Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν το 2008. Υπέφερε από έντονη δύσπνοια, βάρος στο στήθος και αδικαιολόγητο αίσθημα κόπωσης. Παρά την εγχείρηση στον πνεύμονα και τη χημειοθεραπεία η επιδείνωση της υγείας του ήταν ραγδαία. Μέσα σε ένα χρόνο ο απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού πέθανε. Κατά τους θεράποντες γιατρούς η αιτία της νόσου εντοπίζεται δεκαετίες πίσω, στα χρόνια της θητείας του, όταν ως μηχανικός σε παλιά αντιτορπιλικά αμερικανικής κατασκευής έκοβε, έτριβε και αφαιρούσε αμιαντούχα υλικά με τα γυμνά του χέρια.
Η οικογένειά του άσκησε αγωγή κατά του ελληνικού Δημοσίου υποστηρίζοντας ότι το Πολεμικό Ναυτικό όφειλε να είχε ενημερώσει τα πληρώματα για τους κινδύνους της εργασίας τους και να παρείχε απαραίτητα μέσα προστασίας.
Τον Οκτώβριο του 2019 το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών τους δικαίωσε και επιδίκασε αποζημίωση δεκάδων χιλιάδων ευρώ στη σύζυγο και στα παιδιά του θανόντος. Το Δημόσιο άσκησε έφεση και η αγωγή θα κριθεί ξανά σε δεύτερο βαθμό. Η «Κ» παρουσιάζει για πρώτη φορά αναλυτικά αυτή τη σημαντική υπόθεση.
«Όπως και σε προηγούμενες αποφάσεις, το δικαστήριο επέδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, εφαρμόζοντας απευθείας τις υπερισχύουσες προστατευτικές διατάξεις του Συντάγματος και αναγνωρίζοντας την υποχρέωση του ελληνικού Δημοσίου για παροχή ισότιμης προστασίας υπέρ της υγείας και της ζωής όλων των πολιτών», λέει στην «Κ» ο δικηγόρος της οικογένειας, Γιώργος Μόσχος.
«Πρόκειται για απόφαση “σταθμό”», λέει ο δικηγόρος της οικογένειας Γιώργος Μόσχος.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ελληνικό δικαστήριο ασχολείται με τις βλαβερές συνέπειες του αμιάντου στο Πολεμικό Ναυτικό. Στα τέλη του 2015 δικαιώθηκε για πρώτη φορά απόστρατος αξιωματικός που νόσησε με μεσοθηλίωμα (βαριά μορφή μη ιάσιμου καρκίνου). Εις βάρος του Δημοσίου επιδικάστηκε αποζημίωση 250.000 ευρώ και η απόφαση έχει καταστεί αμετάκλητη. Την εκπροσώπηση του απόστρατου είχε αναλάβει και τότε το δικηγορικό γραφείο «Παυλάκης- Μόσχος και Συνεργάτες».
Διαβάστε την συνέχεια στο εκτενές ρεπορτάζ του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ στην Καθημερινή.
Έφεση άσκησε το Δημόσιο …
Θράσος, τυπικό του ελληνικού λησταρχείου – συγγνώμη, Δημοσίου ήθελα να πω.
Και εάν σκεφθεί κανείς ότι η ελληνική (μη) Δικαιοσύνη παρουσιάζει εδώ και μήνες σειρά αποφάσεων με κύριο σκεπτικό ότι το Δημόσιο δεν έχει χρήματα – η αποζημίωση καθίστατι αμφίβολη.
Ίσως τους λυπηθούν επειδή υπήρξε θάνατος, ειδάλλως…
Είναι υποχρεωμένο το Δημόσιο να ασκεί έφεση σε αποφάσεις εναντίον του, μέχρις ότου κριθεί σε ανώτατο βαθμό. Άλλωστε δεν επιβαρύνεται με κόστος παραβόλου για παράδειγμα.
Ναι, αλλα κάποτε πρεπει να καταργηθει αυτη η “υποχρεωση” του δημοσίου. Βασικα σε τετοιες περιπτώσεις δεν θα επρεπε να φτάνει ποτε στα δικαστηρια. Μονο για τον καθορισμο του υψους αποζημιωσης.
Και επίσης οι αποζημιωσεις που επιδικάζουν τα ελληνικα δικαστηρια ειναι απο γελοιες εως αστειες.
Γενικά, ότι έχει σχέση με στολή στερείται διοικητικής μέριμνας και συνταγματικότητας. Έχουν νοοτροπία ισλαμικής και καθεστωτικής πολιτείας χρησιμοποιώντας αντίστροφα την ιεραρχία των νομικών κειμένων. Δηλαδή, πρώτα η εντολή προϊσταμένου και στο τέλος νόμοι και σύνταγμα. Γι’ αυτό και τα δικαστήρια τους βάζουν στην θέση τους. Χρειάζεται να αλλάξουν πολλά και σε νομικό επίπεδο προκειμένου να ανέβουμε σκαλοπάτια.