Με επιμονή του ναυάρχου Τσέστερ Νίμιτς, η Αμερικανική Αεροπορία πραγματοποιεί εκτεταμένη ναρκοθέτηση από αέρος όλων των μεγάλων λιμένων και ναυτικών περασμάτων της Ιαπωνίας. Στόχος ήταν η στέρηση των μητροπολιτικών νήσων από ζωτικά εφόδια, κάτι που θα αδυνάτιζε τη θέληση του πληθυσμού για αντίσταση. Η επιχείρηση ονομάστηκε για αυτό που ήταν: “Starvation” (Λιμοκτονία).
Η Αμερικανική Αεροπορία και το Ναυτικό είχαν εκτελέσει περιορισμένες επιχειρήσεις ναρκοθέτησης από τον αέρα ήδη από το 1943 με αεροσκάφη B-24 Liberator και τορπιλοπλάνα Grumman TBF Avenger καθώς και αερακάτους PBY Catalina. Ειδικά τα Avenger έριξαν 78 νάρκες στο λιμάνι του Koror στο συγκρότημα Palau στις 30 Μαρτίου του 1944, αποτρέποντας την διαφυγή του ιαπωνικού στόλου 32 πλοίων και παραλύοντας την κίνηση στο λιμάνι για τρεις εβδομάδες. Με 23 από αυτά τα πλοία να παθαίνουν ζημιές κατά τις προσπάθειες εξόδου τους, έγιναν λεία των αμερικανικών αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων από τα ανοιχτά και καταστράφηκαν. Οι Αμερικανοί έχασαν μόλις δύο αεροσκάφη αλλά τα πληρώματά τους περισυνελέγησαν από Catalina.
Βασισμένοι στα αποτελέσματα της επιχείρησης στο Palau, η επιχείρηση “Starvation” σχεδιάστηκε σε μεγαλύτερη κλίμακα. 160 στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη Β-29 της ΧΧΙ Διοίκησης Βομβαρδισμού του υποπτεράρχου Curtis LeMay, πραγματοποίησαν μέσα στον Απρίλιο χαμηλές διελεύσεις στη διάρκεια της νύχτας αφήνοντας όχι λιγότερες από 12.000 νάρκες. Οι μισές από αυτές περίπου ανήκαν στον νέο τύπο Mk25 που είχαν βάρος 900 κιλών με τα 570 κιλά (1.250 λίβρες) από αυτά να είναι η γόμωση των εκρηκτικών. Άλλες ανήκαν στον τύπο Mk26 με «μόλις» 500 κιλά βάρος (1.000 λίβρες) αλλά η εκρηκτική τους ισχύ ήταν αδιαφιλονίκητη εναντίον παλιών εμπορικών πλοίων, που ήταν ο κύριος στόχος τους.
Η επιχείρηση είχε τεράστια επιτυχία, αφού η Ιαπωνία, που αναγκαζόταν να εισάγει σχεδόν τα πάντα από θαλάσσης, είδε τις ποσότητες των αγαθών που έφταναν στο έδαφός της να πέφτουν κατά 85% περίπου. Το λιμάνι της Χιρόσιμα έκλεισε για μέρες μετά τη ναρκοθέτησή του ενώ στο στρατηγικό πέρασμα Κόμπε-Γιοκοχάμα η κίνηση περιορίστηκε κατά 90%. 670 ιαπωνικά πλοία βυθίστηκαν από τις νάρκες ενώ μόλις 15 Β-29 καταρρίφθηκαν.
Μετά τον πόλεμο, Ιάπωνες και Αμερικανοί συμφώνησαν ότι, αν το μέτρο είχε εφαρμοστεί νωρίτερα, θα είχε επισπεύσει την ήττα της Ιαπωνίας κατά πολύ και θα είχε περιορίσει την στρατιωτική της επέκταση. Δρώντας συνδυαστικά, τα υποβρύχια του Αμερικανικού Ναυτικού και τα βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας της Αεροπορίας θα μπορούσαν να διακόψουν ή έστω να περιορίσουν δραστικά την κίνηση των γραμμών ανεφοδιασμού στα εσωτερικά ύδατα της Ιαπωνίας οδηγώντας το επισιτιστικό πρόγραμμα του λαού και του στρατού σε κατάρρευση.
Για αυτό, όμως, χρειάζονταν αεροδρόμια σε απόσταση πτήσης από τα ιαπωνικά μητροπολιτικά νησιά και συνεπώς η αμερικανική στρατηγική σταδιακής προέλασης δια της μεταπήδησης από νησί σε νησί με την υποστήριξη του στόλου και την εκτενή δράση των δυνάμεων αμφιβίων επιχειρήσεων, αποδείχθηκε σωστή.
