15.6 C
Athens
Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣUSN και USMC αλλάζουν δόγμα επιχειρήσεων μετά από 20 χρόνια, ευκαιρία για...

USN και USMC αλλάζουν δόγμα επιχειρήσεων μετά από 20 χρόνια, ευκαιρία για την Ελλάδα; 

Η επιλογή και προμήθεια νέων και μοντέρνων οπλικών συστημάτων μονοπωλεί τα φώτα της δημοσιότητας και όχι άδικα. Η τεχνολογία προοδεύει και μαζί της τα οπλικά συστήματα, τα οποία όμως είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προς την επίτευξη του σκοπού. Ο λαός μας λέει ότι τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Αν κάποιος από μας βρεθεί στο κόκπιτ ενός F-22, οι πιθανότητες είναι ότι θα κάνουμε μάλλον κάποια ζημιά… Ακόμα και αν υπάρχουν τα καλύτερα εργαλεία και οι καλύτεροι μάστορες, θα πρέπει να ξέρουμε πως να τα χρησιμοποιήσουμε, πότε και γιατί. Το δόγμα χρήσης και η στρατηγική. Ο Γαλλικός στρατός το 1940, σε σχέση με το Γερμανικό δεν είχε να ζηλέψει πολλά ούτε σε αριθμό αρμάτων, ούτε στα τεχνικά χαρακτηριστικά των αρμάτων. H στρατηγική, το δόγμα χρήσης και η εκπαίδευση βασισμένη σε αυτά κάνανε όλη τη διαφορά. Η χρήση νέων τεχνολογιών και η προσαρμογή του τρόπου πολέμου σε αυτές είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση μιας χώρας. Όλες οι χώρες το έχουν κάνει, καμία δεν πολεμάει με πέτρες και ξύλα. Αυτές που μπορούν να προσαρμοστούν πιο γρήγορα αποκτούν ένα πλεονέκτημα και συνήθως είναι οι χώρες που επενδύουν πολύ στην έρευνα και τεχνολογία, αλλά και οι χώρες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους και θέλουν να κλείσουν την ψαλίδα με τη χρήση νέων τεχνολογιών ή/και δογμάτων. Η Ελλάδα ήταν μία τέτοια χώρα, που χωρίς να παράγει τεχνολογία, προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τα οφέλη της, από την εισαγωγή της Καρτερίας, ενός από τα πρώτα ατμοκίνητα πολεμικά πλοία, και του NORDENFELT (ήταν ατμόπλοιο υποβρύχιο που δεν μπήκε τελικά σε υπηρεσία) μέχρι τα υποβρύχια 214.   

Η υιοθέτηση νέων δογμάτων όμως δεν ήταν αντίστοιχα επιτυχημένη. Οι αξιωματικοί μας αρέσκονταν στο να αγοράζουν νέα οπλικά συστήματα, αλλά ήταν συντηρητικοί στον τρόπο που πολεμάγανε. Οι αλλαγές δεν γίνονταν σε μικρά εξελικτικά βήματα, αλλά σε επαναστάσεις που ήταν συνδεδεμένες με την στρατιωτική αποστολή με την οποία συνεργαζόμασταν. 

Μια χώρα οφείλει πρώτα να σχηματίσει την στρατηγική της, και ένα δόγμα επιχειρήσεων που θα υπηρετεί αυτή τη στρατηγική με τον καλύτερο τρόπο. Κατόπιν θα πρέπει να επιλεχθεί το ιδανικό μείγμα οπλικών συστημάτων που είναι απαραίτητα. Αν δεν είναι δυνατή η απόκτηση τους (πχ αν χρειάζονται αεροπλανοφόρα και ατομικές βόμβες) τότε θα πρέπει να εξεταστούν εναλλακτικές, να γίνει επιστροφή στην αρχή και να γίνει αναπροσαρμογή της στρατηγικής και του δόγματος. Ιδανικά θα πρέπει να βρεθεί ο πιο οικονομικός (σε ζωές και χρήματα) τρόπος επίτευξης των στόχων, ανάμεσα σε πάρα πολλούς διαφορετικούς πιθανούς συνδυασμούς, γιατί δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος επίτευξης μιας αποστολής. Όταν έκαναν την εμφάνιση τους τα πολυβόλα, η αποκλειστική παραγγελία τυφεκίων με ξιφολόγχη δεν ήταν η καλύτερη προσέγγιση. Μερικοί ακόμα και σήμερα ονειρεύονται εφόδους για κατάληψη υψώματος με εφ΄ όπλου λόγχη και τη σημαία να κυματίζει… 

Το ΠΝ χρειάζεται να αντικαταστήσει πολλά πλοία, η απόκτηση των οποίων βασίστηκε σε σχεδιασμούς της δεκαετίας του 1980 (και πιο παλιούς). Πολλά έχουν αλλάξει από τότε στον κόσμο και ο σημερινός σχεδιασμός, που θα μας πάει στο 2050 θα πρέπει να λάβει υπόψη όλες αυτές τις αλλαγές αλλά και τις αλλαγές και προκλήσεις που φανταζόμαστε ότι θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον. Είναι επίσης και η ευκαιρία για παράλληλη αλλαγή/βελτίωση του δόγματος μας. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μία αντικατάσταση όλων των πλοίων ένα προς ένα, ακόμα και αν δεν υπήρχαν οικονομικοί περιορισμοί, περισσότερο θα ήταν αποτέλεσμα τύχης παρά σχεδιασμού. 

Ευχόμαστε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις κάνουν τον σχεδιασμό τους ως σύνολο, όλοι μαζί θα πολεμήσουμε, θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία και να αναπτύξουν ένα δόγμα που να ταιριάζει στις οικονομικές δυνατότητες, τη γεωγραφία και τους στρατηγικούς στόχους της Ελλάδος. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που αντιμετωπίζει προκλήσεις, σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν αλλαγές σχετικά με τον τρόπο πολέμου και εισάγονται συνεχώς νέες τεχνολογίες στα πεδία των μαχών. Είναι προς το συμφέρον μας να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, να μάθουμε και να τις προσαρμόσουμε στις δικές μας ιδιαιτερότητες. 

Ένας προφανής στόχος που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε είναι η άρνηση πρόσβασης anti-access/area-denial” (A2/AD). Ο Λόρδος Νέλσον είχε πει ότι είναι χαζό το πλοίο που πάει να πολεμήσει ένα οχυρό. Το οχυρό μπορεί να έχει μεγαλύτερα και περισσότερα πυροβόλα, όπως επίσης να αποθηκεύει περισσότερα πυρομαχικά. Συχνά ήταν και σε κάποιο ύψωμα έχοντας ένα επιπλέον πλεονέκτημα όπως μεγαλύτερο βεληνεκές, τα πληρώματα των πλοίων ήταν πιο εκτεθειμένα, και τα πυροβόλα τους δεν μπορούσαν να σημαδέψουν ψηλά για να ανταποδώσουν. 

Αν υποθέσουμε ότι αυτά τα όπλα των οχυρών μπορούν να βάλουν με ακρίβεια εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και μπορούν να μεταφερθούν γρήγορα σε όλη την ακτογραμμή και όχι να εξοπλίζουν μόνο συγκεκριμένα οχυρά ή λιμάνια, τότε αυτό θα ήταν μια επανάσταση στην τεχνολογία άρνησης πρόσβασης, που θα μπορούσε να μετατρέψει όλη την ακτογραμμή σε οχυρό, με μία ισχύ πυρός που ο Νέλσον δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Πλέον σε μια πολύ μεγάλη θαλάσσια περιοχή μπορεί να απαγορευθεί η είσοδος εχθρικών πλοίων, ή έστω θα κάνει την είσοδο μία επιχείρηση με βαριές απώλειες.

Αυτή είναι και η λογική της άρνησης πρόσβασης, η οποία είναι μία αμυντική στρατηγική. Τα οχυρά ήταν φόβητρο αλλά δεν ήταν πανάκεια. Τα μεγάλα τους πυροβόλα προσφέρανε ασφάλεια μεν στους στόλους, οι οποίοι όμως συχνά επιχειρούσαν μόνο κοντά τους επηρεάζοντας και τη μαχητική νοοτροπία τους. Για παράδειγμα στους Βαλκανικούς πολέμους ο Τουρκικός στόλος δεν ήταν ιδιαίτερα μαχητικός και επιθετικός, αλλά προτιμούσε την προστασία των παράκτιων πυροβόλων. Το ίδιο και ο Ρωσικός στόλος στο Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο το 1904-05, με καταστροφικά αποτελέσματα και για τους δύο. Όμως τότε δεν υπήρχαν τα όπλα μεγάλου βεληνεκούς και υψηλής ακρίβειας όπως σήμερα. Ένα μοντέρνο σύστημα άρνησης περιοχής ελευθερώνει τον στόλο από τα αμυντικά του καθήκοντα και του δίνει την ευκαιρία να επιτεθεί με όλη του την ισχύ. 

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της εποχής μας είναι η Κίνα και το Ιράν. Δεν φτιάχνουν ένα ναυτικό κυριαρχίας με το οποίο θα πολεμήσουν τους αντιπάλους τους σε μια μοντέρνα ναυτική σύγκρουση τύπου Τραφάλγκαρ, αλλά το ναυτικό τους θα προστατεύεται από τις (χαμηλότερου κόστους) επάκτιες πυροβολαρχίες και ιδανικά δεν θα χρειαστεί να συγκρουστούν οι θαλάσσιες μονάδες τους κατά μέτωπο με τις Αμερικανικές. Αυτές οι προδιαγραφές είναι πολύ πιο εύκολο να επιτευχθούν από ότι ένας στόλος ικανός να αντιμετωπίσει το Αμερικανικό ναυτικό. Αυτή είναι ίσως και μια λογική εξήγηση γιατί τα Κινέζικα αντιτορπιλικά έχουν τα ⅔ των πυραύλων που φέρουν τα Αμερικάνικα. Όσο το Πεκίνο είναι διατεθειμένο να παραμείνει στην Κινεζική θάλασσα, με τον στόλο κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των παράκτιων συστοιχιών, τότε μπορεί να είναι ικανοποιημένο με ένα κατώτερο, του αμερικανικού, ναυτικό, το οποίο αν είναι αρκετά καλό για να επιτύχει αυτούς τους στόχους του, τότε είναι αρκετά καλό!  

Σε προηγούμενο άρθρο είχε γίνει αναφορά και στον τρόπο άμυνας που σχεδιάζουν οι Ουκρανοί στη Μαύρη Θάλασσα. Τότε δεχτήκαμε σχόλια αναγνωστών πως η Ελλάδα είναι ναυτική χώρα με παράδοση και δεν πρέπει να καταντήσει Ουκρανία και Ιράν.  Τα οπλικά συστήματα όμως δεν αγοράζονται για παρελάσεις και για δεξιώσεις, αλλά για να κερδίζουν μάχες. Πριν το Β΄ΠΠ κάποιοι στη Βρετανία προτιμούσαν μερικές επιπλέον μοίρες Spitfire ή Hurricane, από επενδύσεις στο ραντάρ που δεν σκοτώνει. Το ραντάρ της εποχής μας είναι τα δίκτυα αισθητήρων, επίγεια, υπέργεια, θαλάσσια, υποθαλάσσια και διαστημικά. Ακόμα και οι Αμερικανοί Πεζοναύτες σκοπεύουν να πολεμήσουν με αυτό τον τρόπο, αντιγράφοντας τους Ιρανούς και τους Κινέζους. Μήπως η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοήσει τις εξελίξεις; 

Η δύναμη της Κίνας είναι σε συνεχή άνοδο και το ίδιο οι φιλοδοξίες της. Το πρώτο βήμα ήταν η ασφάλεια των ακτών της και η κυριαρχία στη Σινική θάλασσα. Δεν είναι μυστικό όμως πως θέλουν να κυριαρχήσουν κατά μήκος των εμπορικών οδών του Ινδικού ωκεανού και να έχουν πρόσβαση στον Ειρηνικό για να μπορούν να αποκλείσουν την Ιαπωνία και να κρατήσουν τις ΗΠΑ μακριά από την Ασία. Επιπλέον, ήδη ψάχνουν για βάση στη Δυτική ακτή της Αφρικής (στην Ανατολική ακτή έχουν ήδη παρουσία) για να στήσουν τον στόλο του Ατλαντικού! Δεν είναι εύκολοι στόχοι για να πραγματοποιηθούν, αλλά έχουν πρακτικά αστείρευτους πόρους και δεν υπάρχει και κάποιος ιδιαίτερος χρονικός περιορισμός για να βιάζονται.  

Η αμερικανική στρατηγική είναι η αποτροπή της εξόδου της Κίνας πέρα από την Σινική θάλασσα και ο περιορισμός της κοντά στις ηπειρωτικές ακτές. Αυτή είναι ακριβώς και η πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Ο περιορισμός μιας ηπειρωτικής χώρας ώστε να μη μπορεί να βγει στις θάλασσες. 

Το σώμα των Πεζοναυτών επικαιροποιεί το δόγμα επιχειρήσεων του σχετικά με τον θαλάσσιο πόλεμο και τον τρόπο λειτουργίας των βάσεων εκστρατείας Expeditionary Advance Base Operations (EABO). Το πιο σημαντικό μέρος των νέων τακτικών είναι η απόκτηση αντιπλοϊκών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς τα οποία θα απλώσουν στα συμμαχικά νησιά και ακτές που μαζί με αντιαεροπορικά συστήματα θα σχηματίζουν προκεχωρημένες βάσεις επιχειρήσεων που θα ασφαλίζουν θαλάσσιες ζώνες και εναέριο χώρο. 

Ο στρατηγός Robert Neller τον Φεβρουάριο του 2019 δήλωσε: ”Είμαστε μία ναυτική δύναμη σε μια ναυτική εκστρατεία, πρέπει να βοηθήσουμε τα πλοία να κυριαρχήσουν στη θάλασσα και αυτό μπορούμε να το κάνουμε από τη ξηρά. Ιστορικά το κάναμε με τα αεροπλάνα. Η αποστολή των πεζοναυτών είναι η κατάληψη και ασφάλεια προκεχωρημένων ναυτικών βάσεων για την συνέχιση των ναυτικών επιχειρήσεων. Αν ο εναέριος χώρος δεν είναι ασφαλής, και θέλουμε να κρατήσουμε τα πλοία σε κάποια απόσταση γιατί ο εχθρός έχει τη δυνατότητα πλήγματος μεγάλου βεληνεκούς, τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να τους χτυπήσουμε και να έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε τις θαλάσσιες ζώνες. Νομίζω ότι είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τον εναέριο χώρο – χρειαζόμαστε περισσότερη αεράμυνα, καλύτερη άμυνα εναντίων πυραύλων, αλλά αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι η δυνατότητα να προσβάλουμε στόχους επιφανείας από απόσταση. Είναι επείγουσα ανάγκη. Υπάρχουν πολλά γεωγραφικά σημεία ελέγχου που τα ξέρετε, όπως τα ξέρουν οι πιθανοί αντίπαλοι μας. Πρέπει να πάμε και να εγκατασταθούμε πρώτοι ώστε να αποκτήσουμε το επιχειρησιακό προβάδισμα. Κάνουμε δοκιμές τώρα. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες που θέλουμε να δοκιμάσουμε και σε συνεργασία με το ναυτικό γιατί είναι τα ίδια πράγματα που θα ήθελε κάποιος να βάλει πάνω σε ένα πλοίο.” 

Ο στρατηγός των πεζοναυτών Christian Wortman στο ίδιο συνέδριο δήλωσε ότι οι Πεζοναύτες θέλουν να αποκτήσουν μία ποικιλία όπλων που θα τους επιτρέπουν τον έλεγχο θαλασσίων ζωνών από τη ξηρά πέρα από τους αντιπλοϊκούς  πυραύλους, όπως  περιπολούντα πυρομαχικά» (loitering munitions) και όπλα πολλαπλών αποστολών (multi-mission and multi-payload weapons). Είπε ότι στόχος των Πεζοναυτών είναι η υποστήριξη του στόλου με τρόπο παρόμοιο των υποβρυχίων, θανάσιμο για τους εχθρούς και δύσκολο στην ανίχνευση και επίθεση εναντίων του. Απαραίτητη είναι η συμβατότητα και ολοκλήρωση των όπλων των Πεζοναυτών και του Ναυτικού “Θέλουμε να είμαστε σε θέση να ανιχνεύουμε το περιβάλλον για αυτούς, θέλουμε να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τους δικούς τους αισθητήρες. Θέλουμε να μπορούμε να ανοίγουμε πυρ για αυτούς… ή να τους φέρουμε σε θέση να κάνουν αυτοί τη βολή χρησιμοποιώντας δεδομένα από τους δικούς μας αισθητήρες.”

Οι Πεζοναύτες χρειάζονται ένα ευκίνητο σύστημα που να μπορεί να κάνει απόβαση σε εχθρική παραλία, να αποφεύγει εχθρικά πυρά και ταυτόχρονα να παραμένει συνδεδεμένο με το δίκτυο ελέγχου πυρός του Ναυτικού. Αυτή είναι μια πολύ πιο απαιτητική αποστολή από ότι η αποστολή που έχουν οι κοινές παράκτιες πυροβολαρχίες που βρίσκονται σε υπηρεσία σήμερα στις συμμαχικές χώρες. 

Το κύριο ενδιαφέρον επικεντρώθηκε αρχικά πάνω στον Νορβηγικό πύραυλο NSM ο οποίος άρχισε να εξοπλίζει το Ναυτικό και στην έκδοση του ATACMs που χρησιμοποιεί ο Στρατός. Οι Πεζοναύτες θέλουν έναν πύραυλο που να μπορεί να εκτοξεύεται από τα υπάρχοντα συστήματα HIMARS. To HIMARS είναι στην ένα φορτηγό που φέρει έναν εκτοξευτή για τον οποίο έχει αναπτυχθεί μια μεγάλη ποικιλία πυρομαχικών, ανάμεσά τους και κατευθυνόμενα υψηλής ακρίβειας. Τα πυρομαχικά των HIMARS είναι κοινά με αυτά των MLRS (που βρίσκονται σε ελληνική υπηρεσία). Το HIMARS φέρει τον μισό εκτοξευτή του MLRS και έχει σχεδιαστεί να είναι μικρότερο, πιο ευέλικτο και μεταφερόμενο με C-130.

Ο λόγος για αυτή την προτίμηση είναι φυσικά το κόστος και θέλουν να αγοράσουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα.  Οι Πεζοναύτες, που έχουν τον μικρότερο προϋπολογισμό σε σύγκριση με τους άλλους κλάδους των ΗΠΑ, βρίσκουν ότι η εισαγωγή αντιπλοϊκών πυραύλων είναι εξαιρετικά ακριβή επένδυση, ακόμα και αν κάνουν συνδυασμένη παραγγελία μαζί με το Ναυτικό, θα είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ που θα έκαναν ποτέ για τις χερσαίες δυνάμεις, και η τακτική χρήση τους θα έχει πολλές προκλήσεις. 

Ένας πύραυλος σχεδιασμένος να χτυπήσει έναν κινούμενο στόχο, όπως ένα πλοίο, είναι πολύ πιο ακριβός από έναν άλλο που πρέπει απλά να πετύχει κάποιες σταθερές συντεταγμένες. Ενδεικτικά τα στάνταρντ πυρομαχικά των MLRS/HIMARS κοστίζουν περίπου $200.000 το ένα, τα μεγαλύτερα ATACMS που χρησιμοποιούν τους ίδιους εκτοξευτές κοστίζουν περίπου $800.000 και ένας αντιπλοϊκός πύραυλος όπως ο NSM και ο Harpoon περίπου $1.500.000.  

Η αγορά ενός πυραύλου είναι μόνο η αρχή. Πρέπει κατόπιν να ολοκληρωθεί με τον εκτοξευτή, το δίκτυο ελέγχου πυρός και την εφοδιαστική αλυσίδα, όπως επίσης να γίνει η τεχνική και τακτική εκπαίδευση και ασκήσεις. 

Οι Πεζοναύτες ισχυρίζονται ότι η επιλογή του βλήματος είναι το πιο εύκολο μέρος. Το πιο πολύπλοκο είναι η εφοδιαστική αλυσίδα, η εκπαίδευση και το πως θα λαμβάνουν τα στοιχεία βολής από αισθητήρες που δεν ελέγχουν και πως θα συνεργάζονται με το Ναυτικό…

Για τα τελευταία 70 χρόνια οι ΗΠΑ κυριαρχούσανε στις θάλασσες κατά το δοκούν, αλλά τώρα η Ρωσία και η Κίνα κατασκευάζουν ωκεάνιους στόλους με υποβρύχια, αντιτορπιλικά και αεροπλανοφόρα. Μέχρι τώρα το Ναυτικό βοηθούσε τους Πεζοναύτες να αποβιβαστούν και να πολεμήσουν στην ξηρά, τόσο βαθιά όσο το Αφγανιστάν, και τώρα είναι η σειρά των Πεζοναυτών να ανταποδώσουν τη χάρη. Για τους Πεζοναύτες όμως είναι μια αποστολή που δεν την έχουν κάνει από το 1942 στην εκστρατεία των Νησιών του Σολομώντα. Για αυτό το Ναυτικό και οι Πεζοναύτες αναπτύσσουν μαζί την έννοια των παράκτιων επιχειρήσεων σε εχθρικό περιβάλλον  Littoral Operations in a Contested Environment (LOCE). Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία ενός μεγάλου ναυτικού δικτύου στο οποίο οι Πεζοναύτες θα είναι το μακρύ χέρι του Ναυτικού από τις προκεχωρημένες βάσεις τους και θα υπηρετούν το δόγμα της διαμοιραζόμενης φονικότητας (distributed lethality) και του “ότι επιπλέει πολεμάει”. Φονικότητα σημαίνει περισσότερα και καλύτερα όπλα, διαμοιραζόμενη σημαίνει ότι τα όπλα πάνε σε περισσότερα πλοία που θα επιχειρούν αυτόνομα σε μια πολύ μεγάλη επιφάνεια ώστε να δημιουργούν τόσες πολλές απειλές και στόχους για τον εχθρό ώστε ο εχθρός να μη μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλα ταυτόχρονα. Μετά από 20 χρόνια που οι μονάδες του στόλου μάχονταν αμυντικά προστατεύοντας τα αεροπλανοφόρα και δρώντας υποστηρικτικά παρέχοντας αεράμυνα και προσβάλλοντας στόχους με πυραύλους κρουζ, τώρα θα αναλάβουν μια πιο αυτόνομη και επιθετική στάση. Αυτή η επιθετική στάση ενέχει περισσότερο ρίσκο, ειδικά εναντίων εχθρών όπως η Κίνα, και ειδικά για τα πιο μικρά πλοία όπως οι LCS που θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Τα πολεμικά παίγνια όμως δείχνουν πως θα χαθούν κάποια LCS, αλλά ο εχθρικός στόλος θα καταστραφεί, γιατί τα πολλά ακροβολισμένα πλοία θα έρχονται από παντού και θα είναι όλα εξοπλισμένα με αντιπλοϊκούς πυραύλους. Η ποσότητα έχει την δική της ποιότητα.  Η ιδέα έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε έχει προταθεί ο εξοπλισμός με αντιπλοϊκούς πυραύλους ακόμα και των πλοίων εφοδιασμού! Ο υποναύαρχος Tom Rowden δήλωσε “φαντάζομαι μια δύναμη επιφανείας που θα βρίθει επιθετικών δυνατοτήτων, μία που ο μεγάλος αριθμός των πλοίων δεν θα μπορεί να αγνοηθεί αναγκάζοντας τον αντίπαλο να μοιράσει την προσοχή του και τις δυνάμεις του. Αντί να του δώσουμε την ευχέρεια να συγκεντρώσει τους αισθητήρες και τα έξυπνα όπλα του σε ένα ή δύο αεροπλανοφόρα, όπως κάνουμε σήμερα, θα έχει να αντιμετωπίσει δωδεκάδες αντιτορπιλικά και LCS, όλα εξοπλισμένα με αντιπλοϊκούς πυραύλους. Αυτή η νέα τακτική έχει να κάνει με την βελτιστοποίηση του κόστους προς την απόδοση σε μία εποχή που ο προϋπολογισμός μειώνεται συνεχώς.

Δήλωσαν ότι “δεν χρειάζεται το κάθε πλοίο να έχει τον καλύτερο αισθητήρα και τον πιο ικανό πύραυλο. Με βάση τη νέα τακτική διαμοιράζουμε και το κόστος μας. Αυτό απαιτεί ένα μείγμα από high-end και low-end πλοία, από το φουτουριστικό Zumwalt, μέχρι το ταπεινό LCS.” Επίσης: “Υπάρχει η αίσθηση σε πολλούς ότι θα πρέπει ίσως να μειώσουμε των αριθμό των πλοίων μας, αλλά να κάνουμε αυτά που περισσεύουν τέλεια. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα μικρότερο στόλο από εξαίρετα πλοία, όπως το Άστρο του Θανάτου στον Πόλεμο των Άστρων. Αλλά τα Άστρα του Θανάτου έχουν μια άσχημη προδιάθεση να εκρήγνυνται…  Αυτό το πλοίο με τα εξαίρετα συστήματα θα μας πάρει 15 χρόνια να το φτιάξουμε, αλλά αν το Ναυτικό αγοράσει ένα μεγάλο αριθμό από έτοιμα πλοία, που είναι αρκετά καλά, η γρήγορη απόκτηση τους θα μας επιτρέψει να τα αναβαθμίσουμε όπως χρειάζεται. Θα πάρουμε κάτι έτοιμο από το ράφι και θα βιδώσουμε πάνω του ότι χρειαζόμαστε, και έχουμε αποδείξει ότι για αυτό χρειαζόμαστε έξι μήνες.” Και αυτό τελικά κάνουν τώρα με την επιλογή του σχεδίου των FREMM με κάποιες βελτιώσεις.  

Οι Πεζοναύτες θα παρέχουν επιπλέον διαμοιρασμένη ισχύ πυρός από τις προκεχωρημένες βάσεις τους, οι οποίες μπορούν να είναι μέσα σε εχθρική περιοχή που θα έχει εκκαθαριστεί από τις χερσαίες δυνάμεις, θα είναι μικρή, ευκίνητη και καμουφλαρισμένη για να αποφεύγει το εχθρικό πυρ. Οι μεγάλες βάσεις, πέρα από τα αντιπλοϊκά βλήματα θα μπορούν να υποστηρίζουν μη επανδρωμένα, V-22 και F-35B. Στην ουσία θα είναι μια υψηλής τεχνολογίας εκδοχή του αεροδρομίου Henderson στην εκστρατεία του Γκουανταλκανάλ. Όπως τότε, οι προκεχωρημένες βάσεις θα υποστηρίζουν τις επιχειρήσεις του στόλου, ο οποίος θα έρχεται, θα επιδράμει και θα αποσύρεται με ασφάλεια. Οι δυνάμεις στη ξηρά θα είναι το αμόνι και ο στόλος το σφυρί. 

Οι παράκτιες πυροβολαρχίες δεν θα έχουν την κινητικότητα των πλοίων, αλλά μπορεί η επιβιωσιμότητα τους να είναι μεγαλύτερη. Τα νησιά δεν βυθίζονται. Επιπλέον σε ορεινές ή αστικές περιοχές (ζούγκλα για άλλα μέρη του πλανήτη) μπορούν να βρεθούν πολλά περισσότερα  σημεία απόκρυψης ενός φορτηγού του μεγέθους του HIMARS, από ότι προσφέρει η θάλασσα σε ένα πολεμικό πλοίο. Μόλις εκτοξευθεί όμως ένας πύραυλος, ο εχθρός θα εντοπίσει τη θέση εκτόξευσης, για αυτό ο εκτοξευτής θα πρέπει να πάει στον χώρο εκτόξευσης, να βάλει και να πάει σε χώρο κάλυψης/απόκρυψης πριν αντιδράσει ο εχθρός. 

Το κόστος για τέτοιες επιχειρήσεις είναι μεγάλο, για αυτό οι Πεζοναύτες απευθύνθηκαν σε πολλές συμμαχικές χώρες που αξιοποιούν παράκτιες πυροβολαρχίες εδώ και δεκαετίες. Το καλό είναι πως πολλές φιλικές χώρες έχουν την τεχνογνωσία, αλλά το κακό είναι πως δεν έχουν το επιθυμητό δόγμα: πυροβολαρχίες που να είναι ευκίνητες και επιθετικές. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι συμμαχικές πυροβολαρχίες λειτουργούν αυτόνομα. Διοίκηση και έλεγχος του πυραύλου, των ραντάρ και αισθητήρων σε μία μονάδα που έχει έναν και αποκλειστικό ρόλο, όπως τα παλιά παράκτια οχυρά. Μια τέτοια λύση είναι πολύ ακριβή και δύσκαμπτη για τις ανάγκες των Πεζοναυτών και για αυτό αποφασίστηκε το υπάρχον πυροβολικό να αποκτήσει αντιπλοϊκές δυνατότητες, χωρίς να του αφαιρεθεί η δυνατότητα προσβολής στόχων εδάφους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους, βελτίωση των υπαρχόντων πυρομαχικών και η εισαγωγή νέων πυραύλων για αυτή την αποστολή. Σε κάθε περίπτωση επιθυμητή είναι μια κοινή παραγγελία ώστε να συμπιεστεί το κόστος. Το Ναυτικό αποκτά τον NSM για να εξοπλίσει τα LCS και τις νέες φρεγάτες. Οι Πεζοναύτες παρακολουθούν το πρόγραμμα και εξετάστηκε αρχικά το ενδεχόμενο να είναι δυνατή η εκτόξευση του από το HIMARS. H άλλη βραχυπρόθεσμη εναλλακτική είναι μία κοινή αγορά με τον Στρατό που χρησιμοποιεί το βλήμα ATACMS που έχει βεληνεκές 300km και κατόπιν του  Long-Range Precision Fires (LRPF) που σχεδιάζεται να έχει το μισό μέγεθος και 67% μεγαλύτερο βεληνεκές. 

 

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Πεζοναύτες ζήταγαν ελάχιστο βεληνεκές των 150 χμ που σημαίνει ότι ψάχνουν για ελαφρύτερους και φθηνότερους πυραύλους. Ο εκτοξευτής θα μπορεί να φέρει περισσότερους πυραύλους θυσιάζοντας το βεληνεκές για περισσότερους πυραύλους. Επίσης εξετάζουν και εναλλακτικές με λιγότερο τεχνολογικά εξοπλισμένες κεφαλές και ελαφρύτερη γόμωση, μια που θα είναι αρκετή να βυθίσει μικρά σκάφη όπως πυραυλακάτους και να προκαλέσει βλάβες σε μεγαλύτερα. Αυτό μάλλον θα είναι αρκετό, ειδικά αν το Ναυτικό ή ο Στρατός, με ATACMS ή LRFP, μπορούν να βάλουν από πιο πίσω. Τα 150χμ είναι μια ικανοποιητική απόσταση ώστε να πληγούν εχθρικά πλοία πριν μπορέσουν να απειλήσουν την προκεχωρημένη βάση με ελικόπτερα ή επιθετικά σκάφη. Το μειονέκτημα είναι ότι ακόμα και ένας πύραυλος με 150χμ βεληνεκές θα χρειαστεί έναν μεγάλο εκτοξευτή. Ο HIMARS μπορεί στο όνομα του να έχει το “High Mobility” αλλά με 12 τόνους δεν είναι ευκίνητος αρκετά για χρήση σε προκεχωρημένες βάσεις. O MLRS σε αντίθεση λόγω των ερπυστριών μπορεί να κινηθεί πιο εύκολα σε κακοτράχαλα εδάφη, αλλά ζυγίζει 22 τόνους.  Προς το παρόν έχει αποφασιστεί η ανάπτυξη των HIMARS, αλλά εξετάζονται συνεχώς τόσο βραχυπρόθεσμες, όσο και μακροπρόθεσμες εναλλακτικές. Οι Πεζοναύτες χρησιμοποιούν τον HIMARS και από καταστρώματα πλοίων ώστε να πλήξουν στόχους στην στεριά, αλλά η ικανότητα του σήμερα να πλήξει θαλάσσιους στόχους είναι περιορισμένη. Για αυτό το κύριο αντιπλοϊκό τους όπλο στο εγγύς μέλλον θα είναι ο NSM που θα ονομάζεται GBASM (Ground-based Anti-ship Missile). Στις δοκιμαστικές βολές του NSM από πλοία LCS έλαβαν μέρος και στελέχη των Πεζοναυτών, οι οποίοι προσάρμοσαν εκτοξευτή πάνω σε ελαφρό όχημα Joint Light Tactical Vehicle (JLTV) το οποίο στην τελική του διαμόρφωση δεν θα είναι επανδρωμένο και θα ονομάζεται Remotely Operated Ground Unit Expeditionary (ROGUE, fires vehicle). Επίσης θα γίνουν μελλοντικά δοκιμές για μια έκδοση του πυραύλου κρουζ Tomahawk με αντιπλοϊκά χαρακτηριστικά, που αναπτύσσει το Ναυτικό (Maritime Strike Tomahawk) και στην έκδοση που θα εκτοξεύεται από τη ξηρά θα ονομάζεται Ground-Launched Cruise Missile (GLCM), ο οποίος σχεδιάζεται να εκτοξεύεται επίσης από το ίδιο όχημα. Αυτή η έκδοση του Tomahawk είναι απαγορευμένη από τη συνθήκη Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, η οποία δεν δεσμεύει όμως την Κίνα που αναπτύσσει παρόμοιους πυραύλους και για αυτό αποσύρθηκαν και οι ΗΠΑ, συνεπώς οι πρώτες δοκιμές θα μπορούν να πραγματοποιηθούν σύντομα. 

Οι Πεζοναύτες θα είναι οι πρώτοι που θα πολεμήσουν, ακόμα και στην εποχή των κατευθυνόμενων όπλων μεγάλης ακριβείας, μόνο που τώρα η μάχη θα ξεκινήσει στη θάλασσα και όχι στις μακρινές ακτές. Πλέον πρέπει να πολεμήσουν για να αποκτήσουν κυριαρχία στη θάλασσα και μετά να πολεμήσουν στις ακτές. Πρέπει να πολεμήσουν για να πάνε στη μάχη, να καταστρέψουν τον εχθρικό στόλο και τις υποδομές αντιπρόσβασης. Και δεν θα είναι μόνοι τους, με βάση το νέο δόγμα των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων για multi domain operations (πολυχωρικές επιχειρήσεις), τόσο η Αεροπορία, όσο και ο Στρατός, η Διοίκηση Διαστήματος, και Ηλεκτρονικού Πολέμου και Κυβερνοασφάλειας θα πολεμήσουν μαζί τους.

Με άλλα λόγια, οι μελλοντικές μάχες θα είναι διακλαδικές όπου οι δυνατότητες διασύνδεσης των υποδομών μεταξύ τους θα κάνει τη διαφορά. Πρώτα από όλα η τεχνολογία. Στις μέρες μας η ισχύς στην θάλασσα δεν έχει να κάνει μόνο με τον στόλο. Ποτέ δεν είχε, όπως παρατήρησε ο Νέλσον, αλλά σήμερα πολύ περισσότερο. Είναι ένας διακλαδικός στόχος και η λογική είναι απλή. Όσο προοδεύει η τεχνολογία των αισθητήρων, των πυραύλων και των συστημάτων καθοδήγησης, τόσο πιο φονικά θα είναι τα επάκτια οπλικά συστήματα και ο φίλιος στόλος θα είναι ο κερδισμένος όσο μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτό το βεληνεκές και αυτές τις δυνατότητες. 

Ακόμα καλύτερα είναι να γίνει αυτό από ακτές που ήδη βρίσκονται υπό φίλιο έλεγχο. Οι Πεζοναύτες θα εφαρμόσουν την Κινέζικη τακτική άρνησης πρόσβασης εναντίων τους, δημιουργώντας βάσεις σε φίλια νησιά στην Σινική θάλασσα. Μαζί με τους συμμάχους θα διασπείρουν αντιαεροπορικούς και αντιπλοϊκούς πυραύλους σε μια αλυσίδα από νησιά περιμετρικά των Κινεζικών ακτών που θα αποτελέσει την πρώτη γραμμή άμυνας και που θα ενισχύεται με υποβρύχια και αεροπλάνα και πλοία επιφανείας που θα βρίσκονται πιο πίσω. Οι δυνάμεις ξηράς θα πρέπει να αμυνθούν στα φίλια νησιά, να καθηλώσουν τον εχθρό και το ναυτικό θα κάνει τον ελιγμό που θα τον καταστρέψει. Όπως είπαν οι Κλάουζεβιτς και Μόλτκε, η τακτική άμυνα είναι η ισχυρότερη μορφή άμυνας. Θα εξαναγκάσουν τους Κινέζους να πολεμήσουν αυτοί για να πάνε στη μάχη, αντιστρέφοντας τη λογική της άρνησης πρόσβασης και χρησιμοποιώντας την εναντίων τους. Συμπερασματικά,οι Αμερικανοί θεωρούν μια τέτοια άμυνα σε αλυσίδα νησιών ως την πιο αποδοτική άμυνα με το χαμηλότερο συγκριτικά κόστος. Ανεπίσημα την ονομάζουν Σινικό τείχος από την ανάποδη. Όπως το Σινικό τείχος είχε φτιαχτεί για να κρατάει τους Μογγόλους νομάδες έξω από την Κίνα, ένα οχυρωμένο αρχιπέλαγος θα περιορίσει τους Κινέζους μέσα στην Σινική θάλασσα και οποιαδήποτε προσπάθεια της Κίνας εναντίων του θα έχει πολύ μεγάλο κόστος. Αν η μίμηση είναι η πιο ειλικρινή μορφή κολακείας, τότε το Πεκίνο θα πρέπει να νιώθει κολακευμένο… αλλά και απογοητευμένο. 

 

4 ΣΧΟΛΙΑ

Subscribe
Notify of
guest
4 Comments
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Gunner
Gunner
4 years ago

Δεν βλέπω πουθενά να ασχολούνται με τον εξοπλισμό ελικοπτέρων με SSM στην περίπτωση μας NSM. AH-1Z με 2 πυραύλους είναι μια λύση για το USMC, με θεωρητικά μικρο κόστος υλοποίησης. Και το USN μπορεί να εμπλακεί με τα ΜΗ-60S/R. Με βάσεις εξόρμησης νησιά, υπό το πέπλο ΑΑ όπλων και μαχητικών F-35B, μπορούν να δράσουν με μεγάλη επιτυχία.

ΘΩΜΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΘΩΜΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
4 years ago

πολαπλασιαστές ισχύος αποτελούν οι πυραυλάκατοι νεου τύπου θεμιστοκλής 20 τον αριθμό και τα παράκτοια πυροβόλα σε όλα τα νησιά μας.

ΘΩΜΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΘΩΜΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
4 years ago

Το πιο σημαντικό μέρος των νέων τακτικών είναι η απόκτηση αντιπλοϊκών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς τα οποία θα απλώσουν στα συμμαχικά νησιά και ακτές που μαζί με αντιαεροπορικά συστήματα θα σχηματίζουν προκεχωρημένες βάσεις επιχειρήσεων που θα ασφαλίζουν θαλάσσιες ζώνες και εναέριο χώρο.

- Advertisment -

Το Σχόλιο της Ημέρας

ΑΝΑΛΥΣΗ: Η ανάστροφη πλώρη της FDI, οι Aster 30 και το “σύννεφο νερού”

Πριν λίγο καιρό, η Naval Group αλλά και το Marine Nationale (γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό) έδωσαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και βίντεο από τις πρώτες δοκιμές...
- Advertisment -

Κύριο Άρθρο

Ναυτικό ισοζύγιο στο Αιγαίο: πως οι Τούρκοι εκσυγχρονίζουν τις δικές τους MEKO 200TN – Μέρος B΄

Του Βασίλη Παπακώστα. Πρώτη δημοσίευση «Πτήση» 47, Απρίλιος 2024 Στο πρώτο μέρος του άρθρου εξετάσαμε  το πρόγραμμα ΕΜΖ (Εκσυγχρονισμού Μέσου Ζωής) των τουρκικών φρεγατών MEKO...
- Advertisment -

Διάφορα

- Advertisment -