Μετά την συμπαράταξη της Ισπανίας στο πλευρό της Γαλλίας το προηγούμενο έτος, ύστερα από εργώδεις προσπάθειες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, 18 Βρετανικά πολεμικά και εκστρατευτικό σώμα υπό τον στρατηγό σερ Ράλφ Άμπερκρομπυ, αποβιβάζεται στη νήσο Τρινιδάδ και σύντομα την καταλαμβάνει.
Η απόβαση αποφασίστηκε από τον Άμπερκρομπυ αμέσως μετά τα νέα της σύνταξης της Ισπανίας με τη Γαλλία. Η ύπαρξη των ισπανικών κτήσεων στις Δυτικές Ινδίες έθετε πρόβλημα ασφαλείας στις βρετανικές κτήσεις στην Αμερική και στη μεταφορά των πολύτιμων εφοδίων προς τα Βρετανικά νησιά και έτσι ο στρατηγός ξεκίνησε αμέσως προετοιμασίες.
Τον πρώτο χρόνο κατέλαβε το Τομπάγκο και το επόμενο έτος ήρθε η σειρά της Τρινιδάδ, που ανήκε στο στέμμα της Ισπανίας από την εποχή που αποβιβάστηκε στις ακτές της ο Κολόμβος. Η εμφάνιση του βρετανικού στόλου και στρατού αιφνιδίασε τους Ισπανούς που έβαλαν φωτιά στον στόλο τους καθώς το μεγαλύτερος μέρος των πληρωμάτων και στρατιωτών ήταν στην ακτή. Χωρίς πλοία και με ισχυρές δυνάμεις απέναντί τους, οι Ισπανοί παραδόθηκαν χωρίς μεγάλη αντίσταση και απώλειες. Τους επόμενους μήνες θα έρθει η σειρά του Πουέρτο Ρίκο όπου θα λάβουν χώρα σκληρές μάχες.
Η κατάληψη της ισπανικής Καραϊβικής ήταν μια παρένθεση στον ευρωπαϊκό πόλεμο και έτσι αντιμετωπίστηκε τόσο από τους Γάλλους όσο και από τους Ισπανούς αλλά οι Βρετανοί είχαν άλλα σχέδια και προτεραιότητες. Λίγο μετά την κατάληψη των νησιών, άρχισαν να καταφτάνουν Βρετανοί έποικοι στα νησιά αλλοιώνοντας τη σύνθεση του πληθυσμού τους. Παρά την σύναψη ειρήνης μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας (1803) και την ισπανική απαίτηση για επιστροφή των νησιών, η Τρινιδάδ παρέμεινε βρετανική κτήση ως το 1962.
