaze (DDG 172)

Οι Φ/Γ κλάσης ΥΔΡΑ είναι πλοία πλήρους εκτοπίσματος 3.400 τόνων και μήκους 117 m, που τέθηκαν σε υπηρεσία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 (ΥΔΡΑ F452 σε υπηρεσία τον Νοέμβριο του 1992, ΣΠΕΤΣΕΣ F453 τον Οκτώβριο του 1996, ΨΑΡΑ F454 τον Απρίλιο του 1998, ΣΑΛΑΜΙΣ F455 τον Δεκέμβριο του 1998). H παράδοση της φρεγάτας ΥΔΡΑ στις 15 Οκτωβρίου 1992 (της πρώτης και μοναδικής που κατασκευάστηκε στη Γερμανία) ήταν κυριολεκτικά γεγονός ιστορικής σημασίας, αφού επρόκειτο για την πρώτη μεγάλη μονάδα στόλου που ναυπηγήθηκε ειδικά για το Πολεμικό Ναυτικό μετά τα αντιτορπιλικά ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι και ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ, τα οποία παραδόθηκαν το 1939! Διευκρινίζεται ότι οι φρεγάτες τύπου «S» (Kortenaer), που αγοράστηκαν επίσης καινούριες (η ΕΛΛΗ το 1981 και η ΛΗΜΝΟΣ το 1982), αποκτήθηκαν ενώ ήδη ναυπηγούντο για το Ολλανδικό Ναυτικό. Σημειώνεται εδώ ότι οι ελληνικές ΜΕΚΟ 200 ήταν και είναι οι πιο βαριά και καλύτερα εξοπλισμένες φρεγάτες του τύπου, ικανές για κάθε είδους ναυτικό πόλεμο χάρη στον ισορροπημένο οπλισμό και εξοπλισμό τους, ενώ ανήκουν στην τρίτη γενιά MEKO Mod3, στην οποία αξιοποιείται πληρέστερα η εγκατάσταση οπλικών και ηλεκτρονικών συστημάτων. Επιπλέον, έχουν σημαντικά βελτιωμένες ικανότητες επιβίωσης μετά από εχθρικά πλήγματα, αφού υφίσταται ο μέγιστος δυνατός αριθμός υδατοστεγών διαμερισμάτων με τον μεγαλύτερο εφικτό βαθμό ανεξαρτησίας μεταξύ τους όσον αφορά στα δίκτυα εξαερισμού και κλιματισμού, παροχής ηλεκτρικής ισχύος, πυρόσβεσης, εποπτείας και ελέγχου υπηρεσιών του πλοίου.

Στο φιλόδοξο πρόγραμμα με κύριο πυλώνα την προμήθεια των τεσσάρων νέων φρεγατών πολλαπλών ρόλων, που περιλαμβάνει και την απόκτηση μικρού αριθμού μεταχειρισμένων πλοίων ή προμήθεια νεόδμητων ελαφρών φρεγατών από πρόγραμμα ταχείας ναυπήγησης ως «ενδιάμεση λύση» για την κάλυψη των επιχειρησιακών κενών κατά τον δεξαμενισμό των MEKO 200HN για την εκτέλεση MLU, το ΠΝ είναι πλέον (όπως τουλάχιστον έχει ανακοινωθεί) προσανατολισμένο στην ανάδειξη αναδόχου για το συνολικό πλαίσιο του έργου. Η πρόθεση αυτή υπήρξε λογικό επακόλουθο των εξελίξεων από την εποχή της έναρξης συζητήσεων για την προμήθεια των δύο Belh@rra έως και το τέλος της άνοιξης του 2020, οι οποίες διεξάγονταν ανεξάρτητα με τον ΕΜΖ των MEKO. H μετέπειτα «διασύνδεση» έχει προσθέσει πλέον και την απαίτηση η εταιρεία που θα κερδίσει το πρόγραμμα νέων φρεγατών να επιτύχει υψηλό επίπεδο ομοιοτυπίας μεταξύ του εξοπλισμού τους και αυτού που θα χρησιμοποιηθεί για τον εκσυγχρονισμό και την εν μέρει αναβάθμιση των Φ/Γ κλάσης ΥΔΡΑ. 

Αν και σε αυτήν τη φάση δεν είναι ακόμη γνωστός ο καταμερισμός των κονδυλίων των επιμέρους πυλώνων του προγράμματος των €5 δις, μέχρι σήμερα υπήρχε η εκτίμηση ότι ο ΕΜΖ των ΜΕΚO 200HN θα κυμανθεί στα €400-450 εκατ. ευρώ, ποσό φυσικά κατά πολύ μεγαλύτερο από τo -επιεικώς- ανεπαρκές ποσό των €150-180 εκ. ευρώ που είχε προϋπολογιστεί για το πρόγραμμα το 2019. Οι απαιτήσεις όμως του ΠΝ, όπως θα δούμε παρακάτω, αναμένεται -το λιγότερο- να διπλασιάσουν το κόστος, αν ικανοποιηθούν όλες, αφού οι εργασίες που απαιτούνται είναι εκτεταμένες και το ρίσκο διασύνδεσης των συστημάτων και επίτευξης συγκεκριμένων επιδόσεων είναι σημαντικό.

H τουρκική MEKO 200TN-I Yavuz (F240).

Ο κρίσιμος παράγοντας του χρόνου

Όντας σχεδίαση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και με το παλαιότερο πλοίο της κλάσης να έχει (μέχρι σήμερα) 29 χρόνια ενεργού υπηρεσίας, είναι εξαιρετικά κρίσιμο το πρόγραμμα ΕΜΖ να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να προσαρμόσει τις δυνατότητες των Φ/Γ στις νέες επιχειρησιακές απαιτήσεις. Το Πολεμικό Ναυτικό σχεδίαζε να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα στα τέλη της δεκαετίας του 2000 (παράλληλα με την προμήθεια των 6 FREMM), αλλά αναβλήθηκε πολλές φορές ως συνέπεια της κρίσης του δημόσιου χρέους. Αντίθετα, προχώρησε ο εκσυγχρονισμός των P-3B Orion αξίας $500 εκατ., μεγαλύτερης δηλαδή από το αντίστοιχο πρόγραμμα των ΥΔΡΑ, το οποίο κρίθηκε υψηλότερης προτεραιότητας. Στο μεσοδιάστημα, με το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού να βρίσκεται σε εκκρεμότητα, τα πλοία έχουν δεχθεί μικρές μόνο παρεμβάσεις, κυρίως για να διατηρήσουν τη λειτουργικότητά τους. 

Να αναφέρουμε ότι δεν είναι λίγες οι φωνές που αναρωτιούνται αν πραγματικά αξίζει να εκσυγχρονιστούν πλοία τέτοιας ηλικίας, όταν ο χρόνος στον οποίο θα υποβάλλονται σε ΕΜΖ είναι δεδομένο ότι θα ξεπεράσει τα 3 χρόνια (σχεδόν 40 μήνες) για το πρώτο πλοίο (αν και θα μειώνεται σταδιακά για τα υπόλοιπα που θα ακολουθούν). Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι η νεοζηλανδική MEKO 200ANZ Te Kaha έφτασε στα ναυπηγεία της Lockheed Μartin στον Καναδά τον Μάρτιο του 2018 για να υποστεί ΕΜΖ, με τη διαδικασία να έχει ήδη ξεκινήσει εγχώρια καιρό πριν, και επέστρεψε στη Ν. Ζηλανδία μόλις τον Δεκέμβριο του 2020, δηλαδή 33 μήνες αργότερα. Η επιστροφή της όμως δεν σήμανε και την απόδοση στο RNZN, αφού απαιτούνται επιπλέον δοκιμές που θα ολοκληρωθούν μέσα στο 2021. Αναρωτιέται κανείς τι θα γίνει με το ελληνικό πρόγραμμα που θα υλοποιηθεί εγχώρια, την ταχύτητα με την οποία θα ξεκινήσει και θα εξελιχθεί η διαδικασία και το σχετικά μικρό ποσό που θα εκσυγχρονίσει μεν τα πλοία, αλλά δεν θα αναβαθμίσει δραματικά τις δυνατότητές τους, αφού, όπως θα δούμε παρακάτω, αρκετά συστήματα θα παραμείνουν ως έχουν, ενώ οι αλλαγές στον οπλισμό είναι ελάχιστες και μόνον οι άκρως απαραίτητες. Ερώτημα αποτελεί και ο τόπος υλοποίησης των εργασιών, αναφορικά πάντα με την κατάσταση, ή και το καθεστώς στο οποίο τελούν τα δυο μεγάλα ναυπηγεία σήμερα. Στο θέμα αυτό και για την αποφυγή του «σκοπέλου» το ΠΝ προσανατολιζόταν ήδη από το 2019 στη χρήση των εγκαταστάσεων του Ναυστάθμου Σαλαμίνας. Η πιθανότητα όμως να υποβληθεί συνολική πρόταση και για το μέλλον των ναυπηγείων ως μέρος του επιδιωκόμενου «πακέτου» των €5 δις, ίσως διαφοροποιήσει τις εξελίξεις. 

H νεοζηλανδική ΜΕΚΟ 200ΑΝΖΑΚ Te Kaha (F77) στον Καναδά, στη διάρκεια των εργασιών ΕΜΖ. Προσέξτε τον νέο ιστό στον προβλήτα.

Αναφορικά με τον προϋπολογισμό και την έκταση των εργασιών δεν πρέπει να λησμονείται ότι μπορεί το τέταρτο πλοίο της κλάσης να εισήλθε σε υπηρεσία το 1998, ο εξοπλισμός όμως τον οποίο φέρει είναι κατασκευής 1990-1991! Επίσης, πρέπει να συνυπολογιστεί το σημαντικό ενδεχόμενο ότι, «ανοίγοντας» το κάθε πλοίο για τις εργασίες, να ανακαλυφθούν και άλλες ανάγκες επισκευής ή αντικατάστασης, ενώ καθεμιά από τις τέσσερις φρεγάτες έχει τα δικά της προβλήματα και καταπονήσεις, που κάνουν τον στόλο των MEKO 200HN άκρως ανομοιογενή στον συγκεκριμένο τομέα. Από την άλλη, αν συνεκτιμηθεί ότι μια ελαφρά φρεγάτα νέας σχεδίασης αξίας €300-350 εκατ. ευρώ με ανώτερο εξοπλισμό και οπλισμό (εκτός ίσως του πυροβόλου που λόγω μεγέθους δεν δύναται να φέρει σύστημα των 127 mm) κατασκευάζεται σε 30 μήνες και έχει ορίζοντα ζωής που ξεπερνά τα 40 έτη, ένας μικρότερης έκτασης εκσυγχρονισμός των Φ/Γ ΥΔΡΑ (και ίσως μόνο των νεότερων εξ αυτών) να είχε πλέον περισσότερο νόημα, ώστε να ακολουθήσει η επένδυση σε νέες ναυπηγήσεις. Με μια εκτίμηση ενός δις ευρώ συνολικά για την «ενδιάμεση λύση» και το πρόγραμμα EMZ, δύναται να ναυπηγηθούν έως και τρεις τέτοιες σύγχρονες ελαφρές φρεγάτες. Ας σημειωθεί ότι σε συγκεκριμένες προτάσεις ξένων οίκων που διεκδικούν το πρόγραμμα των τεσσάρων νέων φρεγατών, δύναται να «χωρέσουν» οικονομικά 1-2 τέτοια πλοία για ποσό €4 δις. Στο σύνολο δηλαδή του προγράμματος των €5 δις μπορούν να αποκτηθούν 8-9 σύγχρονες και ικανές φρεγάτες, σε ένα μίγμα μικρότερων και μεγαλύτερων σχεδιάσεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι τέσσερις Φ/Γ ΥΔΡΑ θα καταλήξουν όπως σήμερα οι Φ/Γ «S», δηλαδή θα μείνουν σε υπηρεσία με έναν χαμηλού κόστους εκσυγχρονισμό έως ότου αντικατασταθούν από μια άλλη αγορά (4;) νέων φρεγατών κάποια στιγμή την επόμενη δεκαετία. Με το σκεπτικό που αναλύθηκε παραπάνω, ο αριθμός των ελαφρών φρεγατών που μπορούν να αποκτηθούν αυξάνεται κατά δύο σχεδόν επιπλέον μονάδες αν ο ΕΜΖ των ΥΔΡΑ προσεγγίσει το μέγιστο αναμενόμενο κόστος του 1δις ευρώ! Επί του παρόντος το σενάριο αυτό δεν κρίνεται σκόπιμο να αναλυθεί περαιτέρω, αφού η απόφαση του ΕΜΖ είναι ειλημμένη και την στηρίζουμε ως ένα εξαιρετικά θετικό βήμα που επιτέλους δρομολογείται. Σε κάθε περίπτωση το ΠΝ θα ενισχυθεί σημαντικά από το πρόγραμμα που έχει επιλέξει και αυτό είναι το πλέον ευχάριστο για το μέλλον του Στόλου και για την ασφάλεια της χώρας μας.

Οι επιμέρους απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού

Όπως προαναφέρθηκε, οι βελτιωτικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα στις φρεγάτες κλάσης ΥΔΡΑ είναι λίγες. Η σημαντικότερη (το 2009) αφορούσε στο υψίστης σημασίας πρόγραμμα αναβάθμισης των δύο ραντάρ ελέγχου πυρός-FCR (Fire Control Radars) STIR 1.8, και ενσωμάτωσης του αναβαθμισμένου συστήματος κατακόρυφης εκτόξευσης (VLS) Mk48 Mod5 (από Mod2 που ήταν προηγουμένως), για να επιτραπεί η ολοκλήρωση στα πλοία του πλέον σύγχρονου αντιαεροπορικού πυραύλου μέσης εμβέλειας RIM-162 ESSM (Evolved Sea Sparrow Missile) σε αντικατάσταση του RIM-7P NSSM (NATO Sea Sparrow Missile). Μεταξύ άλλων μικρότερων αναβαθμίσεων οι φρεγάτες έχουν λάβει νέο εξοπλισμό επικοινωνιών και -πολύ πρόσφατα- έναν μικρό ηλεκτροοπτικό αισθητήρα TDR-10 (ΣΑΛΑΜΙΣ) ή TDR-10A (ΥΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΑΙ, ΨΑΡΑ), που κατασκευάζεται από την ελληνική εταιρεία Miltech Hellas. Επιπλέον, η απόκτηση και οι άμεσες παραδόσεις των επτά MH-60R, θα αυξήσουν σημαντικά την επίγνωση της κατάστασης και τις δυνατότητες ASW των πλοίων, ενώ αναμένεται και η αγορά αριθμού ESSM Block II. 

Οι πορτογαλικές ΜΕΚΟ 200 Αlvares Cabral (F331) και Corte Real (F332).

Ακρογωνιαίος λίθος του επιδιωκόμενου ΕΜΖ είναι η εγκατάσταση ενός νέου περιστρεφόμενου ραντάρ έρευνας αέρα/επιφανείας και πρόσκτησης στόχων κατηγορίας ενεργητικής ηλεκτρονικής σάρωσης AESA (Active Electronically Scanned Array), που θα αντικαταστήσει τόσο το παλαιό αντίστοιχο ραντάρ μέσης εμβέλειας DA08 όσο και το τρισδιάστατο (3D) ραντάρ βραχείας εμβέλειας, αποκάλυψης εναέριων και στόχων επιφανείας MW08 σε έναν νέο ιστό. 

Να σημειωθεί ότι τα MW08 εξοπλίζουν επί του παρόντος τα έξι (επτά στο μέλλον) ΤΠΚ κλάσης ΡΟΥΣΣΕΝ (τύπου Super Vita). Ευελπιστούμε ότι τα συστήματα MW08, που θα αφαιρεθούν από τις φρεγάτες, θα εγκατασταθούν σε άλλα πλοία που χρησιμοποιούν το παρωχημένο TRS-3030 Triton, όπως τα μεγάλα περιπολικά (κανονιοφόροι) κλάσης ΑΡΜΑΤΩΛΟΣ (δύο μονάδες) και ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ (δύο μονάδες), τα τέσσερα από τα πέντε αρματαγωγά της κλάσης ΙΑΣΩΝ ή τα τέσσερα από τα πέντε ΤΠΚ κλάσης ΚΑΒΑΛΟΥΔΗΣ (Combattante IIIB). Μια πιθανή εγκατάσταση του MW08 στα προαναφερθέντα περιπολικά σκάφη, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επιτρέψει την αντικατάσταση του παλαιού πρυμναίου πυργίσκου πυροβόλου των 40 mm με SPIKE NLOS ή με κάποιο άλλο οπλικό σύστημα, συμβάλλοντας έτσι στην επαύξηση των ικανοτήτων μάχης των πλοίων.

Ένα μάλλον απίθανο σενάριο λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού του προγράμματος, εν συγκρίσει πάντα με αντίστοιχα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στις ΜΕΚΟ 200ΑΝΖ της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας (το πρόγραμμα ΕΜΖ για μόλις δύο νεοζηλανδικές φρεγάτες κόστισε σχεδόν €390 εκατ. πριν λίγα χρόνια!), είναι η εγκατάσταση ραντάρ AESA τεσσάρων σταθερών στοιχειοκεραιών, όπως είναι το TRS-4D της Hensoldt, το SM400 της Thales ή το Sea Giraffe 4A της Saab, ή ακόμη ραντάρ πολλαπλών λειτουργιών σε θόλο όπως το Herakles της Thales ή το Kronos Grand Naval της Leonardo. Τα συστήματα αυτού του τύπου είναι ακριβά στην πρόσκτηση, ενώ απαιτείται σημαντική δομική παρέμβαση στο πλοίο και ενδελεχής μελέτη για να δεχθεί έναν ιστό που θα φιλοξενεί σύστημα τέτοιων διαστάσεων. Πλεονέκτημα των διατάξεων αυτών έναντι των περιστρεφόμενων κεραιών είναι η συνεχής επίγνωση της εξελισσόμενης κατάστασης στην περιοχή ενδιαφέροντος, η εξασφάλιση υψηλής απόδοσης αποτελεσμάτων παρακολούθησης, ιχνηλάτησης και ταξινόμησης πολλαπλών στόχων ταυτόχρονα και η ανθεκτικότητα σε βλάβες, αφού δεν υπάρχουν μηχανικά μέρη όπως υπάρχουν σε ένα περιστρεφόμενο ραντάρ. Επιπλέον, και ίσως σημαντικότερο, είναι ότι τέτοια συστήματα επιτρέπουν την αφαίρεση των FCR, καθώς διαθέτουν ικανότητες τόσο καθοδήγησης των πυραύλων όσο και τη στοχοποίηση για εκπομπή πυρών πυροβόλου με αποτέλεσμα να μειώνονται περαιτέρω οι απαιτήσεις συντήρησης και να αυξάνονται κατακόρυφα οι δυνατότητες διαχείρισης και κατεύθυνσης πολλαπλών όπλων ταυτόχρονα. 

Το ΠΝ περιλαμβάνει στις απαιτήσεις τού MLU την αντικατάσταση των FCR STIR από νέα ραντάρ ελέγχου πυρός, που θα είναι ίδια με αυτά που θα φέρουν οι φρεγάτες της κύριας προμήθειας, αν βέβαια αυτές θα διαθέτουν αντίστοιχο σύστημα (βάσει των όσων προαναφέρθηκαν, κάποιες υποψηφιότητες που θα έχουν σταθερές στοιχειοκεραίες δεν θα χρειάζονται FCR). Παράλληλα θα γίνει και αναβάθμιση των δύο πομπών (transmitter) Συνεχούς Κύματος (CW) Mk73 Mod1, μπάντας συχνοτήτων «X», οι οποίοι εκπέμπουν από τα STIR με άλλους πομπούς ηλεκτρονικών «στερεάς κατάστασης» (solid state), όπως είναι ο Mod3, για την αύξηση της αξιοπιστίας και φυσικά τη μείωση των αναγκών συντήρησης των ηλεκτρονικών συστημάτων. 

Τα πλοία θα λάβουν νέο Σύστημα Διαχείρισης Μάχης-CMS (Combat Management System), που θα αντικαταστήσει το παλαιό STACOS Mod 2, και ένα καινούριο ραντάρ ναυτιλίας/επιτήρησης χαμηλής πιθανότητας υποκλοπής-LPI (Low Probability of Interception), όπως είναι για παράδειγμα το SCOUT της Thales που εξοπλίζει φρεγάτες κλάσης «S», ΤΠΚ κλάσης ΛΑΣΚΟΣ (Combattante IIIA) και ΡΟΥΣΣΕΝ, καθώς και κανονιοφόρους κλάσης ΜΑΧΗΤΗΣ, που θα αντικαταστήσει το ένα από τα δύο ραντάρ ναυτιλίας, συγκεκριμένα το Decca 2690, αφού το δεύτερο της Transas (ανήκει πλέον στη Wartsila), που εγκαταστάθηκε αργότερα, είναι πολύ πιο σύγχρονο και αναμένεται να παραμείνει. 

Θα εγκατασταθούν επίσης νέο σύστημα IFF ενσωματωμένο στο νέο ραντάρ και ένα καινούριο συγκρότημα ηλεκτρονικού πολέμου (Electronic Warfare), που θα περιλαμβάνει σύστημα μέτρων ηλεκτρονικής υποστήριξης ραντάρ R-ESM (Radar Electronic Support Measures), το οποίο θα αντικαταστήσει το AR-700, σύστημα μέτρων ηλεκτρονικής υποστήριξης επικοινωνιών C-ESM (Communications Electronic Support Measures) και συλλογής πληροφοριών από παρακολούθηση επικοινωνιών COMINT (Communications Intelligence) που θα αντικαταστήσει το Telegon 10, όπως και νέο σύστημα ηλεκτρονικών παρεμβολών ραντάρ R-ECM (Radar Electronic Counter Measures) στη θέση του υπάρχοντος APECS II. Τα πλοία θα λάβουν πρόσθετους αισθητήρες και εξοπλισμό, όπως υποδομές προειδοποίησης προσπίπτουσας ακτινοβολίας λέιζερ (L-ESM) περιμετρικά του σκάφους και τηλεχειριζόμενους σταθμούς όπλων RWS (Remote Weapon Stations) με πυροβόλα 20-30 mm για αντιμετώπιση επιθέσεων κορεσμού και ασύμμετρων απειλών, τοποθετημένους αριστερά και δεξιά της γέφυρας. 

Σε ό,τι αφορά στα υπάρχοντα οπλικά συστήματα, πλην της προσθήκης των δύο RWS (όντας ίσως η μόνη ουσιαστική προσθήκη στον οπλισμό), τα δύο αντιπυραυλικά συστήματα εγγύς προστασίας CIWS (Close-In Weapon Systems) Phalanx που φέρει η κάθε φρεγάτα θα αναβαθμιστούν στην πιο πρόσφατη διαμόρφωση Block 1B Baseline 2. Υπάρχει όμως και η επιλογή στις απαιτήσεις για αντικατάσταση του πρυμναίου Phalanx από CIWS Mk49 Mod3 GMLS (Guided Missile Launching System) με 21 πυραύλους RIM-116C Block 2 RAM (Rolling Airframe Missile) εμβέλειας μεγαλύτερης των 13 km. Εάν υιοθετηθεί αυτή η επιλογή, θα δημιουργήσει άλλη μια ζώνη αντιαεροπορικής/αντιπυραυλικής άμυνας ανάμεσα στους ESSM και το CIWS. Τυχόν αφαίρεση αριθμού Phalanx μπορεί να αξιοποιηθεί σε μεταχειρισμένα πολεμικά που ενδέχεται να αποκτηθούν (όπως οι ολλανδικές Φ/Γ κλάσης Karel Doorman), στην εγκατάσταση δεύτερου συστήματος επί του υποστέγου του ΠΓΥ Προμηθέας ή σε μεταχειρισμένο πλοίο (αποβατικό, δεξαμενόπλοιο κ.ά.) που στο μέλλον.

Επιθυμία του Ναυτικού είναι επίσης να γίνουν αναβαθμίσεις σε συγκεκριμένα συστήματα, όπως οι τριπλοί περιστρεφόμενοι τορπιλοσωλήνες Mk32 Mod5 SSVT, οι εκτοξευτές ηλεκτρονικών αντιμέτρων (συστήματα εκτόξευσης αερόφυλλων/θερμοβολίδων) Mk36 Mod2 SRBOC και το σύστημα παραπλάνησης τορπιλών AN/SLQ-25 Nixie για εκτόξευση νεότερων όπλων, αντιμέτρων (όπως για αντιμετώπιση τορπιλών) ή επαύξηση επιδόσεων αντίστοιχα. 

Το ποσό που διατίθεται δεν επαρκεί για το πυροβόλο Mk45 Mod2A ώστε να αναβαθμιστεί στην πιο εξελιγμένη διαμόρφωση Mod4 για την προσβολή στόχων επιφανείας σε μεγαλύτερες αποστάσεις και αναμένεται να γίνει μόνο εκτεταμένη συντήρηση αυτού.

Από την άλλη, είναι απίθανο, ενώ ούτε περιλαμβάνεται στις απαιτήσεις, να αναβαθμιστεί το VLS Mk48 Mod5 σε μια νέα διαμόρφωση όπως το DP-48 (Dual Pack) λόγω δυσκολίας υλοποίησης του εγχειρήματος (σημαντικές δομικές και άλλες παρεμβάσεις) ή να αντικατασταθεί από VLS Mk41 ή οποιοδήποτε άλλο είδος πυραυλικού συστήματος λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού και της υφιστάμενης ελληνικής επένδυσης στον πύραυλο ESSM. Επίσης, είναι δεδομένο ότι στο εγγύς μέλλον οι MEKO 200HΝ θα εξοπλιστούν με ESSM Block 2, που ενσωματώνουν τόσο ενεργό ερευνητή ραντάρ για αυτόνομη κατεύθυνση προς τον στόχο όσο και ημι-ενεργό αισθητήρα για καθοδήγηση με χρήση των FCR. Οι πύραυλοι ναυτικής κρούσης κατά πλοίων RGM-84 Harpoon ενδεχομένως θα αναβαθμιστούν σε μια νεότερη διαμόρφωση σε άλλο πρόγραμμα, αλλά δεν θα αντικατασταθούν από έναν πιο σύγχρονο και ικανότερο πύραυλο. 

Σχετικά με τα δύο σόναρ, κύτους HMS (Hull Mounted Sonar) και μεταβλητού βάθους-VDS (Variable Depth Sonar) SQS-56/DE-1160, επιδίωξη είναι να δώσουν τη θέση τους νέα συστήματα, κάτι όμως που ίσως απορροφήσει μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού. 

Ο αισθητήρας κατόπτευσης TDR-10/TDR-10A μάλλον θα παραμείνει, αλλά θα συνεπικουρείται από ένα νέο ικανότερο σύστημα έρευνας και ιχνηλάτησης υπέρυθρης ακτινοβολίας (ΙRST), όπως είναι για παράδειγμα το σύστημα Vampir NG της Safran (εξοπλίζει τις αναβαθμισμένες φρεγάτες MEKO 200ΑΝΖΑC της Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας), το SASS της Leonardo (εξοπλίζει τις φρεγάτες Bergamini/FREMM IT) ή το σταθερής διάταξης περιμετρικής κάλυψης ARTEMIS της Thales (εξοπλίζει τις φρεγάτες κλάσης Aquitaine/FREMM FR και το αναβαθμισμένο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle). 

Στο ελικοδρόμιο θα εγκατασταθεί προηγμένο σύστημα αυτόματης ασφάλισης ελικοπτέρου HTS (Helo Traversing System) για διεύρυνση των ορίων επιχειρήσεων, ταχύτερη προσνήωση και ευκολότερη αποθήκευση του ελικοπτέρου στο υπόστεγο. 

Το υπόλοιπο του ποσού που διατίθεται για το MLU θα κατευθυνθεί σε συστήματα πλατφόρμας, όπως οι διάφορες υποδομές αυτόματου ελέγχου και διαχείρισης, καλωδιώσεις, ηλεκτρομηχανικές αναβαθμίσεις, σύστημα πρόωσης, συστήματα επικοινωνιών που θα συμπεριλαμβάνουν νέα τακτικά δίκτυα (Tactical Data Links), όπως είναι το Link 16, νέα οπτικά συστήματα υπόδειξης στόχων (Target Designation Sights-TDS), ενσωμάτωση UAV κ.ά.

Αναμένουμε ότι οι προτάσεις των ΗΠΑ και της Ισπανίας για τον EMZ των ΥΔΡΑ θα βασίζονται σε έναν συνδυασμό εξοπλισμού από Lockheed Martin, Saab, Hensoldt, Indra και Thales. Για την αμερικανική πρόταση, η οποία υπόσχεται υψηλή ομοιοτυπία με τις HF2 (μετεξέλιξη των MMS-HN), περιλαμβανομένου του CMS, είναι πιθανό να συμπεριληφθούν συγκεκριμένα συστήματα ισραηλινής προέλευσης των Elbit, Rafael και IAI για την αμερικανική πρόταση. Οι ολλανδικές και βρετανικές προτάσεις θα βασίζονται στα προϊόντα Thales (Thales Nederland), Leonardo και Terma, ενώ η γερμανική πρόταση θα βασίζεται σε ένα μείγμα προϊόντων των Thales, Hensoldt, Atlas Elektronik, Saab και Indra. Η ιταλική πρόταση θα βασιστεί στις Thales, Elt Roma (μόνο στην περίπτωση ECM, εάν οι ΥΔΡΑ μπορούν να λάβουν συστήματα διαστάσεων όπως το Nettuno 4100) και Furuno. Τέλος, η γαλλική πρόταση με τα έως τώρα δεδομένα θα στηριχθεί στη Thales Hellas και στην εγκατάσταση του Tacticos αντί του SETIS που φέρουν οι FDI, με ό,τι όμως αυτό συνεπάγεται για την επίτευξη ομοιοτυπίας μεταξύ των δύο σχεδιάσεων.

Subscribe
Notify of
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments
- Advertisment -

Το Σχόλιο της Ημέρας

Ανάγκη για νέα υποβρύχια για το Πολεμικό Ναυτικό, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, οτιδήποτε!

Η ιδέα για το σημερινό μας άρθρο προέκυψε μετά την είδηση πως η Ολλανδία θα αγοράσει νέα υποβρύχια από τη Γαλλία, από τη Naval...
- Advertisment -

Κύριο Άρθρο

MH-60R «Romeo»: Θα γίνουν κυνηγοί των τουρκικών υποβρυχίων 214TN

Ο Ανθυποβρυχιακός Πόλεμος-ASW (Anti Submarine Warfare) είναι μια κρίσιμης σημασίας ικανότητα που εκπληρώνεται από πολλαπλά μέσα της Ναυτικής Αεροπορίας. Στις ΗΠΑ αλλά και σε...
- Advertisment -

Διάφορα

- Advertisment -