Κάποιο ρεκόρ μάλλον πρέπει να έχει σπάσει το νέο ινδικό αντιτορπιλικό, το INS Visakhapatnam, το πρώτο της κλάσης του, το οποίο παραδόθηκε πριν λίγες μέρες στο Ναυτικό της χώρας με βάση το πρόγραμμα προμηθειών P-15B. Κι αυτό γιατί το πλοίο επιχειρεί -ακολουθώντας τη σχετική τοπική… παράδοση- να συνδυάσει ινδική κατασκευή και τεχνογνωσία με ένα παράξενο μίγμα όπλων και ηλεκτρονικών και μηχανολογικών λύσεων σχεδόν από κάθε χώρα με τις οποίες η Ινδία συνεργάζεται στον αμυντικό τομέα.
Επισης η ίδια η κατασκευή του σκάφους έχει πολλές περιπέτειες καθώς χρειάστηκε οκτώ χρόνια να ολοκληρωθεί (ξεκίνησε το 2013) και να τελειώσει τις δοκιμές του, ένα μάλλον αναμενόμενο διάστημα καθώς αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα για την Ινδία που συνεχίζει προς τον στόχο της: να αποκτήσει ένα ισχυρό Ναυτικό ωκεάνιων αποστολών.
Το σκάφος είναι ιδιαίτερα μεγάλο, στους 7.400 τόνους, με 163 μέτρα μήκος (περίπου 10 μέτρα μακρύτερο από ότι ένα Arleigh Burke αν και υπολείπεται κατά τι στο τονάζ!) και πλάτος 17,4. Η πρόωση γίνεται με σύστημα CODAG, όπου οι αεριοστρόβιλοι είναι 4, της ουκρανικής Zorya- Mashproekt συν 2 ντηζελομηχανές της βρετανικής Bergen, που ωθούν το σκάφος έως τους 30 κόμβους και τα 4.000 ναυτικά μίλια σε ακτίνα δράσης.
Στα ηλεκτρονικά έχουμε ακόμη πιο εντυπωσιακά μίγματα: Κύριο ραντάρ είναι ένα τεχνολογίας AESA EL/M-2248 της ισραηλινής ELTA, το οποίο γνωρίζει καλά το Ινδικό Ναυτικό καθώς το χρησιμοποιεί και στο αεροπλανοφόρο Vikrant όπως και στα αντιτορπιλικά Kolkata που είναι η πρόδρομη κλάση των Visakhapatnam. Το σύγχρονο αυτό ραντάρ συμπληρώνεται από ένα παλαιότερης τεχνολογίας Thales LW-08 σε ένα ετεροβαρές πακέτο εναέριας ανίχνευσης. Η αντιαεροπορική προστασία είναι ισραηλινής σχεδίασης με 32 πυραύλους Barak-8ER (σε αντίστοιχα κελιά κάθετης εκτόξευσης), που παράγονται στην Ινδία και έχουν εξοπλίσει όλους τους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων σε διάφορες εκδόσεις. Οι επιδόσεις του βλήματος είναι αξιοσημείωτες με ακτίνα δράσης τα 100+ χιλιόμετρα και ύψος πάνω από 60.000 πόδια, με ταχύτητα Mach 3. Την αντιαεροπορική προστασία όμως άμυνα σημείου δίνουν 4 πυργίσκοι ρωσικής κατασκευής ΑΚ 360 με πυροβόλο τύπου Gatling (ουσιαστικά ένα ρωσικό Phalanx). Ρωσικοί είναι και οι εκτοξευτές ανθυποβρυχιακών ρουκετών, οι δύο Smerch-2 στο πρόστεγο, ενώ ένα πυροβόλο 76 χιλιοστών της ιταλικής Leonardo συμπληρώνει το πάζλ. Τοπικής σχεδίασης είναι και το σόναρ τρόπιδος HUMSA-NG.
Τα αντίμετρα και τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου είναι ινδικής κατασκευής αλλά και εδώ με ισραηλινή βοήθεια, ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι ο αντιπλοικός φόρτος, που φθάνει τα 16 υπερηχητικά βλήματα BrahMos, με εμβέλεια πάνω από 300 χιλιόμετρα και βέβαια με έντονη τη ρωσική τεχνογνωσία, αν και αυτά επίσης παράγονται τοπικά.Το σκάφος γίνεται έτσι και πρωτοπόρο καθώς φέρει αποκλειστικά υπερηχητικό οπλισμό κρούσης που μπορεί να αξιοποιηθεί και κατά στόχων επιφανείας. Τέλος το πλοίο έχει υπόστεγο για δυο βαριά ελικόπτερα 15 τόνων και μεγάλο ελικοδρόμιο.
Συνολικά η κλάση Visakhapatnam (με 4 πλοία, όπου τα υπόλοιπα 3 είναι σε διάφορες φάσεις κατασκευής) όπως και η πρόδρομη της, η Kolkata με 3 σκάφη (οι δύο κλάσεις μοιάζουν πάρα πολύ και η Visakhapatnam είναι μια γενική εξέλιξη-βελτίωση), αποτελούν ένα ιδιαίτερο και αρκετά τολμηρό βήμα της Ινδίας στην ναυτική της ισχύ. Είναι τα μεγαλύτερα πολεμικά κλάσης αντιτορπιλικού-καταδρομικού του Ινδικού Ναυτικού, σύμφωνα με τους εκί ισχυρισμούς έχουν και στοιχεία σχεδίασης stealth (κάτι συζητήσιμο), έχουν όμως εξελιχθεί πολύ γρήγορα και φαίνονται να «στήνουν» ένα πραγματικό στοίχημα σύνθεσης ενός μωσαικού συστημάτων με τελείως διαφορετικές προδιαγραφές-αντιλήψεις χρήσης, επιδιώκοντας να αποσπάσουν από το καθένα τις καλύτερες δυνατότητες τους.
Δεν είναι δεδομένο πως το Visakhapatnam θα καταφέρει όσα επιδιώκει, αλλά πάντως παραμένει (όπως και όλες οι πρόσφατες ινδικές προσπάθειες χτισίματος πλοίων) σαφές δείγμα των φιλοδοξιών του τεράστιου αυτού κράτους. Το οποίο είναι σε χρόνια αντιπαράθεση με το Πακιστάν και την Κίνα, αλλά είναι φανερό πλέον πως έχει και πρόθεση κυριαρχίας στον Ινδικό ωκεανό και ακόμη μακρύτερα.
