Στις 4 Μαΐου του 1982 ο Manuel Rojas, ιδιοκτήτης ενός γραφείου ενοικίασης αυτοκινήτων στην ισπανική πόλη Algeciras δίπλα στο Γιβραλτάρ παρατήρησε κάτι περίεργο. Ένας νέος πελάτης από το εξωτερικό ερχόταν ξανά και ξανά ενοικιάζοντας το ίδιο αυτοκίνητο, ενώ ήταν σαφές ότι ταυτόχρονα ενοικίαζε αυτοκίνητα και από άλλα γραφεία και πλήρωνε πάντα με δολάρια.
Η συμπεριφορά αυτή παρέπεμπε σε ληστές και όντως κάποιοι ληστές από τη Νότιο Αμερική είχαν πρόσφατα ληστέψει μια τοπική τράπεζα, έτσι ο Rojas ειδοποίησε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί του είπαν την επόμενη φορά που θα παρουσιαζόταν ο πελάτης να τον κρατήσει όσο γινόταν περισσότερο μέχρι να έρθουν εκεί.
Και έτσι έγινε, η αστυνομία ήρθε από το γραφείο του, συνέλαβε τον πελάτη κι έναν συνεργό του και στη συνέχεια πήγαν από το ξενοδοχείο τους και συνέλαβαν κι άλλους δύο συντρόφους τους. Η έρευνα στα δωμάτιά τους αποκάλυψε κάτι πρωτοφανές: δύο νάρκες “πεταλίδες” εξαιρετικής ισχύος.
Κάτω από την πίεση της ανάκρισης ένας από τους συλληφθέντες “έσπασε” και ομολόγησε τα πάντα: οι άνδρες ήταν κομάντος της Αργεντινής και σκόπευαν να πραγματοποιήσουν μια παράτολμη επιχείρηση κατά βρετανικών πολεμικών πλοίων. Η σύλληψή τους ήρθε λίγες μόνο ώρες πριν ξεκινήσουν μυστικά να διασχίσουν τον κόλπο με στόχο τα πολεμικά της χώρας με την οποία ήταν σε πόλεμο στο βράχο του Γιβραλτάρ.
Η “επιχείρηση Algeciras” αποτελούσε έμπνευση του αρχηγού του Αργεντινού Ναυτικού, ναυάρχου Jorge Anaya, και ταυτόχρονα ενός από τους πρωτεργάτες της Χούντας της χώρας. Την Άνοιξη του ίδιου έτους, όταν η Αργεντινή κινήθηκε και κατέλαβε τα βρετανικά νησιά των Falklands, δεν περίμενε πως η Βρετανία βυθισμένη τότε και η ίδια σε βαθιά πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση, θα αντιδρούσε τόσο δυναμικά.
Παρά το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ήταν η παγκόσμια υπερδύναμη που ήταν κάποτε, μπορούσε ακόμα να συγκεντρώσει σαφώς περισσότερη δύναμη και σύγχρονη τεχνολογία από ότι η Αργεντινή. Οι τελευταίοι υπολόγιζαν πολύ στον παράγοντα “απόσταση”: τα Falklands ήταν 7,650 μίλια μακρυά από τη Βρετανία αλλά μόλις 300 μίλια από τις ακτές της Αργεντινής. Αυτό πρακτικά σήμαινε πως μόνο μέρος της βρετανικής ισχύος μπορούσε να κάνει το μακρύ ταξίδι και να αντέξει τις καιρικές συνθήκες από τα βρετανικά νησιά.
Στο μυαλό του ναυάρχου Anaya οργανώνοντας μια σειρά επιθέσεων κατά βρετανικών στόχων σε ευρωπαϊκό έδαφος θα μπορούσε να περισπάσει την προσοχή και τις δυνάμεις της Μεγάλης Βρετανίας που θα ανάγκαζε να εμπλέξει δυνάμεις και πόρους για την προστασία τους, δυνάμεις που θα έλειπαν από την μεγάλη προσπάθεια. Θέλοντας, όμως, ταυτόχρονα να αποφύγει και τις νομικές συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος κράτησε το σχέδιο μυστικό από τα άλλα μέλη της Χούντας που κυβερνούσε τότε την Αργεντινή και ανέθεσε το έργο σε μια επίλεκτη ομάδα βατραχανθρώπων για να οργανώσει και να εκτελέσει τις επιθέσεις “ανεπίσημα”. Σε περίπτωση αποτυχίας, μπορούσαν πάντα να προσποιηθούν πως ήταν μια “μεμονωμένη” πράξη Αργεντίνων πατριωτών.
Αν όλα αυτά ακούγονται σαν σενάριο ταινίας κατασκοπείας, η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα: επικεφαλής της επιχείρησης ήταν όχι κάποιος Αργεντίνος αξιωματικός αλλά ένας αριστεριστής τρομοκράτης οπαδός του Χουάν Περόν, ο Máximo Nicoletti, υπεύθυνος για σειρά βομβιστικών επιθέσεων που ήδη είχαν βυθίσει τρία αργεντινά πλοία και κόντεψε να σκοτώσει τον προκάτοχο του Anaya στην ηγεσία του Ναυτικού.
Γιος Ιταλού βατραχανθρώπου με πλούσια δράση στην Decima Mas, βυθίζοντας και καταστρέφοντας βρετανικά πλοία στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Nicoletti ήταν άξιος συνεχιστής της “οικογενειακής παράδοσης” μαθαίνοντας για τη χρήση εκρηκτικών και εκτελώντας πολλές επιθέσεις κατά των αρχών για λογιαριασμό της Περονικής οργάνωσης ‘Montoneros’.
Την 1 Νοεμβρίου 1974, ο Nicoletti τοποθέτησε βόμβα και ανατίναξε το προσωπικό γιωτ του γενικού επιθεωρητή της αστυνομίας της Αργεντινής σκοτώνοντάς τον. Το επόμενο έτος τοποθέτησε 80 κιλά εκρηκτικών κάτω από την καρίνα του αντιτορπιλικού ‘Santísima Trinidad’, κλάσης Type 45 που ναυπηγείτο εκείνη την περίοδο με βρετανική άδεια στην Αργεντινή. Οι ζημιές που του προκάλεσε καθυστέρησαν την αποπεράτωσή του για έναν ολόκληρο χρόνο. Μια τρίτη επίθεση, ξανά σε ιδιωτικό γιωτ, είχε στόχο τον αρχηγό του Ναυτικού που μόλις που γλύτωσε τη ζωή του.
Ο Nicoletti τελικά εντοπίστηκε, κυκλώθηκε και συνελήφθη από την ειδική ομάδα “Μηχανικού” του Ναυτικού, ειδικά εκπαιδευμένη στην εξάρθρωση τρομοκρατικών παραγόντων. Αντί όμως για μια “βόλτα αναψυχής” με αεροσκάφος πάνω από τον Ατλαντικό, κάποιοι στη μονάδα αναγνώρισαν τα ταλέντα του και του προσέφεραν μια νέα ευκαιρία συνεργασίας. Με την έναρξη του πολέμου του 1982, ο Nicoletti “ενεργοποιήθηκε” από το Μαϊάμι που είχε μετακομίσει, δύο ακόμη παλιοί του σύντροφοι απελευθερώθηκαν από τα κρατητήρια και μαζί με τον “χειριστή” του, πρώην αξιωματικό και κατάσκοπο Héctor Rosales, πέταξαν από την Αργεντινή στο Παρίσι κι από εκεί στην Ισπανία οργανώνοντας την επιχείρηση. Στις βαλίτσες τους είχαν καλοφτιαγμένα ψεύτικα διαβατήρια, στρατιωτικές στολές κατάδυσης και πολλά αμερικανικά δολάρια σε μετρητά.
Λίγο αργότερα, δύο ναυτικές νάρκες τύπου “πεταλίδας” των 75 κιλών έφτασαν με διπλωματικό σάκο από το Μπουένος Άιρες στην πρεσβεία της χώρας στη Μαδρίτη, που οι δολιοφθορείς παρέλαβαν χωρίς πρόβλημα. Η μετακίνησή τους, όμως, στη βάση της επιχείρησης στην Algeciras ήταν άλλο θέμα. Τις μέρες εκείνες, στη Μαδρίτη γινόταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τα αστυνομικά μέτρα ήταν “δρακόντεια” από τον φόβο χτυπημάτων της βασκικής οργάνωσης ΕΤΑ. Η ομάδα χωρίστηκε σερ τρία αυτοκίνητα και διατηρώντας οπτική επαφή μεταξύ τους έκαναν πολλές παρακάμψεις από δευτερεύοντες δρόμους και στενά αποφεύγοντας τα μπλόκα της αστυνομίας ορισμένες φορές κυριολεκτικά στο τσακ.
Όταν η ομάδα συγκεντρώθηκε στην Algeciras, το ζητούμενο ήταν πλέον η επιλογή του στόχου. Η ομάδα ενοικίασε μια βάρκα δήθεν για ψάρεμα με την οποία θα μετέφεραν τις νάρκες και τους ίδιους την ημέρα του χτυπήματος και άρχισαν τις αναγνωρίσεις. Με τον πόλεμο να έχει αρχίσει, τα μέτρα ασφαλείας στον βράχο του Γιβλαρτάρ ήταν αρκετά χαλαρά.
Το πρώτο πλοίο που εντοπίστηκε ήταν ένα βρετανικό ναρκοθηρικό που απορρίφθηκε γρήγορα καθώς δεν θεωρήθηκε ότι άξιζε τον κόπο. Ο Nicoletti είχε την ιδέα να βυθίσουν ένα μεγάλο εμπορικό μιας οποιασδήποτε ουδέτερης χώρας κλείνοντας τη δίοδο του Γιβραλτάρ εντελώς αλλά ο Anaya το απέκλεισε κατηγορηματικά. Σαν κίνηση δεν θεώρησε μάλλον ότι κλείνοντας το ναυτικό πέρασμα της Μεσογείου για όλους θα βοηθούσε τη θέση της Αργεντινής.
Τότε, στις 2 Μαΐου, η φρεγάτα HMS Ariadne, ένα πολεμικό κλάσης “Leander” 3,482 τόνων, μπήκε στο λιμάνι και αγκυροβόλησε κάτω από τον “Βράχο”. Ο Anaya καθυστέρησε αρχικά να εγκρίνει τον στόχο, καθώς οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει μυστική διαμεσολάβηση για την επίλυση της κρίσης και δεν ήθελε να χαλάσει το κλίμα εναντίον τους. Ωστόσο, την ίδια νύχτα το βρετανικό υποβρύχιο HMS Conqueror βύθισε το καταδρομικό ARA Belgrano με απώλεια 323 Αργεντίνων ναυτικών. Ο κύβος ερρίφθη!
Το επόμενο πρωΐ, της 3ης Μαΐου ο Anaya έδωσε το “πράσινο φως” για την επιχείρηση. Η ομάδα προετοιμάστηκε για δράση. Το ίδιο βράδυ θα προσέγγιζαν με τη βάρκα, θα κολυμπούσαν ως το πλοίο, θα κολλούσαν τις νάρκες στα ύφαλα του “Ariadne” και αν όλα πήγαιναν καλά, θα το βύθιζαν. “ΑΝ” όλα πήγαιναν καλά. Όμως, αντί αυτών, ο Rojas.
H καχυποψία του εμπόρου αυτοκινήτων έστειλε την αστυνομία κατευθείαν στην ομάδα των σαμποτέρ και την ιστορία στα αζήτητα. Χρόνια μετά, ο Βρετανός πολιτικός Rupert Allasson θα ισχυριζόταν πως οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν υποκλέψει τις κωδικοποιημένες επικοινωνίες του Anaya με την ομάδα στην Algeciras και έχοντας υποψιαστεί τί συνέβαινε, ειδοποίησαν εκείνοι την αστυνομία.
Ωστόσο, αυτή η εξήγηση έχει κενά. Η σύλληψη του Nicoletti και της ομάδας του έφερνε την ισπανική αστυνομία σε δύσκολη θέση. Η Ισπανία δεν ήταν σίγουρα και η πιο φιλική χώρα έναντι της Βρετανίας, με το ζήτημα της κυριότητας του Γιβραλτάρ να δηλητηριάζει τη σχέση τους εδώ και 300 χρόνια. Παρόλα αυτά, η χώρα μόλις είχε γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και συνεπώς επίσημα σύμμαχος της Βρετανίας. Επίσης, είχε ένα παγκόσμιο κύπελο να φιλοξενήσει και η αποκάλυψη βομβιστών με 150 κιλά εκρηκτικά δεν ήταν και η καλύτερη διαφήμιση εκείνη την ώρα. Από την άλλη, δεν ήθελαν να δώσουν λαβές ότι υποστήριζαν ανοιχτά και την Αργεντινή, βοηθώντας ή καλύπτοντας πολεμικές ή χειρότερα τρομοκρατικές επιχειρήσεις.
Έτσι, όλοι συμφώνησαν πως το καλύτερο θα ήταν να αντιπαρέλθουν το ζήτημα “αθόρυβα”. Χωρίς να γίνει κάποια αποκάλυψη, ο Nicoletti και οι σύντροφοί του, αφού πρώτα αφόπλισαν τα εκρηκτικά, πλήρωσαν τους πάντες, παρέλαβαν τα πλυμένα ρούχα τους από το καθαριστήριο και κέρασαν τους αστυνομικούς που τους συνόδευαν, μεταφέρθηκαν στα Κανάρια νησιά και από εκεί πέταξαν για το Μπουένος Άιρες.
Το αναπόδραστο ‘What if’ της ιστορίας είναι τί επιπτώσεις θα είχε η επιτυχία μιας τέτοιας επιχείρησης: η απώλεια ενός αντιτορπιλικού δεν θα επηρέαζε την πορεία του πολέμου σίγουρα αλλά θα είχε οπωσδήποτε αποτελέσματα. Η αίσθηση πως το Βρετανικό Ναυτικό δεν ήταν πουθενά ασφαλές και οι Αργεντίνοι είχαν την ικανότητα να χτυπήσουν παντού στην υδρόγειο θα αύξανε το ειδικό βάρος της Αργεντινής σε διεθνές επίπεδο, θα ικανοποιούσε κάπως το περί δικαίου αίσθημα του πληθυσμού στο εσωτερικό της χώρας μετά τη βύθιιση του “Belgrano” και θα ανέβαζε κάπως τον πήχυ.
Από την άλλη, η απώλεια ενός πολεμικού που μετέφερε πλήρωμα 223 ανδρών, αρκετοί από τους οποίους θα σκοτώνονταν από την έκρηξη, θα πυροδοτούσε πράξεις αντεκδίκησης από την πλευρά των Βρετανών που θα ήταν πιο επιθετικοί και θα επιδίωκαν τη ρεβάνς. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Καλύτερα ίσως!
Εξαιρετική ιστορία!
Απίθανη ιστορία! Ευχαριστούμε!
“Καλύτερα ίσως!”
Νομίζω το καλύτερο κλείσιμο.
Αν γινόταν αυτό, τότε οι Άγγλοι θα είχαν το ελεύθερο να χτυπήσουν στην Αργεντινή.
Kάπου είχα διαβάσει οτι στον πόλεμο των Φώκλαντ οι Αγγλοι είχαν ζητήσει κάτι απο τους Γάλλους σε σχέση με τους Εξοσέτ των Αργεντινέζων. Να τους δώσουν πληροφορίες; Να μην τους πουλήσουν άλλους; Δεν θυμάμαι καλά, αν γνωρίζετε κάτι..
Θολές αναμνήσεις από ρεπορτάζ εποχής … Μάλλον και τα δύο … η παραγγελία ήταν για περισσότερα κομμάτια, αλλά είχαν παραδοθεί πέντε (5) συνολικά ΑΜ.39 στην Αργεντινή. Και πράγματι, πέντε έμειναν ως το τέλος του πολέμου, και νομίζω ότι αναλώθηκαν όλοι.
To να βγαίνεις στην γύρα νοικιάζοντας ὁ ίδιος και ταυτόχρονα πολλά αυτοκίνητα,δέν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε κανόνας συνομωτικότητος.
Εάν βέβαια όντως έγινε έτσι.
Εκπληκτική ιστορία. Η υπόθεση του επικεφαλής επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι “Αν είσαι η κορυφή σε αυτό που κάνεις, θα επιβιώσεις ό,τι και να γίνει”.
Να διευκρινίσουμε μόνο ότι οι Μοντονέρος (“καβαλλάρηδες”, ή κάτι τέτοιο) ήταν ακροαριστερή (αλλά περονικών αναφορών) επαναστατική οργάνωση ανατροπής του … Περονικού καθεστώτος της Προέδρου Ιζαμπέλα (“Ιζαμπελίτα”) Περόν (χήρας του εμβληματικού λαϊκιστή) και του αστρολόγου/εραστή/επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της. Ο Περονισμός, ως σύστημα ηθικολογικό, κινδυνολογικό, ξενοφοβικό, αντικαπιταλιστικό, αυταρχικό, εξαιρετικά εχθρικό προς την ιδιωτική αυτονομία, κορπορατιβίστικο, στηριζόμενο σε κρατικοδίαιτα διεφθαρμένα συνδικάτα που “ήλεγχαν το δρόμο”, αποβλέπον στην άρση της πάλης των τάξεων και στην όσμωση αυτών υπό το Κράτος (και υπό αυτήν τη έννοια αυθεντικός επίγονος του φασισμού του Μουσσολίνι), ευαγγελιζόμενο τον “ισχυρό άνδρα” (Caudillo) που ως άλλος Άη Γιώργης καμακώνει το θεριό της διαφθοράς/πλουτοκρατίας/ξενικής εξάρτησης κλπ σπαραξικάρδια, είχε εξαιρετική δημοφιλία τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στην άκρα αριστερά. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 επέστρεψε ο Περόν στην Αργεντινή μετά από 17 χρόνια εξορίας, λίγο έλειψε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ακροδεξιών και ακροαριστερών Περονικών στο αεροδρόμιο κατά τη φιέστα της υποδοχής του, όταν οι ακροδεξιοί Περονικοί άνοιξαν πυρ κατά του πλήθους, με πολλούς νεκρούς. Οι Μοντονέρος ξεκίνησαν εκστρατεία ανατροπής της κυβέρνησης της Ιζαμπελίτα και του αστρολόγου της (γνησίων φασιστών) με μια κτηνώδη τρομοκρατική δράση χωρίς ταμπού (ανατίναξη πλοίων του ΠΝ της χώρας, κινηματογράφων όπου σύχναζαν στελέχη των ενόπλων δυνάμεων με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, παιδικά πάρτυ και δεξιώσεις στρατιωτικών και αστυνομικών κλπ.) Η αδυναμία της Ιζαμπελίτα και του “μέντορα” να πατάξουν αυτή τη θηριώδη τρομοκρατία (που απελάμβανε ευρείας αποδοχής σε φοιτητικούς κύκλους, από τους οποίους και στρατολογούσε) οδήγησε στο πραξικόπημα του 1976 και στην εξορία της Ιζαμπελίτα Περόν στην Ισπανία. Η χούντα κινήθηκε με βαρύ χέρι, με μαζικές και κτηνώδεις εκτελέσεις δεκάδων χιλιάδων, χωρίς φυσικά δίκη, υπόπτων για συμμετοχή ή συμπαράσταση στους Μοντονέρος. Εποχή άφησε, εκτός των ρίψεων των υπόπτων (ναρκωμένων και αλυσοδεμένων) από ελικόπτερα στον ωκεανό, η σύλληψη δεκάδων αριστερών φοιτητών σε αριστερή γειτονιά της προωτεύουσας, οι οποίοι αλυσοδέθηκαν μεταξύ τους από τους στρατιώτες και ανατινάχθηκαν με εκρηκτικά, με μέλη τους να ευρίσκονται καψαλισμένα σε αυλές και μπαλκόνια εκατοντάδες μέτρα μακριά, για παραδειγματισμό. Οι πράξεις αυτές είχαν ασφαλώς και το χαρακτήρα εκδίκησης για τις σφαγές οικογενειών στρατιωτικών και αστυνομικών από τους Μοντονέρος τα προηγούμενα χρόνια. Πολλές δεκαετίες μετά, και αφού είχε αρχίσει η δικαστική διαλεύκανση των εγκλημάτων της Χούντας, μέλη των Μοντονέρος εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και δήλωσαν ότι από περίπου 10.000 μέλη επιβίωσαν γύρω στα 50, και ότι οι εκτελεσθέντες φοιτητές ήταν πράγματι οπαδοί ή και μέλη των Μοντονέρος.
Η βιτριολική αυτή σύγκρουση δύο αδίστακτων παρατάξεων, που αμφότερες πρέσβευαν την κληρονομιά του Περόν, δείχνει την τοξική και εθνοκτόνο επίδραση της νοσηρής ιδεολογίας του διαβόητου λαϊκιστή, που κατόρθωσε να κάνει την Αργεντινή, στις αρχές του 20ου αιώνα πλουσιότερο κατά κεφαλήν έθνος της Γης, μια περίπτωση διαρκούς χρεωκοπίας.
Σήμερα, με την καταλλαγή και την άμβλυνση των παθών, η περονική παράταξη έχει απλώς εγκολπωθεί το ρόλο της αναδιανεμητικής αριστεράς, περισσότερο στο ιδίωμα του παρ’ ημίν ΣΥΡΙΖΑ (ή του ΠΑΣΟΚ της πρώτης κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, ενώ έχει απέναντί της μια νεοφιλελεύθερη παράταξη. Καμία δεν αμφισβητεί το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία.
Στην Ἑλλάδα εκείνη την εποχή,την Isabela την ακούγαμε στα δελτία ὡς Maria Estela Peron,μιάς και την ανέφερες.
Maria Estela γεννήθηκε, ως Isabel εμφανίσθηκε στο ντεμπούτο της ως pole dancer σε κακόφημα μπαρ, που ήταν και το μόνο επάγγελμα που άσκησε συστηματικά, επιτυχώς και εξ ιδίων δυνάμεων στη ζωή της. Κάπως έτσι τύλιξε και τον Περόν, φανατικό θαμώνα τέτοιων θεαμάτων, και ανέκαθεν με έφεση να “αποκαθιστά” λογής κακά κορίτσια …
Εξ όσων γνωρίζω ζει ακόμη στην Ισπανία, συνελήφθη προ δεκαετίας για εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων που οργάνωσε με τον αστρολόγο/μέντορα Jose Lopez Rega, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας έκρινε ότι δεν μπορεί να εκδοθεί στην Αργεντινή, και ότι τα εγκλήματα δεν είναι κατά της ανθρωπότητας, και έχουν υποπέσει στη γενική 20ετή παραγραφή των φόνων. Ήσυχη πλέον, ζει μεταξύ Μαδρίτης και Marbella, στα 89 της, κάνει παρέα με τους απογόνους της οικογενείας Φράνκο (αναπολώντας προφανώς περασμένα μεγαλεία αμφοτέρων …) και την περνά κοτσάνι, ξεκοκαλίζοντας τη λεία της από τη λεηλασία της δύσμοιρης Αργεντινής … Βδέλλες …
https://www.globalsecurity.org/military/world/argentina/president-isabel-peron.htm
Πολύ ωραίο σχόλιο σε πολύ ενδιαφέρον άρθρο!
Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, γνωστή βέβαια εδώ και χρόνια, αλλά παραμένει μάλλον άγνωστη στο ευρύ κοινό, οπότε ευχαριστούμε την Πτήση. Ορισμένες παρατηρήσεις που προκύπτουν μέσα από την εν λόγω αφήγηση:
1. Εθνογραφική: η Ιταλική πλευρά της Αργεντινής, μεγάλη σε μέγεθος και επιρροή.
2. Πολιτική: η καταστροφή μιας υπέροχης χώρας από τον λαϊκισμό, διότι ο Περονισμός ήταν, πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο ορισμός του λαϊκισμού.
3. Η Δύναμη της παράδοσης: εδώ προερχομένη από την Decima Flottiglia MAS του Μαύρου Πρίγκιπα Μποργκέζε αλλά και από την εντυπωσιακή επανάληψη των πέντε (5) επιθέσεων των Ιταλών βατραχανθρώπων στο Γιβραλτάρ κατά τον Β΄ΠΠ, εδώ σχεδιασμένη από τον γιό ενός εκ των βατραχανθρώπων.
4. Ιστορική: η λανθασμένη υποτίμηση των Ιταλών ως αντιπάλων στο Β’ΠΠ, που εν τέλει υποτιμά και την τεραστία επιτυχία της Ελλάδος. Μεγάλο θέμα με πολιτικές προεκτάσεις.
5. Ιδεολογική: στους περισσοτέρους είναι άγνωστη η ιστορία των ακροδεξιών κινήσεων του 2ου αιώνα. Η απέχθεια δεν πρέπει να εμποδίζει τη μελέτη. Ο μεσοπόλεμος και ο Β’ΠΠ δεν εξηγούνται επαρκώς άνευ αυτής της γνώσης.
6. Γλωσσική: ένας Ισπανός αντιλαμβάνεται σχετικά εύκολα από που προέρχονται τα Ισπανικά που ακούει.
7. Συνωμοσιολογική: προσωπικά θεωρώ ότι είναι αδύναμες και οι δύο θεωρίες, ήτοι του παρατηρητικού Ρόχας και του Βρετανικών υποκλοπών. Θα εξέταζα ενδοαργεντινή κατάδοση.
8. Ψυχολογική: συμβολική πατροκτονία: ο γιός ενός – προφανώς φασίστα – βατραχανθρώπου του Μποργκέζε ακροαριστερός…
Αυτές είναι ιστορίες!
Σπανίως έχουμε τη χαρά να διαβάζουμε σχόλια σας, αλλά όσα δημοσιεύετε μας αποζημιώνουν και με το παραπάνω με την εμβριθή ματιά!
Ενδιαφέρον ότι η Ισπανία ήταν (επί Φράνκο) κατά παράδοση “ασφαλές λιμάνι” για το “χώρο”, εκεί κατέφυγε μετά το (ασυνήθιστης προχειρότητας) κίνημά του (“Golpe Borghese”, Δεκέμβριος 1970) στην Ιταλία ο “Μαύρος Πρίγκηπας”, εκεί γνώρισε (στην κηδεία του Φράνκο) ο Stefano delle Chiaie τον Pinochet κλπ. Υπήρχε άραγε περίπτωση “σταγονίδια” εντός των ισπανικών υπηρεσιών να έχουν κάποια εύνοια για ομοϊδεάτες το 1982; Φράνκο δεν υπήρχε μεν πλέον, αλλά το ίδιο συνέβαινε και όταν η ΔΥΚ του Ισπανικού Ναυτικού εκδικήθηκε στη Γαλλία (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο) τη δολοφονία του Καρρέρο Μπλάνκο από την ΕΤΑ, ανατινάσσοντας το αυτοκίνητο των δραστών με εκρηκτικά που της παρέδωσε ο αμερικανικός ναύσταθμος της Ρότα …
Για τον ακροαριστερό υ/β καταστροφέα, μου άρεσε πολύ η εικασία της συμβολικής πατροκτονίας. Είναι έντιμο βέβαια να πούμε ότι οι Μοντονέρος είχαν μια κάπως αφελή “αναρχική” (και όχι μαρξιστική-λενινιστική) ιδεολογία, αλλά και πολύ έντονο θρησκευτικό (ρωμαιοκαθολικό) αποτύπωμα. Άργησαν χαρακτηριστικά να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ιζαμπελίτα και τον Λόπες Ρέγα, παρά το ότι ο τελευταίος είχε ήδη εξαπολύσει τα death squads του (ΑΑΑ). Και ομολογουμένως οι μεγάλες ακρότητες έγιναν όχι από τους Μοντονέρος, αλλά από την τροτσκιστική παράταξη (που επιχείρησε και την κατάληψη του Γενικού Επιτελείου με έφοδο …).
Ευχαριστώ Νικόλαε, η εκτίμηση είναι αμοιβαία, κατ’ ελάχιστον. Συνήθως διαβάζω την ανάρτηση ήδη δοκιμάζων να προβλέψω το σχόλιό σας! Δυστυχώς ο χρόνος μου είναι ελάχιστος για να ανταλλάσσουμε περισσότερα.
Θίγετε πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα και πολύ κοντινά στα ενδιαφέροντά μου. Ο ισπανικός κόσμος και ευρύτερα ο λατινικός ανήκει σε αυτά. Οι ακραίες ευρωπαϊκές ιδεολογίες επίσης.
Επί τροχάδην στα εξ υμών νεώτερα:
1. Αναμφίβολα η Ισπανία απετέλεσε ασφαλές λιμάνι για κάθε λογής ακροδεξιούς, ιδιαίτατα για τους φανατικά Καθολικούς. Η μεγάλη δύναμη πίσω από την ακροδεξιά στην Ισπανία δεν ήταν μία φασιστική ή ναζιστική ιδεολογία αλλά η Όπους Ντέι. Το πιό κοντινό ανάλογο που βρίσκω ήταν ο Ρεξισμός (από τον Βασιλέα – Ρεξ – Χριστό) του Λεών Ντεγκρέλ, ο οποίος καθόλου τυχαία κατέφυγε εκεί μετά τον Β’ΠΠ, έζησε και ταίριαξε θαυμάσια στη Ρωμαιοκαθολική, Φρανκική Ισπανία και πέθανε στη Μάλαγα.
2. Γνωρίζοντας αρκετά την Ισπανική (με την στενή, ας πούμε, έννοια) νοοτροπία δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η επιχείρηση προδόθηκε από Ισπανούς συνοδοιπόρους. Επιμένω στην εικασία μου της ενδοχουντικής, Αργεντινής κατάδοσης.
3. Η δολοφονία του Καρρέρο Μπλάνκο είναι μία από τις πιό εύστοχες πολιτικές δολοφονίες της ιστορίας. Αν και μακροπρόθεσμα η εξέλιξη της ιστορίας της Ισπανίας δεν θα μπορούσε να αλλάξει πολύ, η περίοδος 1975 – 1990 θα ήταν τελείως διαφορετική με συνέπειες ακόμη και στην Ελλάδα (λόγω της ΕΟΚ).
4. Η εκδίκηση του 1982 εμπεριέχει και αυτή πολύ λατινικό στοιχείο: οργανώνεται από τη CSID και συμμετέχουν Γάλλοι (Jean-Pierre Cherid της OAS), Ιταλοί (Mario Ricci της Anaguardia Nazionale) και Αργεντινοί (José María Boccardo της 3Α) ενώ ένα μέλος, Ισπανός στρατιωτικός με κομβικό ρόλο έχει το ψευδώνυμο Leonidas!
5. Για την Αργεντινή, τους Μοντονέρος και το (τα) ERP σε επομένη ευκαιρία!
Ευχαριστώ και πάλι εσάς αλλά και την Π&Δ για το εξαιρετικό θέμα!