Καθελκύεται στα ναυπηγεία του Βρετανικού Ναυτικού στο Πόρτσμουθ, το νεωτερικό θωρηκτό HMS Dreadnought. Το πλοίο αποτελούσε πειραματική ναυπήγηση για μια νέα γενιά πολεμικών, με σκοπό να διατηρήσει η Βρετανία την υπεροχή στη θαλάσσια ισχύ έναντι των άλλων ναυτικών δυνάμεων και ιδίως των Γερμανών. Οι τελευταίοι με την ανάληψη της εξουσίας από τον φιλόδοξο κάιζερ Γουλιέλμο τον ΙI είχαν επιδοθεί σε μια μεγάλη ναυπηγική προσπάθεια για έναν στόλο ανοιχτών θαλασσών (Hochseeflotte).
Δημιούργημα του ναυάρχου Sir John “Jacky” Fisher, πρώτου λόρδου του βρετανικού ναυαρχείου, το HMS Dreadnought ορίστηκε να είναι ένα θωρηκτό με κύριο οπλισμό αποτελούμενο αποκλειστικά από ένα ισχυρό διαμέτρημα. Μέχρι τότε, τα θωρηκτά ναυπηγούντο ως “πλωτές πυροβολαρχίες”, με δύο συνήθως πύργους βαρέων πυροβόλων και μετά μια σειρά από ελαφρύτερα πυροβόλα μικρότερων διαμετρημάτων. Άποψη των παλιότερων σχεδιαστών ήταν να εισέρχονται οι πυροβολαρχίες των πλοίων σταδιακά στη μάχη, ανοίγοντας πυρ με τα 4 βαρέα πυροβόλα (2 πύργοι x 2 πυροβόλα) από μεγάλες αποστάσεις και κλιμακωτά, καθώς ο στόχος εισερχόταν στο πεδίο βολής των μικρότερων πυροβόλων, θα δεχόταν ένα όλο και πυκνότερο φράγμα πυρός.
Ο Fisher έχοντας σταδιοδρομήσει στο Βασιλικό Ναυτικό από την ηλικία των 13, επιθυμούσε να κάνει ένα πλοίο που θα ξεπερνούσε όλα τα υπάρχοντα και όρισε μια επιτροπή που θα επέβλεπε τη σχεδίασή του. Το HMS Dreadnought εξοπλίστηκε με 5 δίδυμους πύργους πυροβόλων των 12 in. και άλλα 27 των 3 in. για άμυνα. Ήταν το καλύτερα θωρακισμένο πλοίο που είχε καθελκυστεί έως τότε και το πρώτο που ενσωμάτωνε τεχνολογία υπετροφοδοτούμενων κινητήρων ατμού, που του χάριζαν ταχύτητα 21 κόμβων. Στο εξής, όλα τα θωρηκτά ανά τον κόσμο χωρίστηκαν σε δύο διακριτές κατηγορίες: προ του Dreadnought και μετά του Dreadnought.
Το ισχυρό πολεμικό μπορούσε να ξεπεράσει και να καταβάλει οποιοδήποτε άλλο πλοίο της εποχής του. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε το σεβασμό όλων με τις επιδόσεις του, έγινε πηγή ανησυχίας που πυροδότησε μια κούρσα εξοπλισμών που έληξε με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι σωστό, βέβαια, να σημειώσουμε πως το HMS Dreadnought δεν ήταν η αιτία του “πυρετού των Dreadnoughts” αλλά μάλλον η αφορμή για την έκρηξή του, αφού χρόνια καχυποψίας, ζήλειας και ναυτικού ανταγωνισμού έψαχναν τρόπο να εκφραστούν. Στα επόμενα χρόνια, από το 1906 ως το 1918, όλες οι χώρες με ναυπηγική βιομηχανία θα επιδοθούν σε μια κούρσα για ισχυρότερα, ταχύτερα και με μεγαλύτερη αντοχή πλοία, δημιουργώντας και “σχολές σκέψης” που έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα είτε στη θωράκιση, είτε στον οπλισμό ή στην ταχύτητα. Οι διάφορες απόψεις θα δοκιμαστούν γρήγορα στον 1ο Παγκόσμιο…
