Με τη «Ναυτική Πράξη του 1794» η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αποφασίζει τη συγκρότηση μόνιμης ναυτικής δύναμης και παραγγέλνει 6 φρεγάτες. Θα λάβουν τα ονόματα: United States, Constellation, Constitution, Chesapeak, Congress και President.
Θα είναι η απαρχή του Αμερικανικού Ναυτικού, που μέχρι τότε βασιζόταν σε πλοία του «Ηπειρωτικού Στόλου» της περιόδου του πολέμου της Ανεξαρτησίας. Με το τέλος του πολέμου κατά της Μεγάλης Βρετανίας, ο Ηπειρωτικός Στόλος παροπλίστηκε εν μέσω μεγάλων χρεών της νέας κυβέρνησης και το 1785 το τελευταίο του πλοίο (η φρεγάτα USS Alliance) πωλήθηκε. Τότε ξεκίνησε και η κρίση του Αλγερίου, όταν αμερικανικά εμπορικά πλοία και πολίτες έπεσαν θύματα των Αλγερίνων πειρατών της Μπαρμπαριάς.
Με την παλιά προστασία που παρείχε στα εμπορικά τους συμφέροντα το βρετανικό ναυτικό να έχει χαθεί, μετά την ανεξαρτητοποίηση των ΗΠΑ, η ανάγκη ενός πολεμικού στόλου που θα προστάτευε την εμπορική ναυτιλία έγινε επιτακτική. Περιέργως, η πρώτη εμπλοκή του νεοϊδρυθέντος ναυτικού ήταν με τον παλιό σύμμαχο της νεαρής χώρας, τη Γαλλία. Η Γαλλία και οι ΗΠΑ είχαν έρθει κοντά κατά τον πόλεμο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας συμμαχώντας σε ανώτατο επίπεδο προς τον κοινό εχθρό: τη Μεγάλη Βρετανία.
Στα 1795, με την ειρήνευση να έχει επέλθει μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας, ο πόλεμος που ξεσπούσε μεταξύ της επαναστατημένης πλέον Γαλλίας και της Βρετανίας έκανε τους Γάλλους να ζητήσουν τη συνδρομή των ΗΠΑ στον πόλεμο αλλά οι τελευταίες αρνήθηκαν, αφού τα προβλήματα ήταν πολλά και ένας νέος πόλεμος με την υπερδύναμη της εποχής ήταν το τελευταίο που χρειάζονταν οι ΗΠΑ. Έτσι, αρνήθηκαν διπλωματικά με βάση το ότι η συμμαχία τους έγινε με τον βασιλέα Λουδοβίκο κι όχι τους επαναστάτες Γάλλους που τον ανέτρεψαν.
Οι τελευταίοι, χολωθέντες, ξεκίνησαν να επιτίθενται στα αμερικανικά εμπορικά πλοία στην περιοχή του δυτικού Αντλαντικού. Ο πόλεμος δεν είχε σταθερή χωρική ή χρονική συνάφεια και εξελίχθηκε σε μια περίοδο αβεβαιότητας και ανασφάλειας των θαλασσών γύρω από την Καραϊβική και τις ακτές του Ατλαντικού για τις ΗΠΑ με τη Γαλλία να εμπλέκει ελάχιστα πλοία και ενθαρρύνοντας πειρατές να αναλάβουν δράση εναντίον των αμερικανικών πλοίων. Ο πόλεμος ΗΠΑ-Γαλλίας αποκλήθηκε για τον λόγο αυτό “ο οιονεί πόλεμος” (quasi-war).
Ξαφνικά, το ναυτικό ήταν και πάλι ουσιώδες για την προστασία των ΗΠΑ και ο πρόεδρος Άνταμς αφοσιώθηκε στην ταχεία ολοκλήρωση των τελευταίων φρεγατών και την ορθή τους επάνδρωση και προετοιμασία. Η προσπάθεια απέδωσε καρπούς, με τα αμερικανικά πολεμικά να υπερισχύουν στις ελάχιστες αλλά επικές αναμετρήσεις.
Με τη λήξη του οιονεί πολέμου το 1800, το αμερικανικό ναυτικό μόλις που σώθηκε από έναν ακόμα παροπλισμό διατηρώντας 6 φρεγάτες και 7 μικρότερα πλοία. Τα επόμενα χρόνια το μικροσκοπικό ναυτικό θα εκστρατεύσει “στις ακτές της Τρίπολης” κατά του πειρατικού κράτους της αλγερινής Μπαρμπαριάς με δυνάμεις πεζοναυτών, θα συγκρουστεί με κάποιες αρχικές επιτυχίες με το βρετανικό ναυτικό στον Αμερικανο-Βρετανικό πόλεμο του 1812 έναντι πολυαρίθμων εχθρικών δυνάμεων, θα συμμετάσχει στην καταστολή της πειρατείας στο Αιγαίο πέλαγος μεταξύ 1825 και 1828 και θα διασπάσει τον ιαπωνικό αυτοαποκλεισμό από τον έξω κόσμο δίνοντας τέλος σε μια πολιτική των Σογκούν που κράτησε πάνω από 220 χρόνια με την απειλή των πυροβόλων του.
Μετά από αρκετές μικρές και μεγάλες εμπλοκές σε διάφορα σημεία του κόσμου, το Αμερικανικό Ναυτικό έπεισε επιτέλους την πολιτική ηγεσία της χώρας πως η συγκρότηση μιας ισχυρής ναυτικής δύναμης δεν ήταν υπόθεση λίγων εβδομάδων αλλά απαιτούσε εξειδικευμένα πλοία, αφοσιωμένα πληρώματα και καλά εκπαιδευμένο σώμα αξιωματικών. Οι τρεις αυτοί παράγοντες έγιναν οι πυλώνες στους οποίους στηρίχθηκε η δύναμη που αποτελεί σήμερα τον ισχυρότερο πολεμικό στόλο του κόσμου.
