Λίγες ναυμαχίες έχουν καταφέρει να αλλάξουν την πορεία του θαλάσσιου πολέμου. Κάποιες γιατί άλλαξαν την ισορροπία της παγκόσμιας εξουσίας, όπως συνέβη με την περίφημη ναυμαχία του Trafalgar. Ή κάποιες γιατί εκεί ο κόσμος γνώρισε την εισαγωγή μιας εντελώς νέας αντίληψης στη διεξαγωγή του ναυτικού πολέμου, όπως συνέβη στην αεροναυμαχία του Midway. Σε αυτές τις ναυμαχίες, που άλλαξαν τον τρόπο που γίνονται οι σύγχρονες ναυτικές συγκρούσεις, εντάσσεται και η Ναυμαχία της Λαττάκειας, μια σύγκρουση στην σκιά της σκληρής και ανελέητης σύγκρουσης του Yom Kippur.
Η Ναυμαχία της Λαττάκειας (Ladhakiyya, ή al-lāḏiqīya, اللاذقية, στα λατινικά Laodicea ad Mare, στα αρχαία ελληνικά Λαοδίκεια ἡ Πάραλος, πηγή Wikipedia) έγινε τη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου 1973, την πρώτη ημέρα του πολέμου Yom Kippur. Η ναυτική σύγκρουση πήρε το όνομά της από το μεγαλύτερο λιμάνι της Συρίας στη Μεσόγειο Θάλασσα. Ήταν μια πρώτη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ ισραηλινών και συριακών πλοίων, και η πρώτη ναυμαχία μεταξύ πλοίων που έφεραν κατευθυνόμενους πυραύλους κρούσης στην ναυτική ιστορία.
Αφιέρωμα: 46 χρόνια από τον πόλεμο του Γιομ-Κιπούρ (1973-2019), ΑΡΧΕΙΟ ΠΤΗΣΗ
Η αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον του Ισραήλ στις 6 Οκτωβρίου του 1973, κατέλαβε εξ απήνης τις ισραηλινές δυνάμεις. Σύντομα το Ισραήλ θα βρεθεί να δίνει έναν διμέτωπο αγώνα επιβίωσης σε Σινά και Γκολάν, με τον Στρατό και την Αεροπορία να δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την σωτηρία του Ισραήλ. Το Ισραηλινό Ναυτικό λαμβάνει διαταγές εκείνο το βράδυ για να εκτελέσει μια ναυτική επίθεση εναντίον μονάδων του Συριακού Ναυτικού, σε μια προσπάθεια να προλάβει το Ισραήλ μια νέα επίθεση, από θάλασσα αυτή την φορά.
Θα ήταν η πρώτη δοκιμασία για τους πυραύλους Gabriel, που πριν λίγο καιρό είχε βάλει σε υπηρεσία το Ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό μετά από μια γρήγορα ανάπτυξη την προηγούμενη δεκαετία (ξεκίνησε το 1962). Ο ισραηλινός πυραύλος Gabriel Ι χρησιμοποιούσε ένα σύστημα εντοπισμού ημι-ενεργού καθοδήγησης, όπου ο χειριστής με την χρήση ενός joystick κατεύθυνε τον πύραυλο μέχρι την τελική πρόσκρουση, και φυσικά ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ σε πραγματική μάχη.
Οι Σύριοι, όπως και οι Αιγύπτιοι, είχαν σε υπηρεσία τον σοβιετικό αντιπλοϊκό πύραυλο SS-N-2 Styx. Σε αντίθεση με τον Gabriel Ι, o Styx ήταν fire and forget . Ο Styx είχε αποδείξει και την αξία του στην μάχη, όταν αιγυπτιακή πυραυλάκατος βύθισε το ισραηλινό αντιτορπιλικό Eilat τον Οκτώβριο του 1967, ενώ τον Μάιο του 1968 οι Αιγύπτιοι με αντίστοιχο τρόπο βυθίζουν το μικρό ξύλινο αλιευτικό σκάφος Orit. Τα ηλεκτρονικά αντίμετρα (ECM) που ανέπτυξαν οι Ισραηλινοί για να νικήσουν το Styx επίσης δεν είχαν ποτέ δοκιμαστεί στην μάχη. Εάν αυτά αποτύγχαναν, τα ισραηλινά πλοία θα ήταν εύκολο θήραμα για τον Styx που είχε εμβέλεια περίπου 27 μιλίων, υπερδιπλάσιο των 12 μιλίων του ισραηλινού Gabriel Ι.
Παρ ‘όλα αυτά, με το στρατό του Ισραήλ και την πολεμική αεροπορία να αγωνίζονται απεγνωσμένα για την επιβίωση της χώρας, το ναυτικό ήταν αποφασισμένο να παίξει τον δικό του ρόλο και να απομακρύνει τη δυνατότητα μιας ξαφνικής ναυτικής επίθεσης από τις ισραηλινές ακτές, κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο τους θαλάσσιους δρόμους ανεφοδιασμού μέσω Χάιφας. Το Ισραηλινό σχέδιο ήταν απλό, ήθελε να παρασύρει σε σύγκρουση τους Σύριους, οι τελευταίοι να εκτοξεύσουν τους Styx στο μέγιστο της ακτίνας δράσης τους, και μετά η αντιμετώπισή να γίνει με την χρήση ηλεκτρονικών αντιμέτρων (ECM). Στην συνέχεια θα αναλάμβαναν οι Gabriel να δώσουν την απαραίτητη απάντηση, κι αφού τα ισραηλινά πλοία πλησιάζαν αρκετά τα αντίστοιχα συριακά.
Ο Αντιπλοίαρχος Michael Barkai ήταν ο επικεφαλής του ισραηλινού στολίσκου που ανέλαβε την επιχείρηση. Οι δυνάμεις των Ισραηλινών αποτελούνταν από πέντε πυραυλακάτους (3 κλάσης Sa’ar 2, τις Ga’ash, Hanit, Miznak και 2 κλάσης Reshef ή Sa’ar 3, τις Miv’tach και Reshef). Ο στολίσκος ξεκίνησε με πορεία προς τα δυτικά, με κατεύθυνση την Κύπρο για να αποφύγει τα παράκτια ραντάρ της Συρίας. Ο Barkai σχεδίαζε να επιτεθεί από το βορρά, την κατεύθυνση που οι Σύροι θα πρόσεχαν λιγότερο. Τα σκάφη προχώρησαν σε δύο γραμμές παραγωγής, με το Miznak του Barkai, το Ga’ash και το Hanit στα αριστερά, και το Miv’tach και το Reshef στα δεξιά και λίγο πιο πίσω, αρκετά μίλια πιο κοντά στην συριακή ακτή.
Περίπου 35 μίλια νοτιοδυτικά της Λαττάκειας, το επικεφαλής πλοίο Miznak (ας πούμε η ναυαρχίδα του σχηματισμού), εντόπισε ένα στίγμα στο ραντάρ, περίπου στα 4 μίλια προς τα βορειοδυτικά που ανέβαινε ανατολικά παράλληλα του ισραηλινού σχηματισμού, και προφανώς θα έφτανε σύντομα στη Λαττάκεια με μεγάλη ταχύτητα. Από την γέφυρα του Miznak ανέφεραν ότι το εν λόγω σκάφος είχε χαμηλό προφίλ και κινείται χωρίς φώτα ναυτιλίας. Ο Barkai διέταξε το Miznak να ρίξει με το πυροβόλο των 40 mm προειδοποιητικές βολές, φοβούμενος πως το πλοίο δεν ήταν πολεμικό. Το άγνωστο σκάφος στη συνέχεια ανταπέδωσε τα πυρά. Ένας προβολέας από τις Sa’ar επέτρεψε στους Ισραηλινούς να αναγνωρίσουν το σκάφος ως μια σοβιετικής κατασκευής τορπιλάκατο Κ-123, που βρισκόταν στην περιοχή για να παίξει τον ρόλο πλοίου επιφυλακής. Οι τρεις Sa’ar στον σχηματισμό του Barkai άνοιξαν πυρ εναντίον του συριακού πλοίου, αλλά δεν κατάφεραν να το χτυπήσουν. Η τορπιλάκατος ήταν πολύ μικρός στόχος για να δικαιολογήσει την χρήση και «δαπάνη» ενός βλήματος Gabriel, και το Reshef στη δεξιά γραμμή διατάχτηκε και άνοιξε πυρ με το πυροβόλο των 76/62 mm σε απόσταση 10 μιλίων. Σύντομα η ελαφριά ξύλινη τορπιλάκατος ήταν εκτός μάχης…
Εντωμεταξύ, το Αρχηγείο του Συριακού Ναυτικού είχε ειδοποιηθεί από το πλήρωμα της κατεστραμμένης τορπιλακάτου για την προσέγγιση των ισραηλινών πλοίων, και διέταξε όλα τα πλοία επιφυλακής που ναυλοχούσαν ανοιχτά των συριακών ακτών να επιστρέψουν στην Λαττάκεια. Ταυτόχρονα απέστειλε τρεις σοβιετικής κατασκευής πυραυλακάτους να αναχαιτήσουν την ισραηλινή δύναμη που απειλούσε τα πλοία της Συρίας ανοιχτά των συριακών ακτών.
Ο Barkai ορθά υπέθεσε πως η θέση του είχε αποκαλυφθεί και έτσι εγκατέλειψε το προσεκτικά προετοιμασμένο ισραηλινό σχέδιο επίθεσης από το βορρά και το μετατρέπει σε λίγα λεπτά σε μια απευθείας επίθεση στη Λαττάκεια από τη δύση. Πριν γίνει αυτό, το Hanit αποσπάστηκε από τον υπόλοιπο σχηματισμό προκειμένου να αποτελειώσει την συριακή τορπιλάκατο, όπως και έκανε, με χρήση των πυροβόλων του.
Καθώς τα τέσσερα υπόλοιπα ισραηλινά πυραύλους κατευθύνονταν ανατολικά, το ραντάρ της πυραυλακάτου Reshef είχε μια άλλη επαφή με εχθρικό πλοίο περίπου 15 μίλια ανατολικά. Ήταν ένα ναρκαλιευτικό της Συρίας που έπαιζε κι αυτό τον ρόλο πλοίου επιφυλακής, και τώρα επέστρεφε με πλήρη ταχύτητα στην ασφάλεια του λιμανιού κατόπιν των διαταγών από το Αρχηγείο Στόλου. Σύντομα το Ga’ash έριξε έναν Gabriel στο νέο στόχο (που λόγω μεγέθους, άξιζε τον… πύραυλο), αλλά η βολή ήταν στο όριο της ακτίνας δράσης του. Το συριακό πλοίο κατάφερε να αυξήσει την απόσταση που το χώριζε από τα ισραηλινά στο διάστημα των δύο λεπτών που πήρε στον Gabriel να φτάσει στην περιοχή και ο πυραύλος τελικά έπεσε στο νερό.
Το Reshef στη δεξιά ομάδα έριξε στη συνέχεια ένα άλλο Gabriel όταν η απόσταση μειώθηκε στα απαιτούμενα 12 μίλια. Αυτός ο πυραύλος τελικά έπληξε το συριακό ναρκαλιευτικό κλάσης Τ-43 των 560 τόνων. Το Reshef έριξε στη συνέχεια ένα δεύτερο Gabriel εναντίον του πλοίου. Αν και οι δυο πύραυλοι χτύπησαν το άτυχο συριακό πλοίο, εκείνο επέμενε να παραμένει στην επιφάνεια, προς απογοήτευση των Ισραηλινών. Τελικά το Hanit που μόλις είχε τελειώσει με την τορπιλάκατο, το χτύπησε με έναν τρίτο Gabriel και το αποτελείωσε με το πυροβόλο των 76 mm.
Όσο το Reshef έριχνε τον δεύτερο πύραυλο στο ναρκαλιευτικό, στο ραντάρ του είδε άλλα τρία πλοία να πλησιάζουν. Αυτά όμως δεν ήταν εύκολοι στόχοι, αλλά πυραυλάκατοι, ένα σκάφος κλάσης Osa και δύο Komar, τα οποία κατέφταναν προκειμένου να εμπλέξουν τους Ισραλινούς με πυραύλους Styx. Όσο λοιπόν οι Ισραηλινοί χτυπούσαν το ναρκαλιευτικό Τ-43 με πυραύλους Gabriel, την ίδια περίπου στιγμή οι Σύριοι έριχναν βλήματα Styx εναντίον του Reshef και του Mivtach, των κοντινότερων πλοίων σε αυτούς. Καθώς πλησίαζαν οι πυραύλοι Styx, οι Ισραηλινοί έριξαν μεγάλη ποσότητα από αερόφυλλα (chaffs), αλλά και έκαναν χρήση των συστημάτων ECM που είχαν τοποθετήσει στα πλοία τους.
Τα ισραηλινά συστήματα ECM τελικά λειτούργησαν άψογα, σε συνδυασμό με το φράγμα των chaffs. Οι πύραυλοι Styx είτε πέρασαν πάνω από τα ισραηλινά πλοία, είτε έπεσαν στο νερό πολύ πριν φτάσουν σε αυτά. Οι Ισραηλινοί πλέον όρμησαν με περίσσια αυτοπεποίθηση εναντίον των συριακών πυραυλακάτων. Μόνο ένα συριακό πλοίο είχε ακόμη διαθέσιμους πυραύλους, η πυραυλάκατος Osa. Οι δυο Komar, χωρίς διαθέσιμους πυραύλους, έκαναν μεταβολή και κατευθύνθηκαν προς την σιγουριά του λιμανιού της Λατάκιας. Τα ισραηλινά πλοία έπλεαν πλέον πάση δυνάμει εναντίον των Σύριων, και δεν σκόπευαν να τους αφήσουν να διαφύγουν. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης, ένα βραχυκύκλωμα στο Reshef εμπόδισε την εκτόξευση άλλων πυραύλων. Το Mivtach δεν είχε πλέον βλήματα, και έτσι έμειναν μόνο τα Ga’ash και Miznak ικανά να επιτεθούν στους Σύριους. Οι Ισραηλινοί λίγο πριν εκτοξεύσουν νέους Gabriel αντιμετωπίζουν επιτυχώς άλλους δυο Styx από το Osa (τους τελευταίους διαθέσιμους από συριακής πλευράς), ενώ πύραυλοι Gabriel χτυπούν και καταστρέφουν τις δυο Komar, οι οποίες έμφορτες με καύσιμα και πυρομαχικά, πιάνουν φωτιά και βυθίζονται αμέσως.
Η τελευταία συριακή πυραυλάκατος κλάσης Osa, έχοντας ρίξει τα τελευταία δυο βλήματα (από τα 4 συνολικά που έριξε) ανεπιτυχώς, στρέφεται προς την ακτή και εγκαταλείπει την προσπάθεια να μπει στο λιμάνι της Λατάτιας. Οι Ισραηλινοί αντιλαμβάνονται πως ο κυβερνήτης της θέλει να την ρίξει στην ακτή ή να την φέρει στα αβαθή, προκειμένου να την σώσει από τους ισραηλινούς πυραύλους. Ο Barkai όμως έχει διαφορετική άποψη, και με το Miznak την ακολουθεί ολοταχώς, αποφασισμένος να την βυθίσει με κάθε κόστος. Αφήνει τα άλλα τρία πλοία που βρίσκονται κοντά εκτός εμβέλειας των παράκτιων συριακών πυροβολαρχιών, και πλησιάζει μόνος την Osa. Από απόσταση 800 μέτρων ανοίγει πυρ με τα πυροβόλα των 40 mm. Σύντομα η πυραυλάκατος παίρνει φωτιά και ανατινάζεται. Η μάχη τελειώνει με απόλυτη νίκη των Ισραηλινών. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα στις 7 Οκτωβρίου, τα ισραηλινά πλοία μπαίνουν στο λιμάνι τους.
Μετά τη Μάχη της Λατάκιας, το Συριακό Ναυτικό παρέμεινε στο λιμάνι του για την υπόλοιπη διάρκεια του πολέμου. Η ναυμαχία έφερε κύρος στο Ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό, το οποίο υστερούσε σε φήμη σε σχέση με τον Στρατό και την Αεροπορία της χώρας. Η ναυμαχία της Λαττάκειας είχε περάσει στην ιστορία σαν η πρώτη σύγκρουση με χρήση κατευθυνομένων αντιπλοϊκών πυραύλων.
Πηγές: Erell, Shlomo. “Israeli Saar FPBs Pass Combat Test in the Yom Kippur War.”, https://www.jewishvirtuallibrary.org/the-battle-of-latakia
Οταν ήμουν παιδί ( όχι δέν ακολουθεί τό γνωστό τραγούδι ) έπαιρνα ( μού έπαιρναν ) εγκυκλοπαίδειες , τώρα σάν κάτι παραπάνω από ενήλικας διαβάζω καί ακολουθώ Πτήση .
Καλό βράδυ .
Το μάθημα της συγκεκριμένης ιστορίας λέει πως το αποτέλεσμα δεν κρίθηκε λόγω εμπειρίας και ειδικών τακτικών από μεριάς Ισραηλινών αλλά από την υπέρτερη τεχνολογία που διέθεταν που τους επέτρεψε να αναχαιτίσουν τις Συριακές επιθέσεις.
Αυτό οφείλει να μας προβληματίσει (περαιτέρω) σχετικά με τις σημερινές δυνατότητες του ΠΝ απέναντι στην Τουρκική απειλή…
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Ισραηλινοί κατανίκησαν τους Σύριους παρότι διέθεταν πυραύλους πολύ μικρότερης εμβέλειας. Από την άλλη, η συγκεκριμένη μάχη συνέβη στην ανοικτή θάλασσα κάτι που απέχει αρκετά από τα πιθανά σενάρια σε μια Ελληνοτουρκική σύγκρουση με πυραυλάκατους αγκιστρωμένες σε εδαφικές εξάρσεις και πολλούς νεκρούς τομείς λόγω των νησιών του Αιγαίου.
Σωστότατος!! Δυστυχώς…
Όσο μεγάλο μέρος του λαού μας κοιμάται με τα τσαρούχια και αναμασά ανιστόρητες και επικίνδυνες μπουρδολογίες, του τύπου ότι για να νικάμε χρειαζόμαστε μόνο περίσσια παλικαριά και θέληση, ο εχθρός ανασυντάσσεται, κάνει τεχνολογικά άλματα και απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Και δυστυχώς για μας έχει και σχέδιο και προγραμματισμό.
Πολύ σωστό το σχόλιο σου.
Εγώ πάλι διαβλέπω τόλμη, αποφασιστικότητα, ανάληψη ρίσκου και ακατάβλητη θέληση για νίκη παρά τις αρχικές αναποδιές απο τη μια πλευρά και αφορμή ψάχνουμε να κλειστούμε στο ναύσταθμο απο την άλλη.
Ακριβως. Ο Φιλιππος παραπανω τα ειπε ολα. Τα συστηματα ECM που ανεπτυξαν οι ισραηλινοι λειτουργησαν αψογα. Αυτο πρακτικα ακυρωσε το πλεονεκτημα του fire and forget και της μεγαλυτερης εμβελειας των styx. Αρα, το μαθημα ειναι προφανες: Δεν αρκει η ναυτοσυνη. Χρειαζεται και ο καταλληλος εξοπλισμος που θα ξεχωρισει την ηρα απο το σταρι.
Ένα σημαντικότατο συμπέρασμα από τις ανωτέρω αναμετρήσεις είναι πως σε μικρές αποστάσεις η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να κρίνει μία μάχη. Το πολεμικό ναυτικό πρέπει να επενδύσει ακόμα περισσότερα στα αντίμετρα αφού αν κρίνουμε από το επεισόδιο των Ιμίων τα πλοία μας θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα αντίπαλα τουλάχιστον στην αρχική φάση σε αποστάσεις που μπορεί να είναι και κάτω από 3 – 4 χλμ. Δηλαδή σχεδόν μηδενικός χρόνος αντίδρασης..
…και φυσικά @Nikolas K θέλουμε και ECM εναντίον τρορπιλών, ακόμα και στις κανονιοφόρους.
Aπό προηγούμενη εμπειρία τους οι ισραηλινοί είχαν διαπιστώσει ότι οι σοβιετικοί πύραυλοι SS-N-2 Styx είχαν κατασκευαστεί για να πλήττουν πλοία μεγέθους αντιτορπιλικού και πάνω. Είχε γίνει ένα περιστατικό όπου οι Αιγύπτιοι είχαν εκτοξεύσει Styx εναντίον ενός ισραηλινού αλιευτικού που ήταν σε αποστολή κατασκοπείας. Κανείς από τους Styx δεν κατάφερε να χτυπήσει το αλιευτικό. Αυτό βυθίστηκε αλλά από τις εκρήξεις των Styx που έπεσαν στην θάλασσα σε κοντινή απόσταση από αυτό. Ο Styx είναι μεγάλος ως αντιπλοικός πύραυλος με μεγάλη εκρηκτική κεφαλή. Zυγίζει κάτι παραπάνω από 2μίση τόνους και έχει εκρηκτική κεφαλή περίπου μισού τόνου, ( με εκρηκτικά HE = High Explosive) σε σύγκριση π.χ με τους Εξοσέτ και Χαρπούν που ζυγίζουν περίπου 700 κιλά και έχουν εκρηκτική κεφαλή 165 και 221 κιλά αντίστοιχα.
Επίσης για την ιστορία.
Όταν το 1967 οι Αιγύπτιοι βύθισαν με τρεις Styx το ισραηλινό αντιτορπιλικό Eilat οι 2 πυραυλάκατοι Komar εκτόξευσαν τους Styx μέσα από λιμάνι. (ήταν ελλιμενισμένες πίσω από προβλήτα ,,κοιτώντας,, τον ορίζοντα) Οι πυραυλάκατοι έδρασαν ουσιαστικά ως επάκτια συστοιχία αντιπλοικών πυραύλων. Επίσης το 2006 που η Χεσμπολά χτύπησε με πύραυλο την ισραηλινή κορβέτα Hanit ο πύραυλος εκτοξεύτηκε από επάκτια συστοιχία.
Το συμπέρασμα είναι ένα. Αυτοί οι άραβες είναι άχρηστοι, ειδικά για πόλεμο στην θάλασσα, και αν καταφέρουν κάτι σε βάρος ισραηλινού ή άλλου πλοίου (π.χ ΝΑΤΟικού) αυτό μπορεί να γίνει μόνο με επίθεση με αντιπλοικούς πυραύλους από επάκτιες συστοιχίες.
Επίσης κάτι ακόμη πάλι για την ιστορία.
Η Κύπρος επί Μακαρίου είχε ενδιαφερθεί για την αγορά πυραυλακάτων Komar αλλά τελικά προτιμήθηκαν οι τορπιλάκατοι Ρ-4 που ήταν πιο φτηνές. Ενώ σε ότι αφορά τις επάκτιες συστοιχίες αντιπλοικών πυραύλων πριν μερικά χρόνια η Κύπρος ήθελε να αγοράσει ρωσικά συστήματα Bal-E (SSC-6) αλλά τελικά η αγορά τους δεν έγινε λόγω υψηλού κόστους.
Σε ότι αφορά την περίπτωση των Komar εκτιμώ ότι αν η Κύπρος είχε κάποιες πιθανότατα το 1974 θα είχε καταφέρει να βυθίσει ένα ή περισσότερα μεγάλα τουρκικά πλοία. (αντιτορπιλικά, αρματαγωγά)
Λόγω μεγάλου κόστους δεν πήραμε το ένα, λόγω μεγάλου κόστους δεν πήραμε το άλλο, λόγω μεγάλου κόστους δεν πήραμε και F-15. Ας πάιρναμε, αλλά σε λιγότερους αριθμούς, έτσι και αλλιώς τους απέναντι τους “παίζουμε” με ποιότητα. Κοινώς να προμηθευτούμε F-35, έστω και 18.
Νομιζω πως πρεπει να συνεχισετε την αναρτηση αρθρων που αφορουν την στρατιωτικη ιστορια.. Οσον αφορα τους Ισραηλινους οτι και να λεμε ειναι λιγο. Αρχες δεκαετιας 70 και ηλεκτρονικα αντιμετρα..
Καλά τα συριακα σκάφη δεν είχαν πυροβόλα για να αμυνθουν όταν τους τελείωσαν οι πύραυλοι η από την τρομαρα τους δεν προσπάθησαν καν…?
Αυτή είναι και δική μου απορία!
Και επίσης είναι άξιο απορίας πως οι Ισραηλινοί έπιασαν τις Komar-Osa όταν αυτές έχουν ταχύτητα 40+ κόμβους, ανώτερη από τις Ισραηλινές και μάλιστα είχαν ξεφορτωθεί και τους πυραύλους άρα ήταν ελαφρύτερες. Δείχνει οτι οι δυνατότητες αξιοποίησης τους από τους Σύριους ήταν το λιγότερο προβληματικές.
ΙΣΡΑΗΛ = (Συνεπεια , Αξιοπιστία , Αποτελεσματικότης). Δεν έχετε παρά να μας μιμηθείτε !!!
Απλά τα πράματα,ας παραδειγματιστούμε στο 1/1000 ,αλλά μυαλό δεν υπάρχει.
Κάποιο λάθος έχει γίνει στη μετάφραση ή έκανε λάθος ο αρθογράφος. 40ρι πυροβόλο είχαν οι Sa’ar 2 που όντως στην οποία ανήκαν οι Mivtach και Miznak.
Πράγματι έχει γίνει λάθος και θα διορθωθεί. Οι Sa’ar 3 είχαν 76/62 mm
Αγαπητη Π&Δ σαν σημερα ελαβε χωρο η κοσμοιστορικης σημασιας ναυμαχια του Ναυαρινου το 1827 οπου ο ενωμενος ΡωσσοΓαλλοΑγγλικος Στολος καταβυθισε τον Τουρκοαιγυπτιακο και συνεβαλε στην Απελευθερωση της Ελλαδος απο τον Οθωμανικο Ζυγο! Γιατι δεν δημοσιευτε ενα αρθρο γιαυτο το κοσμοιστορικης σημασιας γεγονος και δημοσιευτε για την Ναυμαχια της Λαττακειας….Αιδως Αργειοι…Μαλλον ειμεθα αξιοι της μοιρας σαν λαος…Ελπιζω το Π&Δ να δημοσιευσει το σχολιο μου. Σας ευχαριστω.
Τι να κάνουμε, από ανθέλληνες πρωδωταις συντάκτες, τι να περιμένει κανείς;
Πέρα από την πλάκα…
Είναι αδύνατον να παρακολουθούμε τα πάντα σαν σήμερα. Όσο για το αιδώς αργείοι σας το επιστρέφουμε
Γιατί φίλε μου νομίζεις ότι ο πόλεμος του Γιομ Κιπουρ δεν επηρρεασε και την Ελλάδα – Κύπρο? Αν οι Εβραίοι τότε είχαν χάσει σκεψου εμείς σήμερα τί πίεση και γενικά τί θα είχαμε να αντιμετωπισουμε από τους Άραβες? Ακόμη μεγαλύτερα δεινά αν υπήρχε ακόμα θα υπέφερε η Κύπρος ως δεύτερο ελληνικό κράτος. Όχι βέβαια ότι πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα και η ιστορική Ναυμαχία του Ναυαρίνου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για το μέλλον μας.
Η ναυμαχία του Ναβαρίνου δεν θα χρειαζόταν να γίνει αν οι διάφοροι τυχάρπαστοι δεν είχαν φερθεί τοκογλυφικά στην ηγεσία της Επαναστατημένης Ελλάδας. Έτσι αντί 2 φρεγάτες τύπου «Ελλάς» παραλάβαμε από το ναυπηγείο στην Νέα Υόρκη μόνο μία (και αυτή με μεγάλα παρακάλια Ελλήνων διπλωματών προς τον αμερικάνο πρόεδρο) την οποία την πληρώσαμε χρυσό (υπερδιπλάσια τιμή από την συμφωνημένη αρχική αξία της), ενώ αντίστοιχα αντί της παραλαβής 6 ατμοκίνητων κορβετών τύπου «Καρτερία» παραλάβαμε μόνο μία (η οποία έκανε πλάκα όπου πετύχαινε τον οθωμανικό στόλο, τον ρήμαζε με τα εμπρηστικά βλήματα Paixhans, πολύ μπροστά το Ελληνικό ναυτικό από την Επανάσταση).
H ΠΤΗΣΗ μάλλον παρουσιάζει τις επιχειρήσεις του πόλεμου του Yom Kippur γιατί έχουν μεγαλύτερη σχέση με την σημερινή κατάσταση.
Δυστυχώς παρόλο που το Π.Ν το 1974 ήταν πολύ μπροστά σε σχέση με το τουρκικό, καθώς είχε παραλάβει και αξιοποιήσει ήδη 4 υπερσύγχρονα υποβρύχια Type 209/1100 και 4 κορυφαίες πυραυλάκατους Combatante IIa εξοπλισμένες με τον τρομερό για την εποχή MM38 Exocet, αδράνησε πλήρως υπό τις οδηγίες της χειρότερης στρατιωτικής ηγεσίας που είχαμε ποτέ.
Τα παραδείγματα της ναυτικής σύγκρουσης του πολέμου του Yom Kippur (όπως και των αντίστοιχων ναυτικών επιχειρήσεων του Ινδο-Πακιστανικού πολέμου του 1971) θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν το 1974 ώστε να στείλουμε τον τουρκικό στόλο στο πάτο της Κερύνειας.
Για όσους έχουν ασχοληθεί με την σύγκρουση του 1974 θα θυμούνται ότι οι τούρκοι χρησιμοποίησαν 5 αντιτορπιλικά (και 2 κανονιοφόρους..) για την συνοδεία των αποβατικών και για κάποιο άγνωστο λόγο αυτά ήταν τα ποιο σύγχρονα που είχαν (4 από τα 5 αντιτορπιλικά ήταν τύπου Fram (τα ποιο σύγχρονα της εποχής από τα οποία η τουρκία διέθετε μόνο 6!!!!)) ………….ήταν γνωστό επίσης ότι τα αντιτορπιλικά μείναν πλησίον του προγεφυρώματος όλη την 20-21-22 Ιουλίου, για να το υποστηρίξουν με τα πυροβόλα τους, ενώ τα αποβατικά αποχωρήσαν για να πάνε να φέρουν το δεύτερο κύμα στρατευμάτων.
Έτσι ανά πάσα στιγμή τα συγκεκριμένα σκάφη μπορούσαν να καταβυθιστούν από τα Ελληνικά υποβρύχια ενώ ακόμη και την νύχτα θα μπορούσε να γίνει μία πυραυλική επίθεση από κάποιες Ελληνικές πυραυλακάτους που μπορούσαν να παραμονεύουν στα νοτιοανατολικά της Κύπρου μέχρι να νυχτώσει και εξαφανιστεί η τουρκική αεροπορία.
Καμία προσπάθεια δεν έγινε πέρα από την πρωτοβουλία του κυβερνήτη του αρματαγωγού «Λέσβος»!!!……..με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για τα τουρκικά αντιτορπιλικά…
Πες τα ρε Stratos, πες τα! Η στρατιωτική ηγεσία κρύφτηκε πίσω από την πολιτική.. Έγινε και Αττίλας 2, αλλά πάλι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα.. Το Καστελόριζο, εχμ, η Κύπρος είναι μακριά.. Εάν δε μπορούσαμε τότε με υπερσύγχρονα πλοία, γιατί να μπορούμε τώρα με πλοία 35 ετών? Ευτυχώς που το μέρισμα θα δοθεί σε πιο σημαντικά πράγματα,(100 ευρώ στο κεφάλι που σ έξι μήνες θα στο πάρουν πίσω διπλό) και όχι πχ σε νέες τορπίλες.. 17 χρόνια περιμένουν οι κυβερνήτες, μπορούν να κάνουν ακόμα λίγη υπομονή..
The boats of Cherbourg του Abraham Rabinovich
Απο την απωλεια του Eilat στην επικη απαγωγη των πεντε επανασχεδιασμενων Jaguar γνωστων σαν Sa’ar και απο τον μποστα απο την εποχη του Gabriel με τα πρωτοποριακα για την εποχη ECM , μεχρι τον ολοκληρωτικο αποκλεισμο του Συριακου και του Αιγυπτιακου ναυτικου στα λιμανια του !
Με μεγάλη ευχαρίστηση διαβάζω τα ιστορικά σας άρθρα και συμπληρώνω τις ελλιπείς μου γνώσεις. Ευχαριστώ!
Επι τη ευκαιρια…ενας σχολιαστης (spylab),ανεφερε για την απαγωγη των πυραυλακατων,απο τους Ισραηλινους.
Οταν θα σας ειναι ευκολο,ανεβαστε ενα αρθρο.
Προσωπικά στέκομαι σκεπτικιστικά σε ανάλογες αναρτήσεις που επιχειρούν να εξάγουν συμπεράσματα.Και αυτό διότι ό,τι αναγράφεται δεν αποτελεί παρά ουσιαστικά αναπαραγωγή της δυτικής/ισραηλινής εκδοχής για ό,τι έλαβε χώρα στις ΑραβοΪσραηλινές συγκρούσεις-και αυτό ΔΕΝ αποτελεί κάποιο είδος μομφής για τους συντάκτες του άρθρου για να προλάβω πιθανές αντιδράσεις.
Αραβικές και ρωσικές πηγές δίνουν μια αρκετά διαφορετική εκδοχή του τι πραγματικά συνέβη σε όλες τις αραβοΪσραηλινές συγκρούσεις τουλάχιστον από το ’73 και εντεύθεν,που καταρρίπτουν τους δυτικούς/ισραηλινούς ισχυρισμούς.
Παράδειγμα,στις ναυμαχίες του 1973,Σοβιετικές πηγές της περιόδου αλλά και ύστερες αναφέρουν την καταβύθιση 5 Ισραηλινών σκαφών ενώ Αιγυπτιακές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των Ισραηλινών σκαφών που βυθίστηκαν σε 8.
Και αν οι παραπάνω αναφορές αμφισβητηθούν ως “φθηνή προπαγάνδα”,υπάρχει και αμερικανική πηγή που αναφέρει πως στις ναυμαχίες μεταξύ ισραηλινών και συριακών σκαφών καταβυθίστηκαν 2-3 ισραηλινές πυραυλάκατοι ενώ άλλες 1-2 υπέστησαν σοβαρές ζημιές.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό που λέτε, και με χαρά θα διαβάζαμε κάτι παραπάνω. Δυο παρατηρήσεις: α) Σε δημοκρατικές χώρες δεν είναι δυνατή η απόκρυψη των απωλειών, γιατί ο προϋπολογισμός περνά από Κοινουβούλιο και υπάρχει λογοδοσία. Στις ΗΠΑ τουλάχιστον δεν απεκρύβησαν ποτέ απώλειες. Στο Ισραήλ υπάρχει μια θεσμοθετημένη μυστικότητα για τις ΕΔ, αλλά πλοία ολόκληρα δύσκολα εξαφανίζονται. β) Είναι ωστόσο γεγονός ότι η ΑΙΤΙΑ των απωλειών συχνά συσκοτίζεται. Είτε ακουσίως (the fog of war, είναι ενίοτε δύσκολο να πει πλήρωμα μαχητικού αν επλήγη από SAM ή βλήμα ΑΑΜ), είτε εκουσίως. Π.χ. στη Δύση υπάρχει η τάση απώλειες δυτικών μαχητικών να αποδίδονται σε SAM παρά σε εχθρικά (ιδίως ανατολικά) μαχητικά. Η σκοπιμότης διττή: Αφενός σκιαγραφούνται τα ανατολικά μαχητικά ως basket cases, διότι η Δύση έλκει τεράστια οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα από τις εξαγωγές μαχητικών, που είναι μηχανισμός χάλκευσης πολιτικών εξαρτήσεων. Αφετέρου επιτυγχάνεται η διοχέτευση κονδυλίων σε μέσα καταστολής επίγειας στατικής ή κινητής αεράμυνας, που είναι ζωτική για την παγκόσμια θέση των ΗΠΑ (που επιτάσσει να διατηρούν δυνατότητα ένοπλης επέμβασης σε όλη τη γη), δεδομένου ότι οι SAM είναι α) το όπλο επιλογής για access denial/area denial της Ρωσίας και β) είναι το όπλο των πτωχών, αφού δεν απαιτεί τεχνολογικό υπόβαθρο και ανθρώπινους πόρους που απαιτούν τα μαχητικά α/φ αιχμής.
http://www.acig.info/forum/viewtopic.php?f=25&t=5725
Παρακολουθήστε την συζήτηση στον ανωτέρω σύνδεσμο.Πιστεύω πως θα ανακαλύψετε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Σας ευχαριστώ θερμά για την άμεση απόκριση.