Η σελίδα μας έχει γράψει, κι έχει ξαναγράψει και θα ξαναγράψει για την έλλειψη του συστήματος ηλεκτρονικού πολέμου στις νέες φρεγάτες του Πολεμικού μας Ναυτικού τις FDI HN. Και έχουμε αναφερθεί για τις ανθυποβρυχιακές δυνατότητες τους, αν μπορούν να διασυνδεθούν πλήρως με τα νέα ελικόπτερα Romeo, και πως, και αν θα γίνεται σύντηξη δεδομένων με το σόναρ Captas-4. Έχουμε αναρωτηθεί για τα πλοία αυτά τι κάνουν στις επιθέσεις κορεσμού. Γιατί δεν έχουν κάποιο αντιαεροπορικό πύραυλο μέσου βεληνεκούς. Αν μπορεί να προστεθεί σωστά και πλήρως ο εκτοξευτής RAM Block 2. Γιατί δεν έχουν σύστημα STRALES στο κύριο πυροβόλο, γιατί δεν έχουν σύστημα παραπλάνησης NULKA ή κάτι αντίστοιχο. Για το αν είναι έτοιμο το σκάφος για να πάρει κάποιο σύστημα λέιζερ. Κι αν ναι, θα είναι αμερικανικό, ισραηλινό ή γαλλικό; Πόσο θα κοστίσει; Αξίζει τον κόπο;
Ξέρετε, όλα αυτά τα έχουμε συζητήσει, τα έχει γράψει ένας συντάκτης, ένας δεύτερος από άλλη οπτική γωνία. Έχουμε αναγάγει τις FDI HN σχεδόν σε μια ευχάριστη διδακτορική έρευνα, με μετρήσιμα μεγέθη, απόψεις, προβλήματα, προτάσεις. Και χαιρόμαστε, που αυτό πλέον το έχουμε κάνει προσιτό σε κάθε αναγνώστη μας, με όποιον τρόπο μπορούμε. Μας έχει όμως ξεφύγει κάτι πολύ σημαντικό.
Κανένα οπλικό σύστημα, δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο του. Καθώς δεν είμαστε ακόμη στην εποχή του Skynet, κάποιος χειριστής πρέπει να υπάρχει πίσω τους. Και ένα σύνολο οπλικών συστημάτων, τόσο προηγμένων, όσο μια FDI HN, χρειάζεται μια ομάδα καλά εκπαιδευμένων στελεχών. Δεν μιλάμε πλέον ότι απαιτούνται «γνώσεις υπολογιστών», αλλά η ζήτηση είναι για στελέχη με χρόνια εμπειρίας, που θα πρέπει να είναι σε ένα υψηλό επιστημονικό επίπεδο για να καταφέρουν να διαχειριστούν ένα τόσο σύνθετο οπλοσύστημα.
Όταν βρίσκεσαι στη θάλασσα, μακρυά από το Ναύσταθμο, μακρυά από κάθε στεριά, με τον αντίπαλο πάνω στο νερό, κάτω από το νερό, στον αέρα, στο διάστημα, δεν αρκεί να ξέρεις να πατάς «κουμπάκια» σε μια κονσόλα με βάση κάποια προδιαγεγραμμένα σενάρια και πρωτόκολλα, ή να «χαϊδεύεις» touch screen οθόνες που θα έχουν οι γαλλιδούλες φρεγάτες μας. Χρειάζεται να ξέρεις και προγραμματισμό και τη δομή του hardware και να μπορείς να αντιληφθείς τις μεγάλες δυνατότητες των νεών ψηφιακών όπλων, τις εκατοντάδες παραμέτρους ελέγχου τους, τα πολλαπλά σενάρια μάχης και δράσης που σου προσφέρουν. Και αυτά θέλουν πέρα από μεγάλο κόπο και διάβασμα και αφιέρωση πολλών ετών, και σπουδές μεταπτυχιακού επιπέδου.
Φυσικά και η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, όπως και η Σχολή Ικάρων και η Σχολή Ευελπίδων βγάζουν πραγματικούς επιστήμονες. Η επάρκεια των Παραγωγικών Σχολών, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και για τις Σχολές Μονίμων Υπαξιωματικών, που επίσης παράγουν στελέχη με εξειδικευμένες γνώσεις και κατάρτιση. Αλλά για παράδειγμα, η γνώση πρωτοκόλλων επικοινωνίας θέλει μεταπτυχιακά, ο ηλεκτρονικός πόλεμος θέλει διδακτορικά. Θέλει οι νέοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, να «ματώνουν» αφού έχουν τελειώσει τις βασικές σπουδές.
Βίντεο: Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ένα καλοκαίρι γεμάτο εκπαίδευση
Ακόμη, αφού τελειώσουν τις Σχολές Αξιωματικών και Υπαξιωματικών, και τελειώσουν και τα μεταπτυχιακά, τις μετεκπαιδεύσεις, τα ειδικα σχολεία, ξεκινά ένας έτερος Γολγοθάς. Ασκήσεις, γυμνάσια, εικονικά ή πραγματικά, ευθύνες, συναγερμοί, ναζάκια των γειτόνων που σημαίνει πως τα πλοία πρέπει να είναι στο πέλαγος κάθε στιγμή, τα μαχητικά στον αέρα, τα αυτοκινούμενα πυροβόλα με αναμμένες μηχανές, οι τηλεπικοινωνίες και οι κρυπτογραφήσεις απόλυτα ασφαλείς. Θα πει κάποιος πως τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων αυτή τη ζωή επέλεξαν. Σωστά, αλλά υπάρχει ένα όριο. Κι αυτό είναι το όριο της αξιοπρέπειας.
Είδαμε με έκπληξη να αναρωτιούνται πολλοί γιατί δεν καλύφθηκαν όλες οι θέσεις σε κάποιες στρατιωτικές σχολές στις πρόσφατες πανελλαδικές εξετάσεις. Εμείς αναρωτιόμαστε πως γέμισαν και τόσες θέσεις. Αν ένας νέος ή νέα σήμερα, περάσει όλα αυτά τα μαρτύρια που περιγράψαμε παραπάνω, σπουδάσει χιλιάδες ώρες, για να κάνει στη συνέχεια χιλιάδες απλήρωτες ώρες επιχειρήσεων (στον ιδιωτικό τομέα τις λέμε υπερωρίες), για να παίρνει 1.000 ή 1.000 κάτι ευρώ το μήνα, μήπως κάνουμε κάτι λάθος;
Πριν αρχίσουμε τις συγκρίσεις του στυλ «ναι αλλά εγώ παίρνω 800 ή 600 και δεν λέω τίποτα», μιλάμε για ανθρώπους που περνάνε σε μια απαιτητική Σχολή (ΣΝΔ, ΣΙ ή ΣΣΕ), χωρίς πάρτι, καταλήψεις, απεργίες καθηγητών, με σιδερένια πειθαρχία, μετά λιώνουν σε σκληρές μετεκπαιδεύσεις, κι όλα αυτά για να βρεθούν σε μια φρεγάτα, πάνω από μια κονσόλα, ή στο μηχανοστάσιο, την κρίσιμη στιγμή που ένας ΜΜ40 θα φύγει για να προστατεύσει την πατρίδα. Γνωρίζοντας, πως αν έρθει η ώρα είναι οι πρώτοι που θα “φύγουν” αλλά και ξέροντας πως η ίδια η στρατιωτική ζωή και χωρίς πόλεμο είναι ένας αδιάκοπος “πόλεμος” αντοχής, συνέπειας, τυπικότητας, απόδοσης και μεγάλων ευθυνών.
Αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν όλους εμάς. Με ανάγκες στέγασης, εκπαίδευσης των τέκνων τους, διασκέδασης/ψυχαγωγίας, διακοπών. Όλα αυτά, για ανθρώπους που βρίσκονται συνεχώς κάπου μακρυά, τα 1.000 ευρώ, 1.000 κάτι ή 1.000 παρά κάτι, είναι λίγα. Αν ένας νέος επενδύσει τόσα πολλά στην προετοιμασία του, στην επαγγελματική του αποκατάσταση, τότε οι απολαβές του οφείλουν να είναι πολύ μεγαλύτερες. Πως νομίζουμε πως έχει έρθει το brain drain; Από τους εξωγήινους; Από εμάς έρθει προέλθει.
Παίρνουμε λοιπόν ένα πολεμικό πλοίο αξίας 1 δις ευρώ. Μπράβο μας. Παίρνουμε και υπηρεσίες υποστήριξης αξίας 15 εκατ. ευρώ το έτος για το κάθε πλοίο. Πάλι μπράβο μας. Παίρνουμε και 100 στελέχη για το πλοίο μας. Ας υποθέσουμε πως αυτά τα στελέχη αμείβονται μεικτά, 2.000 ευρώ Χ 12 μισθούς, 24.000 ευρώ. Κατά μέσο όρο πάντα. Άρα, έχουμε ετήσια δαπάνη 2,4 έστω 3 εκατομμύρια με κάποιες παροχές, για τους μισθούς του πληρώματος ενός πλοίου 1 δις. Βλέπουμε το λάθος;
Πάνω από 2,5 εκατ. εμβολιασμοί στα εμβολιαστικά κέντρα με προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων
Το 2015 είχαμε αντιδράσει όταν είδαμε μια επιδοματική πολιτική για πολλούς, εκτός από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν ήταν πολιτικό για μας το θέμα, ήταν θέμα αρχής. Αν μπορούσαμε να δίνουμε επιδόματα, μπορούσαμε να δίνουμε και «κάτι» στα παληκάρια στις εσχατιές των θαλασσών μας, στην πρώτη γραμμή του Έβρου και της ΑΣΔΕΝ, στα αεροδρόμια. Αντί να τους επιβαρύνουμε με νέες ευθύνες από τη διαχείριση πυρκαγιών μέχρι τη διαχείριση στρατοπέδων προσφύγων.
Πλέον το Ελληνικό κράτος, δεν μπορεί να ζητά από τα στελέχη -μα και τους στρατεύσιμους- θυσίες και επάνδρωση και προσφορά όπως π.χ. στις κρίσεις με την Τουρκία του 2020 και μετά να κοιτά μόνο τους «ευπαθείς». Για μας ένα στέλεχος, χρειάζεται μια αμοιβή ικανή να του εξασφαλίσει αξιοπρέπεια. Αν κάποιος στα 40 του, ήταν διευθυντής σε μια εταιρεία με 2.000 υπαλλήλους, πόσα θα κέρδιζε; Τι εξτρά παροχές θα είχε; Γιατί δηλαδή ένας διοικητής σχηματισμού με 2.000 ψυχές, ή ένας κυβερνήτης πλοίου ή ένας πιλότος που έχει μπροστά του το πολύ δυό δεκαετίες στο κοκπιτ πριν το σώμα του τον “προδώσει” να μην έχει κάτι αντίστοιχο; Ναι, υπάρχουν κάποια «προνόμια» για τα στελέχη, αλλά τα θεωρούμε πολύ λίγα και ξεπερασμένα πλέον.
Με λίγα λόγια. Πλοία του 1 δις, με ραντάρ υψηλής τεχνολογίας SeaFire, αλλά χειριστές κονσόλας με «τρεις κι εξήντα» δεν γίνεται. Η επόμενη μεγάλη επένδυση πρέπει να είναι στους μισθούς των στελεχών. Κι αν πρέπει από κάπου να ξεκινήσει η επιστροφή των 13ου και 14ου μισθού ας είναι από τις Ένοπλες Δυνάμεις.
