Πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου, στην χερσόνησο της Καλλίπολης η πρώτη αποβίβαση συμμαχικών στρατευμάτων από ANZAC (Australian and New Zealand Army Corps). Η επιχείρηση συντονιζόταν από το Βρετανικό ναυαρχείο (πρώτος Λόρδος του ναυαρχείου ο Ουίνστον Τσώρτσιλ) και ήταν προοίμιο ενός φιλόδοξου σχεδίου για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την απονεύρωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε 5 Μεραρχίες (~100.000 άνδρες από Βρετανούς, Αυστραλούς, Νεοζηνλανδούς και Γάλλους) που με αφετηρία τη Λήμνο, θα δρούσαν ως προωθημένη βάση των Συμμάχων και με την ισχυρή υποστήριξη του στόλου θα σίγαζε τα πυροβολεία της χερσονήσου της Έλλης (πορθμός του Ελλησπόντου). Στη συνέχεια, το πυροβολικό των μεραρχιών θα εκμηδένιζε τις πυροβολαρχίες της αντίπερα ασιατικής ακτής και θα αποβιβαζόταν εκκαθαρίζοντάς την από κάθε αντίσταση. Ανοίγοντας έτσι το «στόμιο» του Ελλησπόντου για το συμμαχικό στόλο, που θα εισερχόταν και θα καταναυμαχούσε τον τουρκικό στη θάλασσα του Μαρμαρά και θα κατελάμβανε την Πόλη.
Η έξοδος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τον πόλεμο, η άμεση σύνδεση με την Ρωσία από τον ίδιο δρόμο, που πριν 60 χρόνια οι ίδιοι οι Αγγλο-Γάλλοι της είχαν επιτεθεί και ο διαμελισμός της κρίσιμης Μέσης Ανατολής σε «σφαίρες επιρροής» ήταν το έπαθλο της εκστρατείας που θα άξιζε -κατά την κρίση των σχεδιαστών- μερικές χιλιάδες νεκρών.
Δυστυχώς, η εκστρατεία πήρε άσχημη τροπή από την αρχή. Καθυστερήσεις, αδιαφορία τήρησης στοιχειωδών κανόνων μυστικότητας και υποτίμηση του αντιπάλου απορρόφησαν υπερδιπλάσιες δυνάμεις (~480.000 Βρετανούς και αποίκους και 90.000 Γάλλους) και σκότωσαν κάπου 250.000 από αυτούς. Οι Τούρκοι κράτησαν τις θέσεις τους και πολέμησαν, υπό τις εντολές Γερμανών «συμβούλων» και αξιωματικών, όπως ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς (διοικητής της 19ης ΜΠ τότε). Οι πυροβολαρχίες δεν σίγησαν αλλά βύθισαν και προξένησαν βλάβες σε 8 μεγάλα πολεμικά ενώ οι στρατιώτες έζησαν 8 μήνες σε χαρακώματα υποφέροντας από τις ασθένειες και τις σφαίρες.
