Μετά από χρόνια διχογνωμιών για τη σταθερότητα και πλοϊμότητα των σχεδίων της stealth κλάσης αντιτορπιλικών Zumwalt, ο κυβερνήτης του πρώτου πλοίου δηλώνει πέραν πάσης αμφιβολίας ικανοποιημένος: το πλοίο συμπεριφέρεται εξίσου καλά -αν όχι καλύτερα- σε ταραγμένη θάλασσα με προηγούμενες κλάσεις πολεμικών πλοίων.
To USS Zumwalt πέρασε από τα νερά της Αλάσκα την περασμένη Άνοιξη με μοναδικό σκοπό να δοκιμαστεί στις συνθήκες θαλασσοταραχής σε ανοιχτά νερά. Ο πλοίαρχος Andrew Carlson μίλησε κολακευτικά για τη συμπεριφορά του πλοίου σε κατάσταση θαλάσσης 6, που σημαίνει κύματα ύψους 4 ως 7 μέτρων.
Ο Carlson αναφέρει ότι ενώ ήταν στη γέφυρα επικοινώνησε με τον ύπαρχό του που βρισκόταν στην καμπίνα του χαμηλότερα στο πλοίο για να τον ενημερώσει πώς ήταν η αίσθηση της καταστάσεως θαλάσσης 6 στην οποία μόλις είχαν περιέλθει. Ο ύπαρχος απάντησε πως το πλοίο παρέμενε αρκετά σταθερό, σε βαθμό που αισθανόταν πως η θαλασσοταραχή δεν ήταν περισσότερο από κατάσταση 3 (κύματα μισού εώς ενός μέτρου).
Η σχεδίαση του πλοίου ευθύνεται για τη μεγαλύτερη σταθερότητά του. Η υπερκατασκευή του Zumwalt είναι τύπου πυραμίδας (tumblehome κατά τη ναυτική ορολογία) με αποτέλεσμα το κέντρο βάρους να εντοπίζεται αρκετά χαμηλά και η διατοίχιση, η ταλάντωση δηλαδή κατά τον εγκάρσιο άξονα από τους κυματισμούς, να είναι εξαιρετικά χαμηλή. Αυτό επιδρά ευεργετικά τόσο στην προστασία του κύτους του πλοίου και στον κύκλο ζωής των υποσυστημάτων του όσο και στην κόπωση του πληρώματος που είναι πολύ μικρότερη από τα “συμβατικά” πλοία.

“Όποιος από εμάς έχει μπει σε κρουαζιερόπλοιο ξέρει τί εννοώ”, συμπληρώνει ο Carlson. “Μπαίνεις σε μια διατοίχιση 15 μοιρών κι αναρωτιέσαι αν θα ξαναβγείς. Δεν περιμέναμε τίποτα τέτοιο. Μόλις συνηθίσεις τη μικρότερη ταλάντωση, πηγαίνει πολύ καλά”.
Ένα άλλο σημείο που το Zumwalt διαφέρει ριζικά είναι ο τρόπος που στρίβει. Αντί να “κόβει” τη θάλασσα με την πλώρη του, το αντιτορπιλικό γλυστράει ουσιαστικά στις απότομες στροφές. Ο Carlson συγκρίνει την εμπειρία με την απότομη στροφή ενός αεροπλανοφόρου που έζησε ως ναύτης. “Πηγαίναμε με μεγάλη ταχύτητα και ξαφνικά ο αξιωματικός βάρδιας διέταξε πηδάλιο δεξιά. Έπρεπε να πιαστώ από κάπου για να μην πέσω”. Η διαφορά του σχεδίου του κύτους των Zumwalt, το μέγεθος των πηδαλίων και των προπελών αλλάζει τα πάντα. “Είναι περίεργο συναίσθημα την πρώτη φορά, αλλά το συνηθίζεις”. Θυμίζει περίπου το ‘Tokyo drift’, που μπορείς να βγάλεις μια απότομη στροφή με σκληρό πηδάλιο αλλά θα τη βγάλεις με απόλυτη σταθερότητα.
Ένα ακόμα σημείο διαφοράς είναι το τίναγμα και τράνταγμα που κάνει η πλώρη όταν μπαίνει μέσα σε ένα μεγάλο κύμα σε θαλασσοταραχή. Σε ένα κανονικό πλοίο το νερό καλύπτει την πλώρη και συγκλονίζει όλο το πλοίο αλλά στο Zumwalt το μόνο που γίνεται είναι πολύ πιο “κοφτό”. Όπως λέει ο Carlson “μπήγεσαι μέσα και βγαίνεις έξω. Αυτό είναι όλο. Είναι πιο εύκολη βόλτα”.
Πηγή: https://www.defensenews.com/naval/2020/01/23/heres-how-the-ddg-1000s-stealthy-hull-design-handles-stormy-seas/?fbclid=IwAR1brGH8bbr0m1oQKWUmLhthVFy0sUWs8VHnfVNfoe_9k2oYxJlHfyVsXSM
Δηλαδή πόσα χρόνια περίμεναν να περάσουν για να το δοκιμάσουν σε συνθήκες θαλάσσης; Φανταστείτε να είχε φτιάξει-σχεδιάσει η Ελλάδα ένα περιπολικό ανοιχτής θαλάσσης και να το έβαζε να κάνει δοκιμές σε άσχημο καιρό στο Αιγαίο, 6 χρόνια μετά την καθέλκυση του και αφού τα ναυπηγεία είχαν ήδη καθελκύσει 3 άλλα και αφού ο προυπολογισμός είχε ξεπεραστεί 10 φορές και αφού θα είχαμε καταλάβει οτι τα όπλα που θέλαμε να του τοποθετήσουμε δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμα και και…..Μιλάμε θα είχαν πέσει τουλάχιστον 3 κυβερνήσεις.
Εδω δεν έπεσαν κυβερνήσεις για τα υποβρύχια που γέρνανε και για τα leoparnt που δεν έχουν πυρομαχικά… Αυτό σε πείραξε εσένα;
1998 υπογραφή για τα υποβρύχια. 2020 ακόμη να τα παραλάβουμε πλήρως και τα τέσσερα….
Για τα Zumwalt δείχνουν επιβλητικά, αν και περίεργο που έχουν τον τίτλο του Αντιτορπιλικού, τελικά μάλλον λαμβάνουν υπόψιν όχι το εκτόπισμα του πλοίου, αλλά των οπλισμό του και τα ταξινομούν. Τελικός όμως δεν τους βγήκε και το εγκατέλειψαν άρον-άρον, μόνο τρεις μονάδες για το USN ???
Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν τα ηλεκτομαγνητικά πυροβόλα, που επάνω τους στήθηκε και όλος ο σχεδιασμός του πλοίου. Σχεδιάστηκε σαν ένα πλοίο παραγωγής ηλεκτρικής ενεργείας για να έχει να δίνει ενέργεια στα πυροβόλα, αλλά τα πυροβόλα δεν κατασκευάστηκαν ποτέ, γιατί τελικά δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν τα χαρακτηριστικά που νόμιζαν οτι θα είχαν. Αρα λοιπόν αφού δεν υπάρχουν τέτοια πυροβόλα, όλη η σχεδίαση του σκάφους πάει στα σκουπίδια.
Σωστές οι παρατηρήσεις σου με μια επισήμανση ηλεκτρομηγνητικά και πυροβόλα δεν γίνεται. Θα έπρεπε να ονομαστούν ηλεκτρομαγνητοβόλα. Δεν χρησιμοποιούν εκρηκτική ύλη για την επιτάχυνση του βλήματος αλλά μαγνητικό πεδίο που παράγετε με την βοήθεια ηλεκτρισμού.
Και για τα 2 προβλήματα που αναφέρεις, δεν υπάρχει κανένα σκάνδαλο. Τα μεν υποβρύχια έπρεπε να πληρώσουμε εμείς για το σχεδιαστικό λάθος, αφού αναλάβαμε την ευθύνη να είμαστε οι πρώτοι που τα προμηθευτήκαμε, χωρίς να έχουν καν ναυπηγηθεί άλλα αντίστοιχα υποβρύχια. Για τα πυρομαχικά των αρμάτων, πάλι το ίδιο, αφού αναλάβαμε την ευθύνη να αγοράσουμε τα Leopard II με μακρύκαννα πυροβόλα και να βρεθούμε σχεδόν μοναδικοί χρήστες τους διεθνώς, με όλα τα επακόλουθα. Ολα έγιναν γιατί θέλαμε την πιο μοντέρνα τεχνολογία, η οποία όμως έχει τα ρίσκα της.
Στο πρώτο πρόβλημα το …πρόβλημα ήταν ἡ σύμβαση.(γιατί νομίζετε ότι δόθηκαν οἱ μίζες;)
Στο δεύτερο πρόβλημα,τα μακρύκαννα πυροβόλα δέν ήταν δική μας πρωτοπορία,τα είχαν ήδη ενσωματώσει σε υφιστάμενα άρματα (Leopard-2A6) οἱ Γερμανοί και Ολλανδοί,καθώς και σε νέας κατασκευής άρματα Leopardo-2E οἱ Ισπανοί.
Αποφλοιώσεις όμως παρουσιάστηκαν μόνο στων δικών μας αρμάτων τα πυροβόλα,όπως μόνο στα δικά μας παρουσιάστηκαν τριχοειδείς ρωγμές στις οροφές των πύργων.
Εντάξει άχρηστα δεν τα λες μιας και είχαμε πολλά βλήματα από τα Α4. Απλά θα είχαμε 2 km μεγαλύτερη ενεργό δράση με τα νέα βλήματα. Από την άλλη θωράκιση, συστήματα και επιδόσεις δεν είχαν σχέση.