Του Αντιναυάρχου ε.α. Δημητρίου Καβουλάκου (ΠΝ)
Οι πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις από συμπολίτες μας που έχουν δημόσιο λόγο και προσελκύουν την προσοχή εντός και εκτός συνόρων περί πρώτου, αιφνιδιαστικού, προληπτικού χτυπήματος εναντίον της Τουρκίας, δίνουν την ευκαιρία να εκφράσω ορισμένες απόψεις, προκειμένου να βοηθήσω στο μέτρο που μου αναλογεί τη δημόσια συζήτηση και τη διαμόρφωση συναντίληψης στον συγκεκριμένο τομέα.
Είναι γεγονός ότι η συνεχής και αυξανόμενης έντασης διαχρονική και μονομερής δημιουργία προβλημάτων, διεκδικήσεων και εχθρικών ενεργειών από πλευράς Τουρκίας (Σεπτεμβριανά, εισβολή και κατοχή μέρους της Κύπρου, «γκρίζες» ζώνες, Ίμια, απειλές πολέμου κ.ο.κ.), που ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και κατά καιρούς εργαλειοποιείται και στην εσωτερική μας πολιτική αρένα, έχει προκαλέσει κόπωση και οργή.
Είναι νόμιμο ένα προληπτικό χτύπημα της Ελλάδας στην Τουρκία;
Η Τουρκία έχει υιοθετήσει τον αναθεωρητισμό και έχει εξαγγείλει από πολλά επίσημα χείλη την πρόθεσή της να επανέλθει στο οθωμανικό μεγαλείο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έχει θέσει από χρόνια και ορόσημα για τη σταδιακή επίτευξη των στόχων του: Τουρκία-Vision 2023 (100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης και ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας), Τουρκία Vision-2053 (600 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως) και Τουρκία Vision-2071 (1.000 χρόνια μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ. Και τα τρία έχουν σχέση με επικράτηση κατά του Ελληνισμού στο παρελθόν και προβάλλουν αύξηση της σχετικής ισχύος της Τουρκίας έως το 2071 στο επίπεδο των Σελτζούκων Τούρκων στο απόγειο της δυνάμεώς τους.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (ξανά) στο στόχαστρο του Ισραήλ
Στην Τουρκία, μέχρι στιγμής, η κοινή γνώμη και το πολιτικό σύστημα δεν αντιτίθεται στους στόχους αυτούς, αλλά στον τρόπο που θα επιτευχθούν. Στον αντίποδα η Ελλάδα έχει κάνει ειρήνη με το ιστορικό της παρελθόν -όσο επώδυνο και να είναι αυτό, καθώς στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στην Ανατολική Θράκη, στην Μικρά Ασία, στον Πόντο, βρίσκονται χαμένες πατρίδες που είναι εξίσου κοιτίδες του Ελληνισμού όσο είναι και ο Ελλαδικός χώρος- ώστε να μπορέσει να προοδεύσει ως μέρος της Δύσης. Παράλληλα, όμως, έχει θέσει τα ως εδώ και μη παρέκει σε θέματα εδαφικής ακεραιότητας, κυριαρχικών δικαιωμάτων και εθνικών συμφερόντων.
Ελλάδα vs Ερντογάν: Παθητική άμυνα τέλος, μήπως η επιθετική τακτική είναι η λύση;
Κατά την άποψή μου πολύ σωστά η χώρα μας σταμάτησε τα «κλαψουρίσματα» για τη συμπεριφορά της Τουρκίας, ως κέντρο της εθνικής εξωτερικής πολιτικής, και επικεντρώθηκε στην ενδυνάμωση συμμαχιών με γνώμονα το πόσο σημαντική και χρήσιμη είναι, με τον παράγοντα αξιοπιστία να είναι κυρίαρχος σε μια τέτοια συζήτηση. Παράλληλα, όπως κάθε χώρα προβάλλει σε συμμάχους και εταίρους τις απειλές και προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Έτσι και η Ελλάδα κάνει το πλέγμα ομονοούντων κρατών, με τα οποία συνδέεται, κοινωνό των θέσεων και των απόψεών της.
Σίγουρο είναι ότι αν η Ελλάδα δεν είναι αποτρεπτικά ισχυρή, δεν είναι χρήσιμη σύμμαχος και κανένα κράτος δεν θα στείλει τους στρατιώτες του να πολεμήσουν για αυτήν, όπως και η χώρα μας δεν στέλνει τα παιδιά της να πολεμήσουν για κάποιον άλλο.
Αν μας επιτεθεί η Νότια Κορέα θα απαντήσουμε με πυρηνικά “εξηγεί” η αδελφή του Κιμ Γιονγκ Ουν
Τι σημαίνει όμως αποτροπή;
Με απλά λόγια, είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα κράτος ή οντότητα που αντιμετωπίζει απειλές, προβάλλει τη δυνατότητα (στρατιωτική κυρίως, αλλά και με άλλους μοχλούς πίεσης) και την αποφασιστικότητα να αποκρούσει μια απειλή με τέτοιο τρόπο που ο αντίπαλος να μην επιχειρήσει καν να επιτεθεί, πεπεισμένος ότι οιαδήποτε τέτοια προσπάθεια θα είναι μάταια και θα έχει ιδιαίτερα δυσμενές αποτέλεσμα. Μια από τις καίριες συνιστώσες της αποτροπής είναι οι δύο πλευρές να «διαβάζουν» την έκβαση με τον ίδιο τρόπο ή οι αναλύσεις και εκτιμήσεις τους να είναι σωστές.
Πιθανός στόχος η γέφυρα της Κριμαίας; Ναι, πιστεύουν οι Ρώσοι
Αν όμως ο επιτιθέμενος εκτιμήσει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ευνοϊκά για αυτόν και επιτεθεί, τότε ο αμυνόμενος θα πρέπει να έχει σχεδιάσει έτσι τις δυνάμεις του και τον τρόπο δράσης τους, ώστε το αποτέλεσμα να είναι όχι μόνο νικηφόρο, αλλά και αποτρεπτικό για το μέλλον. Κρίσιμος παράγοντας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι -εκτός από την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων- η αποφασιστικότητα και συσπείρωση του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Συνοψίζοντας, διαρκής ελληνική επιδίωξη πρέπει να αποτελεί το γεγονός ότι σε περίπτωση επίθεσης από την Τουρκία η απάντηση να είναι νικηφόρα και αποτρεπτική για πολλά χρόνια. Τονίζω ότι για την Ελλάδα τον «Ασκό του Αιόλου» θα τον ανοίξει τουρκική επίθεση.
Από την άλλη πλευρά, για χρόνια ο τουρκικός λαός ακούει από ορισμένα χείλη ότι η Ελλάδα είναι “ένας φοβερός εχθρός”, μια επιθετική χώρα που περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να επαναλάβει αυτό που έκανε στη Μικρασιατική Εκστρατεία: να εισβάλει και να καταλύσει το τουρκικό κράτος, ενεργώντας ως όργανο της Δύσης. Ο τουρκικός πληθυσμός ακούει ότι η στρατιωτικοποίηση των νησιών, οι αναχαιτίσεις, οι διαμαρτυρίες της Ελλάδας στα διεθνή φόρα, είναι όλα μέρος ενός ευρύτερου δυτικού σχεδίου για διαμελισμό της Τουρκίας με τους Έλληνες ως κύρια εκτελεστικά όργανα. Έτσι δικαιολογεί η τουρκική ελίτ και οι ακραίοι χώροι της, τις θυσίες που κάνει η Τουρκία για να διατηρεί ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και για αυτόν τον λόγο θα πάρει όποια μέτρα πάρει για να επιβιώσει.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 7 Ιουνίου 1981: Επιχείρηση «Opera», καταστρέψτε τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Σαντάμ!
Ας εξετάσουμε όμως, ως υπόθεση εργασίας, αυτό που έχει ακουστεί τις τελευταίες ημέρες από πρόσωπα που έχουν δημόσιο λόγο. Ότι δηλαδή ως συνέπεια των συνεχών τουρκικών απειλών και προκλήσεων, χωρίς κινήσεις που να δείχνουν ότι η τουρκική επίθεση εναντίον της Ελλάδας είναι επικείμενη, η Ελλάδα πρέπει να προβεί σε ένα αιφνιδιαστικό πλήγμα για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της και το τοπίο για το μέλλον. Είναι λογικό κατ’ αρχάς να περιμένουμε ότι αυτή η δημόσια ρητορική από μόνη της θα αλλάξει τη στάση της Τουρκίας;
Μάλλον όχι! Ίσα ίσα θα επιβεβαιώσει την προπαγάνδα που προβάλλει την Ελλάδα ως αδυσώπητο εχθρό και θα ενισχύσει και τις φωνές που σίγουρα ζητούν ένα αντίστοιχο μαζικό πρώτο πλήγμα κατά της Ελλάδας, για να εξαλειφθεί «η απειλή που τόσα χρόνια βασανίζει τον τουρκικό λαό». Στο διεθνές πεδίο, στο οποίο η άποψη της δυτικής κοινής γνώμης είναι καθοριστικής σημασίας, μόνο και μόνο μια επιθετική ελληνική ρητορική θα φέρει Ελλάδα και Τουρκία στον ίδιο παρονομαστή. Παράλληλα, δίνονται επιχειρήματα στο ιδιαίτερα ισχυρό τουρκικό λόμπι γραφειοκρατών και «επηρεαστών» να αναστρέψει το έντονα αρνητικό κλίμα που αντιμετωπίζει η Τουρκία.
Αμερικανικά F-15E καταστρέφουν προληπτικά αποθήκη πυρομαχικών στην Συρία
Ας περάσουμε όμως στο πεδίο των επιχειρήσεων. Όσο σκληρά και να χτυπηθεί η Τουρκία, σίγουρα δεν θα καταστραφεί. Δεν είναι σίγουρο εάν η επόμενη μέρα θα δημιουργήσει μια κατάσταση που ωφελεί την Ελλάδα, ενώ είναι απολύτως σίγουρο ότι αυτό το πρώτο ελληνικό πλήγμα θα δημιουργήσει έναν άνευ προηγουμένου φανατισμό και εθνικισμό. Που θα απειλεί και θα βλάπτει την Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, με πολύ χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που βιώνουμε με τη σημερινή κατάσταση μεταξύ μας.
Ένα αναμενόμενο ερώτημα σε αυτό το στάδιο είναι: «Δηλαδή είμαστε στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;» ή «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε όπως ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Γόρδιο Δεσμό»; Άποψή μου είναι ότι η τωρινή κατάσταση δεν είναι αδιέξοδη. Η Ελλάδα, η οποία είναι σε θέση να ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο ως μέρος της Δύσης και της ΕΕ σε όλους τους τομείς, αρκεί να το αποφασίσει και να δείξει συνέχεια και σταθερότητα, μαζί με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, επαγρύπνηση, συσπείρωση και συναντίληψη της κοινωνίας ως προς τις θέσεις μας και στάση που θα εξαντλήσει τις ακραίες φωνές στην Τουρκία και θα κρατήσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό στη σφαίρα της ρητορικής. Αντίθετα με ελληνική απειλητική ρητορική, ακραίες δημόσιες θέσεις και επιθετική στάση πέφτουμε στην παγίδα του τουρκικού αναθεωρητισμού!
