Την περασμένη Κυριακή γράψαμε ένα άρθρο σχετικά για τη μεγάλη πλέον δυσκολία εφαρμογής καταδρομικών επιχειρήσεων ανακατάληψης ελληνικής βραχονησίδας ή νησίδας. Καθώς τα μέσα εντοπισμού του αντιπάλου είναι τόσα πολλά, όσο και τα επιθετικά του “εργαλεία”, που μπορεί να ακυρώσουν αιματηρά μια τέτοια ενέργεια στο πιο ευαίσθητο σημείο της, στην διαδικασία της μεταφοράς-απόβασης.
ΑΝΑΛΥΣΗ: Ανακατάληψη βραχονησίδας, το μεγάλο “πως” για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Δυστυχώς, η μόνη λύση που έχουμε αυτή τη στιγμή, σε περίπτωση κατάληψης βραχονησίδας, είναι η “ισοπέδωσή της” από την Πολεμική Αεροπορία. Βέβαια, μια τέτοια κίνηση, θα μπορούσε να είχε γίνει θεωρητικά και το βράδυ των Ιμίων. Αλλά δεν έγινε, γιατί τότε μάλλον θα μιλούσαμε για τον Πόλεμο των Ιμίων.
Δεν συζητάμε για άλλες αποστολές, όπου οι ειδικές δυνάμεις μας θα πρέπει να χτυπήσουν στόχους υψηλής αξίας στην εχθρική ενδοχώρα, ή έστω, να αποβιβαστούν εκεί και να κάνουν αποστολές αναγνώρισης. Αντίθετα με την Ελλάδα, που έχουμε ανακαλύψει βέβαια τα UAV αλλά τα κρατάμε για το… μέλλον, οι Τούρκοι παράγουν και θέτουν σε υπηρεσία μεγάλους αριθμούς ικανών drones σήμερα. To πρόβλημα λοιπόν της αδυναμίας προσέγγισης σε ακτή που επιτηρείται, παραμένει.
Η λύση που σήμερα συζητάμε, και μπορεί να δώσει απάντηση στο επιχειρησιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΔΕΠ, προέρχεται από αρκετά παλιά. Και την εφάρμοσαν πρώτοι οι Ιταλοί το Δεκέμβριο του 1941, όταν υποβρύχιο τους προσέγγισε το λιμένα της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, βατραχάνθρωποι μπήκαν σε “ανθρώπινες τορπίλες”, δηλαδή μίνι υποβρύχια μεταφοράς τους, και έκαναν αρκετή ζημιά στον αγκυροβολημένο Βρετανικό στόλο.
Βέβαια, τα τότε Siluro a Lenta Corsa (SLC, τορπίλη χαμηλής ταχύτητας), γνωστά κι ως Maiale (γουρούνι), είναι πλέον “αρχαία” ιστορία. Έκτοτε, κατασκευάστηκαν δεκάδες μικρά υποβρύχια, που μεταφέρουν καταδρομείς. Η διαφορά των περισσοτέρων, εκτός από το μέγεθος και το εκτόπισμα, είναι η ακτίνα δράσης. Αλλά υπάρχει και μια ακόμη ειδοποιός διαφορά. Αν χρειάζονται ή όχι κάποιο υποβρύχιο για να μεταφερθούν κοντά στην ακτή.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 19 Δεκεμβρίου 1941: Η επιδρομή των Ιταλών δυτών στην Αλεξάνδρεια
Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει το SEAL Delivery Vehicle (SDV), φτιαγμένο από την Columbia Group, ένα μικρό εξαθέσιο υποβρύχιο ανοικτού τύπου (δηλαδή οι επιβαίνοντες φέρουν καταδυτικό εξοπλισμό), που μεταφέρεται κοντά στις εχθρικές ακτές στερεωμένο σε μεγάλο υποβρύχιο. Το πρώτο έγινε επιχειρησιακό το μακρινό 1972, και αγοράστηκε και από τη μονάδα ειδικών αποστολών SBS του Βρετανικού Ναυτικού. Το σκάφος έχει δει και επιχειρησιακή χρήση στους πολέμους του Κόλπου.
Atlantic Ocean (May 5, 2005) – Members of SEAL Delivery Vehicle Team Two (SDVT-2) prepare to launch one of the team’s SEAL Delivery Vehicles (SDV) from the back of the Los Angeles-class attack submarine USS Philadelphia (SSN 690) on a training exercise. U.S. Navy photo by Chief Photographer’s Mate Andrew McKaskle (RELEASED)
Ο αντικαταστάτης των SDV, είναι το Shallow Water Combat Submersible (SWCS) της αμερικανικής Teledyne Brown Engineering. Πολύ πιο εξελιγμένο από τον πρόγονό του, αλλά έχει και μεγάλο κόστος, που πλησιάζει τα 30 εκ. δολάρια το ένα (ή και τα ξεπερνά). Το πρόβλημα με τα σκάφη αυτά είναι πως χρειάζονται και ένα υποβρύχιο για υποστήριξη και μεταφορά, κι αυτό είναι το αδύνατο σημείο τους.
Οι Αμερικανοί SEALs δοκιμάζουν τώρα και ένα νέου τύπου μικρό υποβρύχιο, το Dry Combat Submersible (DCS), της Lockheed Martin. Το σκάφος έχει δείξει τη δυνατότητά του να μεταφέρει τους SEALs χωρίς να φέρουν στολές κατάδυσης, μιας και έχει εσωτερικό “στεγνό” χώρο φιλοξενίας. Όμως η κατασκευή 3 DCS κόστισε σχεδόν… 250 εκ. δολάρια! Συνεπώς, καλό αλλά απλησιάστο.
Άλλη προσέγγιση πλέον ειναι το -λεγόμενο- υβριδικό υποβρύχιο ή υβριδικό σκάφος. Το οποίο σχεδιαστικά είναι ένα ταχύπλοο (σαν το Mark V ειδικών αποστολών που έχει το ΠΝ μας), αλλά όταν πλησιάσει τις εχθρικές ακτές, μπορεί να καταδύεται ή να ημι-καταδύεται. Έτσι, είναι ικανό να αποφεύγει εντοπισμό από κάμερες και συσκευές υπέρυθρης απεικόνισης, καθώς το ίχνος του μικραίνει πάρα πολύ ή και εξαφανίζεται κάτω από το νέρό, άρα και να αποφεύγει επιθέσεις από UAVs ή περιφερόμενα πυρομαχικά, ή άλλα όπλα.
Ένα τέτοιο, είναι το Carrier Seal της σουηδικής JFD. Το οκταθέσιο σκάφος (2 πλήρωμα συν 6 καταδρομείς) κινείται με κινητήρα ντίζελ με περίπου 30 κόμβους στην επιφάνεια, ενώ καταδύεται με ηλεκτροκινητήρα και φθάνει έως τα 10 μέτρα βάθος. Έτσι μπορεί να προσεγγίσει μια εχθρική ακτή απαρατήρητο. Η κατασκευάστρια εταιρεία το έχει επιδείξει και με ικανότητα βολής από θυρίδα στο πάνω μέρος. Πάντως δεν καταγράφεται έως σήμερα κάποιο σχέδιο αναβάθμισης ή εκσυγχρονισμού του αρχικού σχεδίου. Η συγκεκριμένη εταιρεία ειδικεύεται πάντως σε άλλες δραστηριότητες, σε συστήματα διάσωσης υποβρυχίων, θαλάμους αποσυμπίεσης και ιατρικό εξοπλισμό για δύτες.
Το κορεατικό SDV 1000W της Romas Industries είναι κι αυτό της ίδιας φιλοσοφίας, σχεδιασμένο για τη μεταφορά δυτών και εξοπλισμού, με ντίζελ-ηλεκτρική πρόωση. Έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει 10μελή ομάδα καταδρομεών στην επιφάνεια με υψηλές ταχύτητες έως 35 κόμβους, μετά καταδύεται και κινείται με έως 6 κόμβους και μπορεί να φθάσει κάτω από το νερό έως 15 ναυτικά μίλια μακριά. Δεν έχει προχωρήσει όμως η εξέλιξη πέρα από την κατασκευή ενός πρωτοτύπου και δεν έχει βρεθεί κάποιο εμπορικό ενδιαφέρον.
Η νεότερη εκδοχή τέτοιου σκάφους έρχεται από τη Βρετανία και είναι το VICTA της SubSeaCraft που έχει σχεδιαστεί με εμπειρία από τους SBS του Βρετανικού Ναυτικού. To υβριδικό σκάφος μπορεί να μεταφέρει 8 καταδρομείς (οι 2 πλήρωμα) σε μεγάλες αποστάσεις που αποτελούν και σημαντικό του πλεονέκτημα, ενώ μπορεί να καταδυθεί έως τα 30 μέτρα. Φθάνει σε ταχύτητα τους 40 κόμβους στην επιφάνεια και έχει δυνατότητα και μεταφοράς φορτίων.
Είναι όμως και αρκετά ελαφρύ, και μπορεί να μεταφερθεί από άερος, ή πλοίο, είτε πολεμικό είτε και εμπορικό/ακτοπλοϊας. Όπως και τα άλλα υβριδικά της κατηγορίας, μπορεί να οπλιστεί με διαφόρων ειδών όπλα ενώ θεωρείται πως ενσωματώνει ότι πιο σύγχρονο στον τομέα (ηλεκτρονικά συστήματα διαχείρισης, νέας γενιάς μπαταρίες λιθίου, αποδοτικός κινητήρας diesel κ.ο.κ). Για το σκάφος υπάρχει ήδη ενδιαφέρον από διάφορα κράτη, ανάμεσα τους και τις ΗΠΑ.
Συμπέρασμα
Η σχεδίαση όλων των παραπάνω σκαφών είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης της τεχνολογίας. Συνδυάζοντας αποδοτικές μπαταρίες, εξελιγμένα συνθετικά υλικά, όπως και μικρού μεγέθους ηλεκτρονικά πλοήγησης, επιτρέπουν την υλοποίηση ενός σύνθετου προφίλ αποστολής (υψηλή ταχύτητα στην επιφάνεια, κατάδυση ή ημι-κατάδυση, αθόρυβη λειτουργία, ικανότητα μεταφοράς αρκετού φόρτου). Έτσι σε αρχιπελαγικά περιβάλλοντα μπορεί να αποτελέσουν ένα ιδιαίτερο όπλο ελέγχου και καταδρομικών επιχειρήσεων, με υψηλές πιθανότητες επιτυχίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως σε λίγα χρόνια, σκάφη αυτού του είδους θα είναι ένα σημαντικό όπλο για κάθε είδους παράκτιες επιχειρήσεις. Υποκαθιστώντας τα σκάφη επιφανείας ειδικών αποστολών και μεταφοράς καταδρομέων, όπως τα πανάκριβα Mark VI (σχεδόν 20 εκ. δολάρια το καθένα), καθώς μπορούν να μεταφέρουν καταδρομείς ή υλικό οπουδήποτε σε εχθρική περιοχή με ασφάλεια.
Το σημαντικότερο όμως είναι, όπως αναφέρουμε, πως ακόμη κι αν εντοπιστούν, δεν μπορούν να προσβληθούν εύκολα από εχθρικά πυρά,.ειδικά όταν είναι σε κατάδυση. Οι τορπίλες δεν μπορούν να το εγκλωβίσουν, ενώ πύραυλοι και πυροβόλα δεν βρίσκουν στόχο υποβρυχίως. Η μεγάλη ικανότητα επιβίωσης μπορεί να οδηγήσει σε αποστολές ακόμη πιο “τολμηρές”, π.χ. με υβριδικά υποβρύχια να αναδύονται κοντά σε εχθρικές μονάδες στόλου, να εκτοξεύουν πυραύλους (SPIKE LR, AKERON) καταστρέφοντας ραντάρ ή εκτοξευτές και να καταδύονται ξανά.
Ένα άλλο σενάριο που ταιριάζει στις χιλιάδες νησίδες και βραχονησίδες μας, είναι π.χ. 20 τέτοια σκάφη να μεταφέρουν έως ένα λόχο ειδικών δυνάμεων σε ένα νησί ή νησίδα που έχει καταληφθεί, ή κινδυνεύει. Ακόμη, να εμφανιστούν σε ακτές που κοντά βρίσκονται πυροβολαρχίες S-400 ή ATMACA. Και αντί να έρθουν οι γείτονες νύχτα, να κάνουμε εμείς την πρώτη… επίσκεψη.
Ακολουθήστε μας, στο Facebook, στο Twitter, στο YouTube και στο Viber!
