Κουλτούρα Οπαδισμού στα εξοπλιστικά και η Belhara

Του Ηρακλή Μαρδύρη

Ο οπαδισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά ως μέρος, και σημαντικό, της πολιτικής μας σκέψης. Από την εποχή που οι Βένετοι (γαλάζιοι) και οι Πράσινοι γέμιζαν με 100.000 οπαδούς τον ιππόδρομο και στις στοές του ανεβοκατέβαζαν αυτοκράτορες και καθόριζαν τις μοίρες των λαών της αυτοκρατορίας, μέχρι τώρα στα χρόνια της μεταπολίτευσης που οι πράσινοι του ΠΑΣΟΚ και οι γαλάζιοι της ΝΔ με τις σημαίες τους γέμιζαν τις πλατείες και τους δρόμους…

Δεν είναι τυχαίο που κάθε επιχειρηματίας που θέλει να διακριθεί σε αυτή τη χώρα φροντίζει να έχει και μια ομάδα, κατά προτίμηση ποδοσφαιρική. Όπως κάθε επιχειρηματίας/πρόεδρος ομάδας έχει πάντα δίκιο και έχει να αντιμετωπίσει τις (συνήθως βρώμικες φανταστικές ή μη) επιθέσεις όλων των άλλων, έτσι και ο πρόεδρος και τα στελέχη του κάθε πολιτικού κόμματος έχουν πάντα δίκιο! Ακόμα και αν στατιστικά αυτό είναι αδύνατον… Και τι συμβαίνει αν κάποιος έχει άλλη άποψη ή απλά είναι σκεπτικός; Τότε δεν είναι δικός μας… δεν ανήκει στην αγέλη, θέλει ή να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ή να κάνει κακό στην παράταξη από μέσα. Η ίδια η οργάνωση των κομμάτων, σε άλλα περισσότερα, σε άλλα λιγότερο, έχει βάση τον οπαδισμό, με την ιεραρχία του, από τους χούλιγκαν των δρόμων μέχρι τους ανθρώπους του προέδρου. Από τον αρχηγό της παράταξης οι οπαδοί ψηφοφόροι περιμένουν σιδηρά πυγμή, γιατί οποιαδήποτε άλλη φωνή είναι σημάδι αδυναμίας.

Οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτζήδες γιατί κάποιο μέλος της οικογένειας τους τους επηρέασε όταν ήταν παιδιά, ή έγιναν κάτι άλλο για να εκνευρίσουν κάποιο μέλος της οικογένειας τους! Για παρόμοιους λόγους επέλεξαν και πολιτικό κόμμα…

Αυτή η κουλτούρα έχει περάσει και σε άλλες πτυχές της ζωής μας, σε σημείο να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε με οπαδικούς όρους. Θέλουμε να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο; η κουβέντα θα εκτροχιαστεί στο αν η AUDI είναι καλύτερη από την ΒΜW ή την Alfa Romeo, και όχι ποιες είναι οι ανάγκες μας, τι ποσό έχουμε διαθέσιμο και ποιο μοντέλο ταιριάζει καλύτερα σε μας. Και ναι η Ferrari μπορεί να έχει tifosi αλλά ακόμα και αν περισσεύουν τα χρήματα ίσως δεν είναι η καλύτερη επιλογή για να πηγαίνεις διακοπές με τα τρία σου παιδιά, τη συμβία και την πεθερά… Φυσικά το να είναι κάποιος φανατικός Alfisti, δεν είναι κάτι κακό. Αν αυτό τον ευχαριστεί και καλύπτει κάποια συναισθηματική του ανάγκη είναι δικαίωμα του, δικά του είναι τα λεφτά, και καλά κάνει, όσο δεν ενοχλεί κανένα… Όταν όμως αναγκάζει και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα του… τότε δεν είναι και τόσο καλό.

Όμως, πρέπει να έχουν τέτοιες νοοτροπίες θέση στην αγορά οπλικών συστημάτων; Τα οποία δεν τα αγοράζουμε για να κάνουμε πόστερ την φωτογραφία τους στο υπνοδωμάτιο μας αλλά για μια συγκεκριμένη δουλειά ή μάλλον δύο. Να πολεμήσουν και να κερδίσουν έναν πόλεμο και να τρομάξουν τον εχθρό ώστε να αποφευχθεί ένας πόλεμος. Αυτά δεν γίνονται μόνο με τη χρήση των οπλικών συστημάτων, αλλά και με τη βελτίωση των σχέσεων μου μια τέτοια αγορά επιφέρει μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών.

Καλώς ή κακώς η επιλογή του όπλου δεν έχει να κάνει μόνο με την αξία του αλλά και με την ¨προστασία¨που μπορεί να προσφέρει ο πωλητής σαν αντάλλαγμα για το αντίτιμο της πώλησης και της εξάρτησης που δημιουργείται ώστε να υποστηριχθεί/αναβαθμιστεί το υλικό αυτό σε βάθος χρόνου.

Ο σκεπτικός αναγνώστης θα αντιδράσει, αυτό το ¨προστασία¨ ακούγεται λίγο μαφιόζικο, τι είμαστε προτεκτοράτο; δεν μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας στον κόσμο χωρίς προστάτες; Η απάντηση είναι ότι στην εποχή μας δεν γίνεται. Ακόμα και η Βόρεια Κορέα δεν έχει αυτάρκεια. Θεωρώντας δεδομένο ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να ζήσει σε καθεστώς Βόρειας Κορέας (αν δεν έχει διαβεβαιώσεις ότι θα είναι εκ δεξιών του Κιμ), θα πρέπει να βρεθεί η καλύτερη επιλογή. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όλοι αναζητούν συνεργάτες. Ακόμα και το Ισραήλ με τη βιομηχανία του βασίζεται σε αμερικανικό εξοπλισμό, η Γερμανία με τη βιομηχανία της βασίζεται σε συμπαραγωγές, οι Αμερικανοί συμμετέχουν σε συμπαραγωγή στο πιο ακριβό πρόγραμμα στο F-35 αλλά και σε άλλα πολλά, η Κίνα βασίζεται σε σχέδια άλλων (έστω και κλεμμένα!) και τα Armata της Ρωσίας εθεάθησαν με δυτικά ηλεκτροοπτικά…

Η Ελλάδα, παρά τα προβλήματα και ανεπάρκειες της έχει την ευτυχία να βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, με επιλογές που δεν είναι αυτονόητες για τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι έχει τη δυνατότητα αγορών από πολλούς προμηθευτές, αλλά και ταυτόχρονα το βάρος να κρατάει πολλούς χαρούμενους και εδώ κάπου μπλέκει η ιστορία. Για παράδειγμα, πλέον γνωρίζουμε ότι η ΠΑ είχε επιλέξει τη δεκαετία του ‘80 το F-18 για νέο μαχητικό. Μία τέτοια επιλογή θα είχε ως αποτέλεσμα μια αεροπορία με ομοιογενή στόλο και κάποια άλλα πλεονεκτήματα που έχουν αναλυθεί διεξοδικά στο περιοδικό. Η κυβέρνηση έπρεπε να ξεπληρώσει ένα γραμμάτιο στη Γαλλία και έγινε παραγγελία για Μιράζ, με αποτέλεσμα να μην περισσεύουν χρήματα για F-18 και για αυτό να επιλεγεί το F-16 και τελικά να έχουμε δυο αεροπορίες και τα αντίστοιχα κόστη.

Τι γραμμάτια έχει να αποπληρώσει η κυβέρνηση, και τι πιθανούς εκβιασμούς να αντιμετωπίσει, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και ούτε ίσως μάθουμε ποτέ. Αυτό που ευχόμαστε είναι να τα καταφέρει καλά και να μην υπονομευθεί η επιχειρησιακή ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων. Οι ένοπλες δυνάμεις έχουν υποχρέωση να υποδείξουν τι οπλικό σύστημα χρειάζονται και κάποιες εναλλακτικές. Αυτό πρέπει να γίνει με ρεαλιστικά κριτήρια, από μια λίστα εγκεκριμένων προμηθευτών. Η κυβέρνηση κατόπιν έχει την υποχρέωση να κλείσει την συμφωνία με το μεγαλύτερο όφελος, επιχειρησιακό, διπλωματικό και οικονομικό. Ο οπαδισμός και το συναίσθημα το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να κάνουν τη διαδικασία πιο περίπλοκη, και να αυξήσουν το πολιτικό κόστος χωρίς να είναι απαραίτητο. Όσο μεγαλύτερο το πολιτικό κόστος, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί μια αγορά. Γιατί τα F-16 δεν ψηφίζουν, αλλά οι εραστές των Sukhoi το κάνουν…

Στην κοινωνία μας υπάρχουν αυτοί που αγαπάνε το Μιράζ, άλλοι το Sukhoi, άλλοι το F-15, άλλοι τις Belhara, τις FREMM, τα Arleigh Burgh κοκ. Το οποίο είναι κατανοητό μέχρι κάποιο σημείο, αν η αγάπη τέλειωνε στην αγορά ενός πόστερ ή ενός μοντέλου. Αλλά όταν φτάνει τα όρια του φανατισμού και όσοι δεν είναι μαζί μας είναι απέναντι μας, και προδότες τότε μήπως πάει πολύ μακριά; Όταν φτάνει στο σημείο να χωριζόμαστε σε Γαλλόφιλους, Αμερικανόφιλους, Ρωσσόφιλους, και Γερμανόφιλους (ναι υπάρχουν και αυτοί αλλά δεν τολμάνε πια να μιλήσουν και πολύ) μήπως πάει πολύ μακριά;  Είναι σώφρων και ωφέλιμο κάτι τέτοιο; Οι προ-παππούδες μας ήταν και αυτοί χωρισμένοι φανατικά, με νεκρούς, στο φιλο-αγγλικό, φιλο-γαλλικό και φιλο-ρωσικό κόμμα. Δεν έχουμε μάθει τίποτα τόσα χρόνια;  Έχει περάσει τόσο πολύ στο DNA μας ή είναι τόσο καλές οι πρεσβείες στην προπαγάνδα τους;

Πρόσφατο άρθρο στον Γαλλικό τύπο, ανέφερε ότι υπήρξε εμπλοκή στο θέμα προμήθειας των Belhara, το οποίο φυσικά αναπαρήγαγαν τα εγχώρια μέσα και ακολούθησε η γνωστή Ελληνική καταγγελτική αρθρογραφία, λες και οι Belhara είναι οι μόνες φρεγάτες στον κόσμο, λες και ευθύνες έχει μόνο η Ελληνική πλευρά. Η οπτική που έχει περάσει είναι ότι οι φρεγάτες αυτές είναι η μία και μοναδική λύση σε κάθε επιχειρησιακή ανάγκη και η Γαλλία ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος που έχουμε, συνεπώς οι χειρισμοί της κυβέρνησης ήταν το λιγότερο ατυχείς. Είναι δυνατόν η Γαλλική πλευρά να μην έχει ευθύνες; Το πόσες και ποιες το γνωρίζουν μόνο όσοι συμμετέχουν στις συνομιλίες, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάποιες εκτιμήσεις.

Η Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει αποφασίσει να αγοράσει φρεγάτες από τη Γαλλία, και μάλιστα εκτός διαγωνισμού αλλά με ανάθεση. Δηλαδή από πριν την οικονομική κρίση. Η Γαλλία όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να παρουσιάσει ένα χρηματοδοτικό μοντέλο αντίστοιχο με το αμερικάνικο. Στις μέρες μας, με τη μια κρίση πίσω από την άλλη, η Γαλλία είναι ένας από τους δανειστές και γνωρίζει τα οικονομικά της Ελλάδος καλύτερα από τα επιτελεία, συνεπώς έπρεπε να παρουσιάσει ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα για τα συγκεκριμένα ποσά που θα έχουμε διαθέσιμα τα επόμενα χρόνια. Οι επιλογές της θα ήταν ή να πει ξεχάστε το, με αυτά τα χρήματα το πολύ πολύ να αγοράσετε Gowind ή ψαρόβαρκες ή να παρουσιάσουν ένα καλό οικονομικό πακέτο το οποίο δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε. Και κάτι τέτοιο μάλλον πήγε να γίνει. Μας είπανε προφανώς: με τα χρήματα που έχετε, ξεχάστε τις FREMM των 6.000 τόνων και τέσσερις φρεγάτες και ναυπήγηση στην Ελλάδα, μπορούμε όμως να σας δώσουμε δύο Belhara των 4.500 τόνων ναυπηγημένες στη Γαλλία, τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων, και να συμπληρώσετε και εσείς ότι επιπλέον χρειαστεί. Αν οι Γάλλοι ήταν πιο ευέλικτοι και γρήγοροι, τότε η συμφωνία μήπως θα μπορούσε να είχε ήδη επιτευχθεί; Αν οι Γάλλοι είχαν καταφέρει να συνεννοηθούν με τους Γερμανούς μήπως οι τελευταίοι δεν θα είχαν μπλοκάρει το συμβόλαιο των FREMM και θα είχε τελειώσει η ιστορία πριν αρχίσει το κεφάλαιο Belhara;

Τι μπορεί να έχει πάει στραβά, αν όντως υπάρχει εμπλοκή; Οικονομικοί λόγοι, να μην επιστρέψουν οι Γάλλοι τα κέρδη των ομολόγων, να μην έχουν πλάνο χρηματοδότησης, να πρέπει να πληρωθούν τα αναδρομικά…  Για τα δύο πρώτα οι Γαλλικές ευθύνες είναι ξεκάθαρες. Σχετικά με τα αναδρομικά, αυτό μάλλον είναι δικαιολογία. Η υπόθεση ήταν στα δικαστήρια καιρό τώρα, σίγουρα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, και (θα έπρεπε να) είχαν υπάρξει προβλέψεις στον προϋπολογισμό, ανεξάρτητες από τον αμυντικό προϋπολογισμό.

Η άλλη εναλλακτική είναι ο αμερικανικός δάκτυλος…  Είναι η πρόταση για ναυπήγηση τεσσάρων φρεγατών MMCS στην Ελλάδα ανταγωνιστική των Belhara ή συμπληρωματική; Οι απόψεις διίστανται. Θα μπορούσαν και οι δύο τύποι να ενταχθούν στο ΠΝ και να λειτουργούν συμπληρωματικά και αυτό θα ήταν το καλύτερο σενάριο. Αλλά υπάρχουν επαρκείς πόροι για να χρηματοδοτηθούν και τα δύο προγράμματα; Η Γαλλία θα πρέπει να βάλει στο τραπέζι πολυετή χρηματοδότηση, χρηματοδότηση από το ταμείο άμυνας της ΕΕ, κρατικά δάνεια, τραπεζικά δάνεια, ότι χρηματοδοτικό τρικ υπάρχει για να μην χρειαστεί να γίνουν ανταγωνιστικά τα δυο προγράμματα. Η Ελλάδα θα χρειαστεί πολλά πλοία τα επόμενα χρόνια.

Αν όμως θα πρέπει να διαλέξει η κυβέρνηση, τότε η μία επιλογή είναι τέσσερις φρεγάτες ναυπηγημένες στην Ελλάδα και η άλλη δύο φρεγάτες ναυπηγημένες στη Γαλλία. Ούτε ο Μακρόν δεν θα διάλεγε τις Belhara.

“Μα η Belhara είναι ανώτερο πλοίο” θα διαμαρτυρηθεί κάποιος. Η σωστή διάσταση είναι αν δυο Belhara είναι ανώτερη επιλογή από τέσσερις MMCS, αν υποθέσουμε ότι η επιλογή μεταξύ των δύο προγραμμάτων είναι μονόδρομος.

“Η Belhara προσφέρει ΑΑ περιοχής, πώς θα βγούμε στην Μεσόγειο;” Πρώτα από όλα η Belhara δεν είναι καθαρόαιμη φρεγάτα ΑΑ όπως για παράδειγμα οι τελευταίες FREMM Alsace και Lorraine, αλλά θα είναι μια φρεγάτα πολλαπλών ρόλων με δυνατότητες ΑΑ περιοχής με τη χρήση του βλήματος Aster 30. Όμως ποιος είπε ότι οι MMCS δεν θα έχουν αντίστοιχες δυνατότητες; ή οι εκσυγχρονισμένες MEKO; Ακόμα δεν έχει γίνει επίσημη παρουσίαση της πρότασης, αλλά οι MMCS που σχεδιάστηκαν για τη Σαουδική Αραβία μπορούν να έχουν μέχρι δύο εκτοξευτές Mk41 που φέρουν 16 SM-2 ή 64 ESSM (μεγάλου και μέσου βεληνεκούς αντίστοιχα) ή συνδυασμό τους (πχ 8 SM-2 και 32 ESSM). Αν επιπλέον ο θείος Σαμ παραχωρήσει προίκα στο πρόγραμμα κάποιο Arleigh Burke τότε δεν θα λείψει σε κανένα η επιλογή της Belhara.

Η επιλογή πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς είναι μια απόφαση που θα επηρεάσει το μέλλον του ΠΝ για τα επόμενα 20 με 30 χρόνια και τις αντίστοιχες επιλογές πλοίων, με υποψήφιους τους γαλλικούς Aster 30 και αμερικανικούς SM-2. Αντίστοιχα στα μέσα βεληνεκή οι υποψήφιοι πύραυλοι είναι οι Γαλλικοί Aster 15 και πολυεθνικοί ESSM. Οι ESSM βρίσκονται ήδη στο οπλοστάσιο του ΠΝ το οποίο έχει ήδη επενδύσει σε αυτούς. Επίσης ένα ποσοστό τους (έστω μικρό) κατασκευάζεται στην Ελλάδα, συνεπώς αυτή η επένδυση δεν πρέπει να πάει χαμένη αλλά να βοηθηθεί. Η εισαγωγή πολλών διαφορετικών τύπων παρόμοιων χαρακτηριστικών θα δημιουργήσει προβλήματα πολυτυπίας, διοικητικής μέριμνας και εκπαίδευσης. Αν η πλειοψηφία των πλοίων του ΠΝ μπορεί να φέρει SM-2, όπως και τα πιθανά μεταχειρισμένα που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τη δύναμη του στο εγγύς μέλλον, μήπως η οικογένεια των Aster θα γινόταν περισσότερο πρόβλημα παρά λύση; Μήπως θα δέσμευε το ΠΝ σε πλοία Γαλλικής σχεδίασης; Πλοία που μπορεί να είναι εξαιρετικά, αλλά αδύνατον να βρεθούν μεταχειρισμένα και σε χαμηλό κόστος.

Αν η Lockheed αναλάβει πακέτο τη ναυπήγηση των MMCS και την αναβάθμιση των ΜΕΚΟ με ίδιο εξοπλισμό τότε στο τέλος θα υπάρχουν έξι πλοία με κοινό εξοπλισμό με όλα τα πλεονεκτήματα που έχει αυτό σε οικονομίες κλίμακος, διοικητικής μέριμνας, εκπαίδευσης και στελέχωσης (θα μπορεί ένα στέλεχος να μετατεθεί από το ένα σκάφος στο άλλο χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, κάτι που θα είναι δυσχερέστερο για τα πληρώματα των Belhara).

“Η Belhara έχει πυραύλους κρούζ Scalp που θα αλλάξουν τις ισορροπίες”. Πρώτα από όλα κανένα όπλο από μόνο του δεν κερδίζει μια σύρραξη (εκτός από τη Βόμβα), ειδικά κάποιο που λόγο κόστους οι αριθμοί του θα είναι δεδομένα περιορισμένοι. Μπορούν όμως να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Τους Scalp δεν τους έχουν οι Belhara ως στάνταρντ εξοπλισμό, αλλά αν πληρώσουμε την έρευνα και εξέλιξη τότε μπορεί να προσφερθεί! Η τελευταία πληροφόρηση ήταν ότι η Ελλάδα θα πλήρωνε την έρευνα και εξέλιξη αναγκαία για τη χρήση των Scalp, αλλά η αγορά των πυραύλων θα γινόταν αργότερα σε δεύτερο στάδιο (μήπως μας θυμίζει λογική υποβρυχίων χωρίς τορπίλες και Leopard χωρίς πυρομαχικά;). Αυτή ήταν η πιο περίεργη υπόθεση στον εξοπλισμό της Belhara. Περίσσευαν χρήματα και έπρεπε να επενδυθούν στην ολοκλήρωση των Scalp; Ήταν απαίτηση των Γάλλων ώστε να πληρώσει η Ελλάδα και να τους έρθει δωρεάν; Ήταν απαίτηση του ΠΝ; και γιατί να έχει τέτοια απαίτηση; Δεν θα ήταν πιο οικονομικό να αποκτηθούν επιπλέον Scalp για την ΠΑ που είναι χρήστης εδώ και χρόνια αντί να πληρωθεί η έρευνα και εξέλιξη; Έχουν κάποια προτίμηση οι Scalp στο αν θα εκτοξευθούν από αεροπλάνο ή φρεγάτα; Όλοι μαζί θα πολεμήσουν τον ίδιο εχθρό. Το αεροπλάνο θα τους μεταφέρει στο χώρο εκτόξευσης με λιγότερες πιθανότητες εντοπισμού, πολύ πιο γρήγορα, και αυτός ο χώρος μπορεί να είναι πάνω από στεριά. Για να μην είμαστε άδικοι, θεωρητικά η ναυτική έκδοση των Scalp έχει μεγαλύτερο βεληνεκές από την αεροπορική, αλλά οι πιθανότητες είναι στην Ελλάδα να έχει προσφερθεί μια εξαγωγική έκδοση με περιορισμό στα 500χμ, όπως είναι η σύνηθες πρακτική, οπότε δεν θα υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Αν το ΠΝ έχει σαν προτεραιότητα τη δυνατότητα εκτόξευσης Scalp, τότε το λογικό θα ήταν να χρησιμοποιήσει τα υποβρύχια 214 για αυτό τον σκοπό, που θα μπορούσαν να φτάσουν χωρίς να εντοπιστούν έξω από τη Μερσίνα και να μπορούν να προσβάλλουν έτσι όλη την εχθρική επικράτεια και όχι από πλοία επιφανείας που μια αντίστοιχη αποστολή θα απαιτούσε τη δημιουργία αρμάδας.

“Μα οι Γάλλοι είναι φίλοι και σύμμαχοι, Ελλάς Γαλλία συμμαχία”. Γιατί, οι Αμερικάνοι είναι εχθροί; μήπως δεν είναι σύμμαχοι; Μήπως αν αφήσουμε λίγο στην άκρη τα οπαδικά μας και τα φιλογαλλικά, αντι-αμερικανικά αισθήματα να δούμε την ψυχρή αλήθεια των δεδομένων; Ας απομακρυνθούμε λίγο από τα συναισθήματα που είναι δύσκολο να μετρηθούν, και απλά να συμφωνήσουμε ότι σε κάποιες χρονικές περιόδους τα συμφέροντα μιας χώρας συμπίπτουν με αυτά μιας άλλης. Αυτή την εποχή λίγο από τύχη, λίγο από τις ενέργειες των γειτόνων, λίγο από τις ενέργειες των διπλωματών μας έχουμε την τύχη τα συμφέροντα μας να ταιριάζουν με πολλές χώρες. Δεν είναι όμως όλες στην θέση να μας βοηθήσουν το ίδιο. Κάποιες βάζουν το χέρι στη τσέπη και άλλες χτυπάνε φιλικά στην πλάτη. Και τα δυο καλοδεχούμενα είναι, αλλά φυσικά κάποια έχουν μεγαλύτερη αξία.

Αν για δύο φρεγάτες οι Γάλλοι σταματήσουν να είναι φίλοι τότε μάλλον ποτέ δεν ήταν αξιόπιστοι σύμμαχοι…Οι Γάλλοι μας κράτησαν στην Ευρώπη, όταν εμείς θέλαμε να διαπράξουμε μια εθνική αυτοκτονία. Το ίδιο και ο Ομπάμα. Αυτός που χαιρότανε τότε ήταν ο σύντροφος Πούτιν που με ένα σμπάρο θα έβαζε φωτιές στην ΕΕ και θα μετακινούσε τα σύνορα του ΝΑΤΟ στην Ιταλία.

Καλώς ή κακώς και δεν χωράει αντίρρηση, οι ΗΠΑ έχουν δώσει σημαντικές ανάσες στις ένοπλες δυνάμεις τα τελευταία χρόνια. Σε αντίθεση οι Γάλλοι είναι πιο δύσκαμπτοι. Τους ζητήσαμε αναβάθμιση στα Μιράζ και η απάντηση ήταν να τα πετάξουμε και να αγοράσουμε Rafale. Οι ΗΠΑ σε αντίθεση χρηματοδοτούν το μισό κόστος αναβάθμισης των F-16. Η αεροπορία στρατού ενισχύθηκε με 70 Kiowa και 10 Chinook με συμβολικό κόστος, η ΔΥΚ με τέσσερα σκάφη Mark V, πρόσφατα αποφάσισαν την παραχώρηση 1.200 Μ1117 και θα έχει και συνέχεια. Οι Γάλλοι τι έδωσαν ή συζήτησαν καν ότι μπορούν να δώσουν για να ενισχύσουν; Μήπως και στις Belhara μας προσέφεραν μια καλύτερη τιμή σε σχέση με την τιμή που θα δίνανε σε οποιονδήποτε άλλο πελάτη; Αν μαζί με τις Belhara είχαν προσφέρει και παραχώρηση κάποιων των έστω και υποεξοπλισμένων La Fayette μήπως η σύμβαση θα είχε ήδη υπογραφεί;

Οι ΗΠΑ επενδύουν στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη, στο Βόλο, τα δυο ναυπηγεία, με τη Microsoft, Pfizer, Cisco και σχεδόν κάθε μέρα διαβάζουμε για πιθανές επενδύσεις.

Φυσικά και οι ΗΠΑ επενδύουν στην Ελλάδα για το συμφέρον τους, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν είναι και δικό μας συμφέρον; Θα ήταν καλύτερα να τις κάνανε αυτές τις επενδύσεις στην Αλβανία ή τη Βουλγαρία;

Δυστυχώς από τη Γαλλική πλευρά δεν υπάρχει κάποια ανάλογη δραστηριότητα και η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κοιτάξει το συμφέρον της χωρίς συναισθηματισμούς και οι πολίτες να παραμερίσουν έστω για λίγο τα οπαδικά τους ένστικτα και τις προκαταλήψεις. Αν παρ΄ελπίδα η Γαλλία δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει μια ανταγωνιστική πρόταση για τις Belhara στην Ελλάδα και καταρρεύσουν οι συνομιλίες, ακόμα και τότε φίλοι θα είμαστε και θα έχει τη δυνατότητα η Ελληνική Κυβέρνηση να τιμήσει τη Γαλλική φιλία με άλλους τρόπους, για παράδειγμα με μια συμβολική συμμετοχή του ΕΣ δίπλα στους Γάλλους στο Μάλι, όσο και με κάποιες άλλες προμήθειες όπως Scalp για τα υποβρύχια, συστοιχίες Εxocet, νέα βλήματα και αναβάθμιση παλαιοτέρων, φιλοξενία Rafale σε ελληνικές βάσεις, παραχώρηση τεμαχίου στην Total… εναλλακτικές υπάρχουν πολλές, το πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχουν εναλλακτικές και οδηγούμαστε σε επιλογές μονόδρομου ή αδιέξοδου.