Όσοι δεν γνώριζαν το S-3 Viking το έμαθαν όταν έγινε το ‘προεδρικό’ Navy One μεταφέροντας τον Μάιο του 2003 τον Πρόεδρο Μπους στο αεροπλανοφόρο USS Abraham Lincoln για το στημένο σώου της ανακοίνωσης της νίκης επί του Ιράκ. Η ταχύτητά του ήταν μόλις 500 μίλια την ώρα –πολλά επιβατικά αεροπλάνα πετούν ταχύτερα από αυτό– ενώ η σιλουέτα του δεν θα έκανε τον Τομ Κρουζ να το επιλέξει για το επόμενο Top Gun. Όμως το κοντόχοντρο Sierra Three ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν κυνηγός πυρηνικών υποβρυχίων. Και όχι μόνον.
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 οι Σοβιετικοί άρχισαν να αναπτύσσουν τα πρώτα πυρηνικά υποβρύχια σε περιπολίες, οι Αμερικανοί κατάλαβαν ότι το S2F Tracker ίσως να μην μπορούσε να αντιμετωπίσει πλήρως την νέα απειλή. Τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια μπορούν να παραμένουν σε κατάδυση επί εβδομάδες ή και μήνες. Η κατάσταση απαιτούσε δραστικά μέτρα –ένα εξελιγμένο ανθυποβρυχιακό αεροσκάφος νέας γενιάς. Αυτό ήταν το Viking.
Ήταν αεριωθούμενο, εφοδιασμένο με δύο τουρμποφάν TF-34-GE-2 των οποίων ο χαρακτηριστικός θόρυβος χάρισε στο αεροπλάνο το προσωνύμιο ‘Hoover’ (από τις ηλεκτρικές σκούπες της εποχής) και το τετραμελές πλήρωμα –κυβερνήτης, συγκυβερνήτης, συντονιστής τακτικής/TACCO, χειριστής αισθητήρων– είχε στην διάθεσή του ό,τι πιο σύγχρονο στον τομέα του ανθυποβρυχιακού εξοπλισμού: ραντάρ έρευνας ΑΝ/APS-116 με εμβέλεια έως 150 μίλια και δυνατότητα εντοπισμού περισκοπίων στην επιφάνεια (high-res mode) και προεκτεινόμενη συσκευή MAD συν 60 σημαντήρες σόναρ για την ιχνηλάτηση τού θηράματός του. Επίσης διέθετε αισθητήρες υπερύθρων και σύστημα εντοπισμού ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών ALR-47 ESM ενώ το εντυπωσιακό τότε ήταν ότι ένα μέρος των δεδομένων μπορούσε να συνδυαστεί μεταξύ των αισθητήρων.
Η ακτίνα δράσης του έφθανε τα 2.300 μίλια και μπορούσε να αυξηθεί κι άλλο χάρη στην δυνατότητα εναερίου ανεφοδιασμού. Σε μια περίπτωση ένα S-3 που απονηώθηκε από αεροπλανοφόρο στην Μεσόγειο πέταξε επί 13 ώρες μεταφέροντας έναν συλληφθέντα τρομοκράτη στην Ουάσιγκτον. Στην εσωτερική αποθήκη οπλισμού το αεροπλάνο μετέφερε τορπίλες Mk 46, νάρκες, βόμβες βάθους Mk 54, ακόμη και τακτικά πυρηνικά όπλα Β57 ενώ στους δύο πτερυγικούς πυλώνες μπορούσαν να αναρτηθούν βόμβες γενικής χρήσεως, νάρκες, πύραυλοι AGM-84 Harpoon, κάλαθοι ρουκετών ή σύστημα εναερίου ανεφοδιασμού ‘probe-and-drogue’ τύπου D-704.
Η πρώτη Μοίρα που εξοπλίστηκε με S-3A ήταν η VS-41 ‘Shamrocks’ το 1974. Σύντομα κάθε αεροπλανοφόρο είχε στην Πτέρυγά του και μια Μοίρα με Viking. Μπορεί τελικά να μην χρειάσθηκε να βυθίσει σοβιετικά υποβρύχια αλλά το 1984 ο τύπος εντόπισε πρώτος μια άγνωστη μέχρι τότε κλάση υποβρυχίων του σοβιετικού Ναυτικού ενώ δύο χρόνια αργότερα κατά την διάρκεια Νατοϊκής άσκησης στην Μεσόγειο ένα S-3 της Μοίρας VS-28 ‘Gamblers’ από το αεροπλανοφόρο USS Independence (CV-42) «έπιασε» υποβρύχια από οκτώ διαφορετικές χώρες!
Περίπου εκείνη την εποχή, περισσότερα από 100 αεροσκάφη αναβαθμίσθηκαν σε S-3B αποκτώντας νέο ραντάρ συνθετικής απεικόνισης ΑΝ/APS-137 με ικανότητα αναγνώρισης πλοίων ανά κλάση. Το Viking απεδείχθη ιδιαίτερα προσαρμόσιμο σε διαφορετικούς ρόλους. Έξι τροποποιήθηκαν σε ειδικά μεταφορικά προσωπικού και υλικών προτεραιότητας (έξι επιβάτες και φορτίο βάρους μέχρι 4.680 λίβρες) λαμβάνοντας τον χαρακτηρισμό US-3A, δεκαέξι έγιναν αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου/υποκλοπής επικοινωνιών ES-3Α ‘Sea Shadow’ με δράση πάνω από την πρώην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ καθώς και ορισμένα άλλα αεροσκάφη (‘Aladdin’, ‘Beartrap’) για ειδικές αποστολές συλλογής πληροφοριών, απόρρητες ακόμη και σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του το ανθυποβρυχιακό S-3B έγινε και αεροσκάφος κρούσης, χτυπώντας κατά την διάρκεια της «Καταιγίδας της Ερήμου» επάκτιες θέσεις ραντάρ, αντιαεροπορικές πυροβολαρχίες και ιρακινά περιπολικά σκάφη στον Περσικό με βόμβες και πυραύλους AGM-84 SLAM. Δώδεκα χρόνια αργότερα, στις 25 Μαρτίου 2003, ένα Viking της VS-38 ‘Red Griffins’ έγραψε ιστορία προκαλώντας σοβαρές ζημιές στην 106,5 μέτρων θαλαμηγό «Αλ Μανσούρ» του Σαντάμ που εντοπίσθηκε αγκυροβολημένη στον ποταμό Τίγρη, κοντά στην Βασόρα, εξαπολύοντας εναντίον της πύραυλο AGM-65 Maverick. Μετά την αποτελείωσαν F-14 Tomcats.
Το S-3 έδειξε ότι μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα όταν δεν έψαχνε για υποβρύχια ή δεν τροφοδοτούσε με καύσιμο διψασμένα μαχητικά. Το 2008, επιχειρώντας από την βάση Αλ Άσαντ στο Ιράκ, αεροσκάφη του τύπου χρησιμοποίησαν ατρακτίδια LANTIRN για να εντοπίσουν ενέδρες και νάρκες σε δρομολόγια φιλίων αυτοκινητοπομπών στην επαρχία Άνμπαρ. Ωστόσο το Ναυτικό είχε άλλα σχέδια.
Η πρόταση της Lockheed για την μετατροπή τους σε μεταφορικά COD (Carrier Onboard Delivery) εν όψει της προγραμματισμένης αντικατάστασης των C-2 Greyhound δεν ευδοκίμησε. Τελικά επελέγη το CMV-22B Osprey αν και ήταν πιο αργό, είχε μικρότερη ακτίνα και από το C-2 και την προτεινόμενη έκδοση COD του Viking και ήταν λειτουργικά πιο δαπανηρό ανά ώρα πτήσης.
Τα S-3B αποσύρθηκαν το 2009. Τα περισσότερα κατέληξαν να κάνουν σκιά στους κροταλίες στο νεκροταφείο αεροπλάνων της AMARG (Aerospace Maintenance and Regeneration Group) στην έρημο της Αριζόνα παρόλο που είχαν μόλις 10.000 ώρες πτήσης πάνω τους από τις 23.000 που προέβλεπε η Lockheed ως όριο ζωής… Τρία αεροσκάφη συνέχισαν να πετούν με την Μοίρα Δοκιμών και Αξιολόγησης VX-30 μέχρι το 2016 και σύμφωνα με χειριστές οι αισθητήρες τους παρέμεναν τόσο αποτελεσματικοί ώστε εντόπιζαν «κοπάδια δελφινιών και μάζες από φύκια». Το τελευταίο πτήσιμο Viking είναι το αεροσκάφος ‘N601NA’ (BuNo 160607) που χρησιμοποιεί για ερευνητικούς σκοπούς το Glenn Research Center της NASA.
Με μια κίνηση, το αμερικανικό Ναυτικό έχασε το μόνο ικανό ιπτάμενο τάνκερ που τού απέμενε μετά την αποστρατεία το 1997 των KA-6D και το τελευταίο εξειδικευμένο ανθυποβρυχιακό αεροπλάνο από τα αεροπλανοφόρα του. Επίσης απώλεσε και μια επιπλέον δυνητική πλατφόρμα εξαπόλυσης βλημάτων stand-off. Ένα Viking εξοπλισμένο με πυραύλους θα είχε σχεδόν την διπλάσια ακτίνα δράσης ενός F/A-18E/F Super Hornet εφοδιασμένου με εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου, παρέχοντας στην Ομάδα Κρούσης ενός αεροπλανοφόρου μια ακόμη επιλογή για επιθετικές επιχειρήσεις χωρίς να απαιτείται να πετάξει σε ισχυρά προστατευμένο εναέριο χώρο.
Παρά την ιδέα που είχε κυκλοφορήσει το 2018 για την μετατροπή των καλύτερων S-3 που βρίσκονταν σε απόθεση στην αεροπορική βάση Davis-Monthan σε τάνκερ-drones MQ-25, το Ναυτικό επέλεξε να μην τους δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Άλλωστε η συγκεκριμένη πρόταση δεν θα ήταν χωρίς προβλήματα, με πρώτο και κύριο το –έστω μειωμένο– κόστος επιστροφής σε υπηρεσία ενός δοκιμασμένου μεν αεροπλάνου, το οποίο όμως θα αύξανε την πολυτυπία ενώ το ζητούμενο σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο.
Η θέση των «σκληροπυρηνικών» οπαδών του Viking είναι ότι η απόσυρσή του άνοιξε θέματα για το Ναυτικό καθώς όλο και πιο ικανά επάκτια πυραυλικά συστήματα με απειλητικό βεληνεκές τίθενται σε υπηρεσία, υποχρεώνοντας τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα να επιχειρούν στα όρια της μεγίστης εμβέλειας μάχης των αεροσκαφών τους ή και πέραν αυτής. Η χρησιμοποίηση των Super Hornets σε ρόλο ιπτάμενου τάνκερ δεν είναι και η βέλτιστη για ένα αεροσκάφος που έχει να εκτελέσει μια πληθώρα αποστολών, τόσο από πλευράς εξοικονόμησης ωρών πτήσης όσο και επάρκειας στον συγκεκριμένο ρόλο αφού η μεταφερόμενη ποσότητα καυσίμου είναι συγκριτικά περιορισμένη.
Το κυρίαρχο όμως είναι η ανθυποβρυχιακή προστασία του Στόλου. Το Viking ήταν ένας σπεσιαλίστας στο κυνήγι υποβρυχίων, γι’ αυτό σχεδιάστηκε. Χωρίς ανθυποβρυχιακά αεροσκάφη σταθερών πτερύγων με την ανάλογη εμβέλεια, τα αεροπλανοφόρα και τα πλοία των Ομάδων Κρούσης τους εξαρτώνται από τα καθ’ όλα ικανά SH-60 Seahawk τα οποία ωστόσο επιχειρούν σε σχετικά μικρότερες αποστάσεις με μικρότερη ταχύτητα. Για την κάλυψη μεγαλύτερων θαλάσσιων περιοχών, η μόνη επιλογή είναι τα εξορμώμενα από βάσεις ξηράς ανθυποβρυχιακά αεροσκάφη όπως τα P-3 και Ρ-8.
Αυτό σημαίνει ότι η συνεισφορά των εναερίων ανθυποβρυχιακών μέσων των αεροπλανοφόρων περιορίζεται, παρά το γεγονός ότι αυτά και τα συνοδά τους πλοία θα είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος σε μια χρονική περίοδο όπου φθηνά αλλά αποτελεσματικά συμβατικά υποβρύχια έχουν αποδείξει την απειλή την οποία συνιστούν πετυχαίνοντας «βυθίσεις» κατά την διάρκεια συμμαχικών ασκήσεων. Εάν η απόσυρση εξειδικευμένων αεροσκαφών ανθυποβρυχιακού πολέμου από τα καταστρώματα των αεροπλανοφόρων ήταν λάθος, το αμερικανικό Ναυτικό ίσως να το ανακαλύψει την χειρότερη δυνατή στιγμή.
Αλέξανδρος Θεολόγου
Πρώτη δημοσίευση 31/3/2019
Είχε δεχτεί και η Ελλάδα πρόταση για την αγορά κάποιων αεροσκαφών για την αντικατάσταση των Ρ-3Β. Η ΠΑ τα ήθελε το ΠΝ ήθελε τα Ρ-3 αναβαθμισμένα. Την ιστορία την ξέρουμε, το ΠΝ νίκησε.
Νίκησε.. ;;
Νίκησε από την στιγμή που έγινε το δικό του.
Σε όλες τις εταιρίες υπάρχει ένας υπάλληλος που κανείς δεν του δίνει σημασία, μέχρι να φύγει…
Το άρθρο της χρονιάς. Μπράβο!
Κατά σύμπτωση, προχθές στο Phantom Phriday του είχα κάνει μια σύντομη νεκρολογία …
Μιλάμε για το πλέον προσαρμόσιμο και επιχειρησιακά ευέλικτο α/φ που επιχείρησε ποτέ από κατάστρωμα.
Το USN είναι απίθανα κοντόφθαλμο στο θέμα αυτό. Η άποψη ότι η υ/β απειλή εξέλιπε είναι παιδαριώδης. Ποτέ δεν εκλείπει κάτι που έδρασε επιτυχώς: Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι. Η Κίνα θα λάβει τη θέση της ΕΣΣΔ ως μείζων υποθαλάσσια δύναμη.
Η εξάρτηση του Ναυτικού από μεγάλου δυναμικού α/φ εναερίου ανεφοδιασμού είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερη, διότι οι επίκαιροι τύποι (ο εξής ένας, το Σούπερ Χόρνετ) έχουν βραχύτερη εμβέλεια από τα α/φ – τιτάνες που αντικατέστησαν (A-6E, F-14A/B/D, A-7E). Και το τελευταίο τάνκερ του πτητικού κύκλου μένει στο αέρα μέχρι την περισυλλογή όλων των α/φ της πτέρυγας, περισυλλογή που μπορεί να κωλυθεί λόγω καιρού, βλάβης στα συστήματα περισυλλογής του αεροπλανοφόρου (θραύση συρματόσχοινου, βλάβη των φακών που καθοδηγούν τα α/φ σε προσνήωση), αναγκαστική προνήωση α/φ με δίχτυ, συντριβή α/φ στο κατάστρωμα κλπ. Αν δεν έχει αρκετό καύσιμο το τελευταίο τάνκερ, και το κοντινότερο diversion είναι μακριά (σύνηθες φαινόμενο), θα χαθούν αεροσκάφη που θα χρειασθεί να εγκαταλειφθούν (αλλά και πληρώματα, που θα βρεθούν σε παγωμένα νερά, καρχαρίες, ηλεκτροφόρα χέλια και άλλα ειδεχθή πλάσματα των ωκεανών).
Παραλείψαμε να πούμε, για το θέμα της εφοδιαστικής υποστήριξης, ότι οι κινητήρες είναι κοινοί με το Α-10 της Αεροπορίας.
Ωραία και καλά όλα αυτά που λες, αλλά από το 2009 που αποσύρθηκαν μέχρι τώρα έχουν περάσει 10 χρόνια και ούτε άρχισαν να πέφτουν τα super hornets στο νερό από έλλειψη καυσίμου, ούτε ο στόλος των ΗΠΑ έμεινε χωρίς ανθυποβρυχιακή προστασία, ούτε πληρώματα του ναυτικού βρέθηκαν στο έλεος των ειδεχθών πλασμάτων που περιγράφεις.
Δηλαδή τώρα τι πιστεύετε, ολόκληρο U.S.Navy δεν ήξερε τι έκανε? Ο κόσμος προχωράει η τεχνολογία εξελίσσεται και το κόστος είναι πιά ο υπ αριθμόν 1 παράγοντας που λαμβάνεται υπ όψιν μαζί με την αποτελεσματικότητα. Ρομαντισμοί και κολλήματα στο παρελθόν δεν έχουν θέση στην λήψη τέτοιων αποφάσεων.
Γιατί, έχει διεξαγάγει το USN σοβαρές επιχειρήσεις τα τελευταία 28 χρόνια και δεν τις είδαμε;
Απλώς, όλα γίνονται σε ελεγχόμενο περιβάλλον, τα διψασμένα και κοντοπόδαρα Χόρνετ και Σούπερ ανεφοδιάζονται σε καύσιμο από κολοσσιαία τάνκερς της Αεροπορίας ή των συμμάχων ΕΝΤΟΣ του “εχθρικού” εναερίου χώρου, όπου πετάνε ένα- ένα ή δύο – δύο κυνηγώντας έναν φελλάχο με την καμήλα του ή ένα Χάιλουξ διπλοκάμπινο στην έρημο …
Επιχειρήσεις ήταν το Βιετνάμ με τα Alpha strikes. Που και πάλι υπήρχε το σωτήριο DaNang για diversion. Επιχειρήσεις θα είναι στο Στενό της Ταϊβάν κόντρα στην Κίνα, με τα δυτικά αεροδρόμια της Ταϊβάν κατεστραμμένα από βαλλιστικούς πυραύλους και τα υπολείμματα της τοπικής αεροπορίας σε αυτοκινητοδρόμους, με τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ ολομόναχα.
Τελευταίο πράγμα που έμοιαζε με επιχειρήσεις ήταν τα γεγονότα του Αυγούστου 1981 στον Κόλπο της Σύρτης, με τον Καντάφι να σηκώνει δεκάδες μαχητικά (MiG-25, MiG-23, Su-22, Mirage F-1E, Mirage 5). Τότε φυσικά δεν ξέραμε ακόμη αν τα πετούσαν λιβυκά γιωτόμπαλα ή πακιστανοί μισθοφόροι βετεράνοι με καταρρίψεις ή ακόμη και Ρώσοι sniper pilots … Νομίζω ότι στη θέση του υποναυάρχου James Service θα περνούσαμε μεγάλες λαχτάρες στη γέφυρα του ΝΙΜΙΤΖ με 2 CAP από 2 Tomcat έκαστο στον αέρα, και μόλις άλλα 8 (οκτώ) διαθέσιμα μαχητικά στο κατάστρωμα αν αρχίσει το μπαμ μπουμ, με βάση την τυπική μέση διαθεσιμότητα 50% των γάτων και 2 μοιρες των 12 α/φ … Εκεί μετρά ο ανεφοδιασμός … Όπως και αν εχθρικά α/φ διεισδύσουν στο landing pattern και εμποδίσουν τον κύκλο (ή και σοβιετικά αλιευτικά που μπαίνουν μπροστά στην πλώρη του αεροπλανοφόρου, σύνηθες φαινόμενο …).
Όσο για α/υ, κινέζικα υ/β έχουν συχνά βρεθεί από SH-60 στην inner zone αεροπλανοφόρων …
Για τις λιβυκές επιχειρήσεις μάλιστα, σημειώνω ότι τα -αρχαία- υποβρύχιά τους ούτε εμφανίστηκαν: https://www.nytimes.com/1986/03/28/world/us-says-navy-has-completed-libyan-exercise.html κατανοητό βέβαια ότι επιθυμούσαν να κρατήσουν την πρόκληση ελεγχόμενη.
Κι όμως, αυτά έχουν συμβεί, απλώς όχι στην ακραία μορφή που περιγράφετε. Τα Χόρνετ ελλείψει καυσίμου, φέρνουν το αεροπλανοφόρο απαράδεκτα κοντά στις απειλές γιατί αλλιώς το αεροπλάνο…δεν φτάνει το στόχο του. Ο στόλος των ΗΠΑ έχασε τον σημαντικότατο εξώτερο δακτύλιο Α/Υ προστασίας που προσέφεραν τα S-3 στην ομάδα μάχης από μεγάλη απόσταση, ενώ και η αναγνώριση του στόλου πλέον υποφέρει. Φυσικά χάθηκαν και όλα τα μοναδικά των α/φών σταθερής πτέρυγας τεχνικά πλεονεκτήματα (ηχοσημαντήρες και ευελιξία τοποθέτησής τους, MAD, ταχύτητα μετάβασης/prosecution, ταχύτητα volume search – κανείς δε ψάχνει τους απέραντους ωκεανούς όπως ένα αεροπλάνο).
Κι όμως, αυτή είναι η κοινή ετυμηγορία των ειδικών, και μάλιστα τη συμμερίζονται και πολλοί του USN: Ολόκληρο US Navy πράγματι δεν ήξερε τι έκανε! Και οι αποδείξεις για αυτό δυστυχώς δεν περιορίζονται στο S-3 (κλάση Zumwalt, κλάση LCS, ευνουχισμός αεροπορικής πτέρυγας, ακύρωση ATA A-12 Avenger II και NATF, αγορά 500 διαφορετικών αντιπλοϊκών πυραύλων -LRASM, NSM, MST, αναβαθμίσεις Harpoon, και μπορεί να μου ξεφεύγει κανένας ακόμα- , αντικατάσταση C-2 COD με το υποδεέστερο σχεδόν από κάθε παράμετρο V-22, η λίστα είναι ατελείωτη…). Τίποτε απ’όσα περιέγραψα στην από πάνω παράγραφο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την εξέλιξη της τεχνολογίας ή κόστη ή οτιδήποτε τέτοιο. Το Α/Υ αεροπλάνο παραμένει σχετικό και θεμελιωδώς το ίδιο, άρα και το S-3 παραμένει σχετικό. Απλά τώρα αν οι ομάδες μάχης θέλουν κάλυψη από Υ/Β, ή over the horizon αναγνώριση, θα πρέπει να…περιμένουν στην ουρά για τα overworked P-8…φέξε μου και γλίστρησα, άμα είναι έτσι τι έχουμε αεροπλανοφόρα, ας απογειώνονται τα ναυτικά μαχητικά από βάσεις ξηράς και να περιμένουν από KC-135 να τους δώσουν την εμβέλεια που χρειάζονται…
Τι μας τα θυμίζετε όλα τα κατορθώματα και μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι …
@chikichiki για αυτό φτιάξαν τα P-8 της ΠΑ τους και μεταβιβάστηκε η αερμοδιότητα από το ΠΝ τους στην ΠΑ τους. MAD παίρνουν και τα ελικόπτερα.
Η παραχώρηση 6 αεροσκαφών S3B Viking θα άλλαζε τα δεδομένα στο Αιγαίο στον τομέα του ανθυποβρυχιακού αγώνα και πολέμου επιφανείας.
Iδανικό για εμάς, αντί για το πηγάδι χωρίς πάτο και (ορίζοντα ολοκλήρωσης) των P-3.
Καλησπέρα.
Εξ όσων γνωρίζω οι Mk 54 είναι τορπίλες, οι οποίες αναπτύχθηκαν για χρήση σε παράκτια περιβάλλοντα και όχι βόμβες βάθους.
Φαίνεται πως υπήρχε, αλλά πρέπει να είναι πολύ παλιό σχέδιο (κάτω δεξιά τελευταίο γκρουπ):
Η απόσυρση των S-3 είναι ένα ακόμη δείγμα πως το usnavy έχει χάσει τον δρόμο του. Χωρίς το πολυ εργαλείο S-3, χωρίς καθαρόαιμο μαχητικό προστασίας στόλου, και από την άλλη να ξοδεύει καντάρια δις σε zumwalt και LCS…Σε λίγο την κινεζική θάλασσα θα την βλέπουν μόνο στο χάρτη!
Στα δικά μας τώρα το S-3 ήταν καλύτερη επιλογή και για το ΠΝ που λόγο μεγέθους και ταχύτητας ταιριάζει περισσότερο στο περιβάλλον Αιγαίου και αν. Μεσογείου αλλά και για την αεροπορία. Ορισμένα S-3 θα μπορούσαν να ανεφοδιάζουν τα Mirage και γιατί όχι και τα viper αν στον εκσυγχρονισμό τους κοτσάραμε και εκείνο το μαρκούτσι στην ραχιαία που είχε προταθεί στους Ινδούς. Φανταστείτε να μετακόμιζαν τα Mirage στην Σούδα μαζί με μερικά S-3 σε ρόλο τάνκερ και άλλα σαν ΑΦΝΣ. Ίσως έτσι ή κατάσταση να άλλαζε άρδην υπέρ μας σε Αν Μεσόγειο και Κύπρο!
ΥΓ1 Με αυτό το σχολείο, μάλλον τελευταίο, σκέφτομαι να πάρω τον δρόμο που χάραξαν κάποιοι παλιοί συμφορουμήτες μπολσεβίκοι…
ΥΓ2 Βλέποντας για πρώτη φορά το F-35 στον αέρα παρατήρησα πως είναι stealth και στο ορατό φάσμα! Πραγματικά δεν βλέπεται!
Συγγνώμη, λάθος μήνυμα
test
Κάποιο λάθοε γίνεται με το όνομά μου στο login. Πώς μπορώ να το αλλάξω;
Θέλετε να διαγράψουμε τον λογαριασμό και να τον ξαναφτιάξετε;
Είναι τόσο απίστευτα λανθασμένες οι αποφάσεις και του USN να αποσύρει τον τύπο, αυτό το απίθανο υβρίδιο workhorse και Attack Aircraft (σε συνδυασμό με την ικανότητά του να επιχειρεί από μικρούς διαδρόμους αεροδρομίων) που με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα ήταν συμφέρον να ζητήσουμε, 10 χρόνια μετά την απόσυρσή του, την παραχώρηση κι αναβάθμιση 20 μονάδων (κι ίσως άλλων τόσων για ανταλλακτικά, κι ίσως όσων αποθεμάτων ανταλλακτικών υπάρχουν ήδη).
Σκέφτομαι ότι η η αποθήκευση σε έρημο (ξηρό περιβάλλον) και η διατήρηση των κινητήρων σε υπηρεσία λόγω των Α10 διευκολύνει τα πράγματα
Ακριβής η διαπίστωση ότι το ερημικό περιβάλλον και η καλή συσκευασία θα διατηρήσει τα α/φ σε καλή κατάσταση (πλην ίσως λογής ελαστικών παρεμβυσμάτων). Με προβληματίζει όμως το ενδεχόμενο να έχει εκποιηθεί το απόθεμα ανταλλακτικών από το αμερικανικό Δημόσιο σε μάντρες της Αριζόνα, οι οποίες φυσικά το αγόρασαν μετρητοίς και με κίνδυνο να μην το πουλήσουν ποτέ και να μπούνε μέσα, αλλά με την προοπτική να τα πουλάνε στην τιμή των ανταλλακτικών του … SR-71 στον ατυχή που θα πάρει τα μεταχειρισμένα. Αυτό πρέπει να προσεχθεί. Αν και το ερώτημα είναι ακαδημαϊκό αφού επελέγη η αναβάθμιση των Ρ-3 … Ίσως η εξοικείωση με την τεχνική του τύπου (οι κινητήρες είναι οι Τ56 του “Ηρακλή” …) και η ύπαρξη εκπαιδευμένων πληρωμάτων να βάρυνε, σε συνδυασμό με την τεράστια αυτονομία και τη σχετικά οικονομική πτήση με 2 από τους 4 κινητήρες … Αλλά φυσικά τα S-3B με το inverted synthetic aperture radar και το πλήθος πιστοποιημένων όπλων υπερείχε από επιχειρησιακής απόψεως …
Η απροθυμία της ΠΑ (όχι απροσδόκητο, με τα διαθέσιμα κονδύλια …) για εισαγωγή ειδικών τύπων υποδηλοί πάντως ότι η εποχή της κραταιάς ΠΑ των Κορσαίρ, Μιράζ, Φάντομ, Τ-2 έχει φθάσει στο τέλος της, και τείνει να συρρικνωθεί σε “αεροπορία ενός μικρού έθνους”, που είναι βέβαια κάτι ανεπαρκές για αντιμετώπιση της Τουρκίας …
Κι εγώ εξέφρασα την ίδια απορία προ μηνών, κυρίως γιατί είχε τεθεί το ερώτημα της επιβιωσιμότητας των λιγοστών P-3, και σε απάντηση αναρωτήθηκα με τη σειρά μου αν μια ντουζίνα και βάλε “tactical-sized” S-3 θα μπορούσαν να αποτελέσουν απάντηση στο πρόβλημα. Λίγη σημασία έχει βέβαια, αφού δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και στην τελική για να τα έχουν απορρίψει όλοι, κάτι θα ξέρουν…
Πολύ τα συμπάθησα αυτά τα Viking, αλλά δέχονταν μεγάλη ποικιλία οπλισμού και είχαν ικανοποιητικές δυνατότητες… Μακάρι να είχαμε πάρει καμιά δεκαριά μαζί με μεγάλο απόθεμα ανταλλακτικών.
Τα πράγματα δυστυχώς πήραν διαφορετικό δρόμο… με τα χρήματα που δόθηκαν για P-3, μαζεύαμε ΜΕΚΟ, τορπίλες και S-3B.
Φοβερό άρθρο! Μακάρι να είχαμε (ο στρατός μας) την άνεση να έκανε τέτοιες έξυπνες κινήσεις … απόσυρση οι αμερικανοί – ένταξη στο Αιγαίο
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που μένεις να αναρωτιέσαι…
Είμαι περίεργος αυτό που λες Nikolaos, ισχύει σε μεγάλο βαθμό; Οι 2 Τ56 προσφέρουν σημαντικά μεγαλύτερη οικονομία από τους 2 turbofan του S-3; To ρωτάω γιατί έχει ενδιαφέρον.
Είναι σαφές πως εισαγωγή του Ρ-3 «M»LU είναι ευκολότερη για την ΠΑ τόσο από άποψη υποστήριξης όσο και από άποψη διάθεσης πληρωμάτων. «Βολεύει» υποθέτω και ΠΝ και ΠΑ το πλήρωμα του Ρ-3 από το να έχουν τετραμελή πληρώματα σε εκτινασσόμενα καθίσματα και την εκπαίδευση που χρειάζεται για τα S-3…
Όμως, Από την άλλη, ας σκεφτούμε πως και το Ρ-3 είναι πλέον υπό απόσυρση με ό,τι αυτό σημαίνει για την υποστήριξη τους, ιδίως αν δείξουμε την ίδια αδράνεια με εκείνη που δείξαμε για τα αποσυρόμενα AH-64A που κατέληξαν στο Ισραήλ (εννοώ τα ανταλλακτικά)…
Ίσως τελικά να ήταν καλύτερο να αποκτούσαμε έναν αριθμό S-3 μαζί με ένα μεγάλο στοκ ανταλλακτικών και α/φών για κανιβαλισμό. Τα S-3 κάνουν ό,τι κάνει και το Ρ-3 σε αποστολές ASW αλλά ταυτόχρονα προσφέρουν μεγαλύτερη επιβιωσιμότητα (εκτός των άλλων έχουν μέγιστη επιτάχυνση 6G, συν τα εκτινασσόμενα καθίσματα), ενώ προσφέρει και σημαντική δυνατότητα εναέριου ανεφοδιασμού. Γενικά η χρήση του είναι τρομερά ευέλικτη από κάθε άποψη. Τέλος πάντων, τώρα πια…
Οικονομια απο την απόσυρση ενος τυπου στο μισο των ωρων του, που δεν εχει αναλογο αντικαταστατη, και απο την αλλη παιρνουν το v22 που ειναι ακριβότερο σε ολα και λιγοτερο ικανο.
οπως λεει και το ανέκδοτο
Σιγουρα ειστε οικονομολογος?
Θα σας ειδοποιήσουμε
+1
Το V-22 είναι σε παραγωγή, το μοντέλο που πρότειναν οι άλλοι όχι. To S-3B αποσύρθηκε σε μια περίοδο που οι συμβατικές απειλές για τις ΗΠΑ απλά δεν υπήρχαν. Αν σήμερα θέλουν κάτι ανάλογο, οι ΗΠΑ έχουν και τα χρήματα και την ικανότητα να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν ένα ανάλογο αεροπλάνο.
Η περίοδος εκείνη ήταν γενικότερα αποκαρδιωτικά κοντόφθαλμη. Το “απλά δεν υπήρχαν” είναι σχετικό, όταν την ίδια ακριβώς περίοδο (’90) Ρωσία και Κίνα πουλάνε αποσταθεροποιητικές τεχνολογίες στον κάθε πικραμένο (πχ Ιράν) είναι τουλάχιστον παράλογο, αν όχι τρελό, το ότι ολόκληρη η αμερικανική ηγεσία πίστεψε πως θα εξαφανίζονταν μαγικά αυτές οι απειλές. Όπως είπε κι ο Νικόλαος, κάτι που δουλεύει δεν χάνεται. Πως θα εξαφανιστούν όταν μπροστά στα μάτια σου πωλούνται σε όποιον έχει χρήμα; Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο παράγοντας Χ που ξαφνικά θα έκανε οποιαδήποτε χώρα εχθρική προς τις ΗΠΑ να απολέσει την ικανότητα χρήσης υποβρυχίων με το που θα έπεφτε η ΕΣΣΔ; Πολύ απλά, τέτοιος παράγοντας δεν υπήρχε.
Κι αυτό επίσης είναι σχετικό. Η ανάπτυξη ενός διαδόχου του S-3 θα ήταν σχετικά χαμηλού ρίσκου δραστηριότητα, αλλά αντικειμενικά μεγάλου κόστους, κόστους που αυτή τη στιγμή το αμερικανικό ΠΝ πιθανότατα δε μπορεί να σηκώσει γιατί δε ξέρει που να πρωτοδώσει λεφτά. Άλλωστε, αν αυτά τα καθήκοντα είναι τόσο εύκολα, γιατί είχε σημασία το ότι το υποδεέστερο V-22 ήταν σε παραγωγή;…
Όση εμβέλεια και να έχουν τα 108 P-8A Poseidon, δεν μπορεί να είναι παντού (όπως δεν ήταν παντού και τα 500 P-3 Orion, στην ακμή του τύπου). Μια οργανική ικανότητα α/υ πολέμου σε ικανή απόσταση από το πλοίο / πολέμου επιφανείας / ναυτικής περιπολίας και επιτήρησης με ένα α/φ πολλαπλών αισθητήρων, με κινητήρες υφηλότατου λόγου παράκαμψης και άρα χαμηλότατης κατανάλωσης καυσίμου, και με τεράστια οργανική δυνατότητα εναερίου ανεφοδιασμού ΧΑΜΗΛΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ (η ιδέα ότι ένα μονοθέσιο Σούπερ Χόρνετ με 4 δεξαμενές στους στραβούς, τεραστίας οπισθέλκουσας φορείς – άλλο ναυάγιο της σύγχρονης αεροναυπηγικής αυτοί οι φορείς … – θα κάνει κύκλους για να ανεφοδιάζει τα άλλα με ξεπερνάει ….) είναι ανεκτίμητης αξίας asset.
Λάθος που δεν ασχοληθήκαμε και εμείς… μόνο ως ιπτάμενα τανκερ τα τα είχαμε μερικά πάλι κέρδος θα ήταν. Πραγματικό πολυεργαλείο πάντως.
https://www.popularmechanics.com/military/navy-
ships/a26344025/navy-extra-large-unmanned-submarines-boeing/
Και εγώ φίλοι μου αγαπώ την ”παλιατζουρια” της αεροπορίας αλλά το μέλλον έρχεται πιο γρήγορα από ότι περιμένουμε…
Δεν ειναι χαζοί οι άνθρωποι.. εμπιστεύονται τους μηχανικούς τους και προωθούν τις ιδέες τους κάνοντας τες πράξη. Και εμείς τέτοια σχέδια πρέπει να κάνουμε για τους βυθούς του Αιγαίου και λοιπών θαλασσών μας και όχι να μας απασχολούν νεκραναστασεεις αεροσκαφών από νεκροταφεία αεροσκαφών από την Αριζονα. Ή ακόμα ακομα και να προτείνουμε πλοία κθι οδών προς το διαλυτηριο προς χρηση από το πολεμικό μας Ναυτικό …ας τα βυθίσουν να τα κάνουν υφάλους για τους τουρίστες οι Αυστραλοί που θέλουν και 180 χωρίς τα όπλα τους..
Αυτά όλα που λέτε είναι για χώρες που έχουν κάποια δισεκατομμύρια προϋπολογισμό μόνο για αγορά νέων συστημάτων και έξτρα τα λεφτά για τα πάγια έξοδα τους, και αυτά τα δισεκατομμύρια δεν τα κόβουν από τους άλλους κλάδους, ούτε θα τα χρωστάνε για κάποιες δεκαετίες.
Για τα ελληνικά δεδομένα και οι Adelaide (μην ξεχνάτε πόσες δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια θα δώσουν οι Αυστραλοί για την νέα κλάση πλοίων που θα εισάγουν ) αλλά και τα s3 ( πάλι μην ξεχνάμε πόσα εκατομμύρια σπαταλάμε για τα p3 χωρίς να ξέρουμε πότε θα τελειώσει το πρόγραμμα και με τι δυνατότητες εν τέλει!) είναι απλά χρήσιμα σε εποχές που τα μνημόνια είναι εδώ για ναεινουν και με μια χώρα που δεν έδωσε καθόλου επενδύσεις σε πολεμική βιομηχανία και r&d (ειδικά το τελευταίο είναι δικαστική λέξη για τα δεδομένα μας)
Άσχετο το ένα με το άλλο όμως. Αν πιστεύετε ότι τα εναέρια μέσα Α/Υ πολέμου είναι νεκρά εξαιτίας μερικών πειραματικών υ/β ΜΕΑ (γιατί, αλήθεια; Ποια η λογική αλληλουχία γεγονότων που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα;), σας προτείνω να ενημερώσετε τους αχαΐρευτους στο USN ότι τα P-8 που αγοράζουν (και χρυσοπληρώνουν!) είναι κι αυτά παρωχημένα…
Τα πράγματα είναι απλά, από τη στιγμή που το αεροπλάνο ASW δεν έχει εκτοπιστεί, το αεροπλάνο ASW αεροπλανοφόρων δεν έχει εκτοπιστεί ούτε αυτό. Τόσο απλά. Τα όποια “σχέδια” γίνονται, γίνονται μονάχα στα εργαστήρια και στα επιτελεία ελάχιστων χωρών πολλές κλάσεις πάνω από τη δική μας, και με ορίζοντα εφαρμογής τις επόμενες δεκαετίες. Η δική μας γειτονιά στρατιωτικά βρίσκεται κάπου στο 1995-2005….όχι στο 2030…
180εκ. ούτε κανονιοφόρος δεν κοστίζει, η προσφορά μάλλον δεν τυγχάνει της δέουσας εκτίμησης. Φταίει δηλαδή ο Αυστραλός που δεν δίνει δωρεάν όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει στα νέα του πλοία;
Μηπως p8 και orca λεμε τωρα.. θα συνεργαζονται δικτυοκεντρικα σε μια θαλασσια εκταση που υπερκαλυπτει Χ 3 -4 φορες τις εμβελειες οποιουδηποτε αερασκαφους που επιχειρει απο αεροπλανοφορα;
Και πολυ πιο αποδοτικα ισως;
Μηπως ο χειροτερος εχθρος ενος υποβρυχίου ειναι ενα αλλο υποβρύχιο που δρα στο ιδιο υποθαλασιο περιβαλλον;
Μηπως ελςυθερωμεται πολυτιμος χωρος στα αεροπλανοδορα τους για περισσοτερα επιθετικα αεροσκαφη και οπλα;
Μηπως με 180 εκ χρημαροδορουνταν ευκολα ενα προγραμμα 6-8 υποβρυχιων ΜΕΑ ειδικα σχεδιασμενων για το Αιγαιο; για αρχη…
Μηπως καθως εχουμε μηνει πολυ πισω στην αμυντικη μας ισχυ.. πρεπει να κανουμε αλματα μπροστα και οχι βημτα πισω;
Λογικα ερωτηματα κανω για την συζητηση μας..
Τα p3 κατα την γνωμη μου ειναι βημα πισω.. θα επρεπε να ειχαμε ΜΕΑ για ρον ιδιο σκοπο.
Το αγαπημενο viking μονο σαν ιπταμενο τανκερ ισως να ληπει..αλλα και αυτο καλύπτεται απο βασεις εδαφους..
Ειχε συμβει και μια εμπλοκη με ενα δικο μας F-4 στο αιγαιο με πολυ ασχημη καταληξη .