Το Αμερικανικό Ναυτικό οπλίζει τα υποβρύχιά του με όπλα λέηζερ υψηλής ισχύος

Τα σύγχρονα υποβρύχια χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τα υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων, που στην ουσία είναι πλωτές εξέδρες εκτόξευσης πυρηνικών βαλλιστικών βλημάτων (SLBM) και τα επιθετικά υποβρύχια που είναι εξοπλισμένα με τορπίλες και πυραύλους κρουζ για να προστατεύουν τα πρώτα από εχθρικά υποβρύχια, να κυνηγούν τα εχθρικά υποβρύχια βαλλιστικών βλημάτων και άλλες αποστολές.

Η κλάση Virginia του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού είναι μια σύγχρονη κλάση επιθετικών υποβρυχίων, ευέλικτη, εξοπλισμένη με τορπίλες επαυξημένης αποτελεσματικότητας ( advanced-capability – ADCAP) και πυραύλους κρουζ. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό και για αυτό το αμερικανικό ναυτικό πρόκειται να την εξοπλίσει και με ένα νέας τεχνολογίας όπλο λέηζερ υψηλής ισχύος.

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως το λέηζερ υψηλής ισχύος (High Energy Laser – HEL) θα έχει ισχύ 300 kilowatt και αργότερα 500 kilowatt. Το λέηζερ θα αντλεί ενέργεια από τον πυρηνικό αντιδραστήρα που έχει επαρκή ισχύ 30 megawatt. Ενδείξεις υπάρχουν πως το όπλο λέηζερ έχει ήδη δοκιμαστεί με μια συμβατική πηγή ενέργειας.

Κατά πάσαν πιθανότητα, το όπλο λέηζερ θα τοποθετηθεί στο ιστίο του περισκοπίου. Τα σύγχρονα περισκόπια, σε αντίθεση με τα παλιά που ο κυβερνήτης έβλεπε απευθείας από μέσα τους και περιστρέφονταν για να καλύψουν την περιοχή γύρω από το υποβρύχιο, είναι υπερσύγχρονες συσκευές που έχουν ικανότητα ηλεκτρονικής σάρωσης και μετάδοσης της εικόνας 360 μοιρών σε σύγχρονες οθόνες στο κέντρο διεύθυνσης μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τώρα, θα έχουν και ικανότητα βολής και καταστροφής με λέηζερ.

Δεν έχει διευκρινιστεί τί ακριβώς θα καταστρέφουν τα λέηζερ και γιατί το ναυτικό απέκτησε ξαφνικά τέτοια διάθεση εξοπλισμού. Μια εξήγηση είναι η αυτοπροστασία. Για χρόνια, τα υποβρύχια είχαν πολυβόλα και πυροβόλα για αυτοπροστασία από εχθρικά αεροπλάνα αλλά μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο η πρακτική αυτή ατόνισε. Δεν έχουμε δει πυροβόλα σε υποβρύχια εδώ και 70 χρόνια. Η αύξηση των απειλών, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα και τώρα και τα drones μπορεί να άλλαξαν αυτά τα δεδομένα.

Στη δεκαετία του ’70 το Βρετανικό Ναυτικό δοκίμασε το σύστημα SLAM (Submarine Launched Airflight Missile), 6 πύραυλοι Blowpipe τοποθετούντο συζυγώς στο περισκόπιο και παρείχαν θεωρητικά μια προστασία πολύ μικρής ακτίνας από εχθρικά αεοσκάφη. Δεν υιοθετήθηκε όμως ούτε από το Βρετανικό ούτε το Ισραηλινό ναυτικά που ενδιαφέρθηκαν. Στη δεκαετία του ’90 προβλήθηκε το γερμανικής σύλληψης σύστημα IDAS (Interactive Defense and Attack System), ένας πύραυλος καθοδήγησης οπτικών ινών εκτοξευόμενος από τον τορπιλοσωλήνα. Η τύχη του αγνοείται.

Ένα όπλο λέηζερ μπορεί να προσφέρει μια σειρά πλεονεκτημάτων σε σχέση με πυραύλους:

Tο υποβρύχιο θα χρειαστεί να εκτεθεί για ελάχιστο χρονικό διάστημα αφού το σύγχρονο περισκόπιο μπορεί να εντοπίσει και να κατευθύνει πυρά κατά των απειλών ταχύτατα και αποτελεσματικά. Εφόσον το λέηζερ ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός, η ικανότητα του αεροσκάφους να εντοπίσει και να εκτελέσει ελιγμούς διαφυγής θα είναι μικρότερη έναντι ενός πυραύλου.

Επιπλέον, Μη-Επανδρωμένα μικρά Αεροσκάφη ή μικρά ταχύπλοα σαν αυτά που χρησιμοποιεί το Ιράν ή η Β. Κορέα δεν θα άξιζαν το ρίσκο και τη σπατάλη ενός πυραύλου ή μιας τορπίλης. Στα παλιά χρόνια, ο κυβερνήτης θα διέταζε ανάδυση και θα τα αντιμετώπιζε με τα πολυβόλα του καταστρώματος αλλά τώρα είμαστε στον 21ο αιώνα.

Μικρές, ακριβείς ριπές λέηζερ θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα και -εφόσον το λέηζερ είναι ενέργεια και δεν καταναλώνει πολύτιμα πυρομαχικά- θα είναι και πολύ φθηνότερα ανά στόχο.

Επιπλέον, το υποβρύχιο θα μπορεί να πλήξει και παράκτιους στόχους, σταθμούς ραντάρ, παρατηρητήρια, συσκευές παρατήρησης και θέσεις πυρός σε μικρή απόσταση από την ακτή, ξαναδίνοντας την ικανότητα αυτή στο υποβρύχιο μετά από 70 χρόνια.

Γενικά, είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη αλλά οι πληροφορίες είναι ακόμα ελάχιστες. Θα αναμένουμε κάθε ανακοίνωση του Ναυτικού σχετικά και θα σας κρατήσουμε ενήμερους.

Πηγή: H I Sutton via Forbes.com