[Ελληνική Επανάσταση] – Αιγυπτιακός στρατός υπό τον Ιμπραήμ πασά, γιο του χεδίβη Μωχάμετ Άλι, αποβιβάζεται στην Μεθώνη και κινείται προς την Πύλο. Η απόβαση των Αιγυπτιακών στρατευμάτων που είχαν ευρωπαϊκού επιπέδου πειθαρχία και εξοπλισμό θα αποτελέσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την επανάσταση.
Το προηγούμενο έτος (1824) η Ελληνική Επανάσταση πέρασε δύο εμφύλιες συγκρούσεις, την Άνοιξη και το Φθινόπωρο. Οι μισοί οπλαρχηγοί φυλακίστηκαν, πολλοί ήταν οι νεκροί, ενώ τα λιγοστά αποθέματα σε χρυσό και εφόδια κατασπαταλήθηκαν. Στην Πελοπόννησο βρίσκονταν σώματα Ρουμελιωτών ενώ οι Πελοποννήσιοι αρνούντο να πολεμήσουν με τους αρχηγούς τους, όπως τον Κολοκοτρώνη φυλακισμένους.
Η κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη αποδεικνύεται ανίκανη να οργανώσει την άμυνα έναντι των Αιγυπτίων, που αποβιβάζουν ουσιαστικά ανεμπόδιστοι περί τους 4,000 τακτικούς πεζούς και 500 ιππείς, τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά αφού τα λιγοστά σώματα στρατού υπό τις εντολές της μένουν χωρίς επιμελητεία και ψάχνουν για ψωμί στα γύρω χωριά.
Ο Ιμπραήμ, ανέλαβε αμέσως δράση κινούμενος άμεσα κατά των κοντινών κάστρων και επιδιώκοντας να συγκρουστεί με τα άτακτα σώματα που βρίσκονται την κρίσιμη ώρα υπό τη διοίκηση ενός Υδραίου πλοιάρχου, απείρου με τακτικές πολέμου στην ξηρά. Ένα μήνα μετά, νέες ενισχύσεις 7,000 πεζών και 400 ιππέων θα ενισχύσουν το σώμα του Ιμπραήμ κάνοντάς το ουσιαστικά ακατανίκητο.
Παρά τη μόρφωσή του και τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του σαν στρατιωτικός διοικητής, ο Ιμπραήμ παρέμενε ένας ανατολίτης δυνάστης που δεν γνώριζε από αβρότητες και καλούς ευρωπαϊκούς τρόπους. Στον Μωριά διέταξε μαζικές σφαγές, καταστροφές, βασανισμούς και εξανδραποδισμούς. Θα χρειαστεί η θυσία του Παπαφλέσσα και όλων των ανδρών του στο Μανιάκι και μεγάλες καταστροφές στην Πελοπόννησο για να πειστεί η ηγεσία να παραμερίσει τις διαφορές της και να απελευθερώσει τους αντιπάλους οπλαρχηγούς για να οργανώσει μια ενωμένη αντίσταση κατά των Τουρκο-Αιγυπτίων.
