Η ΠΤΗΣΗ συνεχίζει να δημοσιεύει τα σχόλια των αναγνωστών της. Αυτή τη φορά, ο φίλος της σελίδας, @Thatcherite, έγραψε ένα εξαιρετικό σχόλιο που αφορά το άρθρο για την Ναυμαχία του Βόρειου Ακρωτηρίου, στις 26 Αυγούστου 1943.
Η ναυμαχία του Βόρειου Ακρωτηρίου είναι μάθημα για την αξία του έγκαιρου εντοπισμού και στόχευσης με ηλεκτρονικά μέσα. Ίσως δεν έχει δοθεί σημασία στην βιβλιογραφία, αλλά και οι τέσσερις ναυμαχίες μεταξύ θωρηκτών του Β ’Παγκοσμίου κρίθηκαν στο ραντάρ: πέρα από την ναυμαχία του Βόρειου Ακρωτηρίου, στο Σουριγκάο τα βυθισμένα πλοία του Pearl Harbour πήραν την εκδίκησή τους με ραντάρ διεύθυνσης βολής, στο Guadalcanal το 1942, το θωρηκτό Washington διέλυσε το ιαπωνικό θωρηκτό Kirishima στα 9 χιλιόμετρα χωρίς το τελευταίο να εντοπίσει -ακόμα και μετά τις ομοβροντίες- τον αντίπαλο, και φυσικά, έμμεσα, αλλά εξίσου καταλυτικά, σε μεγάλο βαθμό ο αρχικός εντοπισμός του Bismarck οφειλόταν στα ραντάρ των βρετανικών καταδρομικών που περιπολούσαν τον Ατλαντικό. (Δεν περιλαμβάνω την τρομερή βολή του Warsprite στο Giulio Cesare γιατί η εμπλοκή ήταν πολύ περιορισμένη).
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 7 Απριλίου 1945: Επιχείρηση Ten Go, στόχος το θωρηκτό Yamato
H εξ’ επαφής εκτέλεση των Ιταλικών καταδρομικών και αντιτορπιλικών από τα τρία θωρηκτά του Cunningham στο Ταίναρο επίσης ήταν δυνατή λόγω του ραντάρ που έφερε η μία πλευρά αλλά όχι η άλλη.
Αλλά νομίζω υπάρχουν δύο πολύ καλύτερα, αλλά σχετικά άγνωστα, παραδείγματα του Β’ Παγκοσμίου για την αξία του ραντάρ, ιδιαίτερα στο ρόλο της διεύθυνσης βολής και το πως από μόνη της αυτή η υπεροχή μπορεί τελείως να ανατρέψει την θεωρητική ισχύ ενός πολεμικού:
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 29 Ιανουαρίου 1943: Ναυμαχία της νήσου Ρένελ, επικίνδυνοι και στην ήττα
1) Η βύθιση του Haguro (βαρύ καταδρομικό) από το Royal Navy το 1945. Το πως 5 αντιτορπιλικά αριστοτεχνικά περικύκλωσαν το πολλές φορές ισχυρότερο από αυτά (στα χαρτιά) Haguro (και το παλιό αντιτορπιλικό Kamikaze) και μετά το έπληξαν με βλήματα και τέλος το βύθισαν με τορπίλες δείχνει πως αυτός που είχε τα ηλεκτρονικά μέσα μπορούσε να διαλέξει τον χρόνο της εμπλοκής (νύχτα) και απλώς να κάνει ότι θέλει.
2) Το δεύτερο παράδειγμα είναι what if, που όμως λίγο ήθελε να γίνει πραγματικότητα και από μόνο του καταδεικνύει την ματαιότητα των υπερ-πολεμικών με ελλιπή τεχνολογία: Το Yamato ήταν μάλλον τυχερό για την υστερoφημία του δήθεν ισχυρότερου θωρηκτού της ιστορίας που συνάντησε τα σχεδόν 400 αεροπλάνα της Task Force 58 στις 7 Απριλίου του 1945 όπου και το κατέστρεψαν. Κι αυτό γιατί η Task Force 58 δεν ήταν εξουσιοδοτημένη να προβεί στην βύθιση του Yamato.
Είναι απίστευτο, αλλά αυτός ο ρόλος είχε δωθεί από τον Ναύαρχο Spruance στα 7 παμπάλαια θωρηκτά κλάσης Standard, της Task Force 54 του Morton Dayo (τέσσερα από τα οποία επέζησαν ή αναστήθηκαν από τον βυθό του Pearl Harbor) – ούτε καν δηλαδή σε Iowa ή South Carolina κλάσεις, Colorado, Maryland και West Virginia (με 16 ιντσών πυροβόλα), ή τα ακόμα παλαιότερα Idaho, Tennessee, New Mexico και Nevada (14 ίντσες).
Dive! Πώς τα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης κέρδισαν τον πόλεμο στον Ειρηνικό
Νομίζω ότι με την γνώση που έχουμε σήμερα και με βάση την απίστευτη ευστοχία των ίδιων (σχεδόν…) θωρηκτών έξι μήνες πριν στο Σουριγκάο (το West Virginia πέτυχε το Yamashiro με την πρώτη ομοβροντία, κατευθυνόμενη εξ’ολοκλήρου από το ραντάρ, από απόσταση 11,5 ναυτικών μιλίων και στις 7 Απριλίου 1945 τουλάχιστον το Tennessee είχε και αυτό την ίδια ικανότητα διεύθυνσης βολής) η υπεροχή των παμπάλαιων αλλά ηλεκτρονικά πολύ ανώτερων θωρηκτών ήταν συντριπτική. Είναι προφανές ότι επιλέγοντας να πλεύσουν βόρεια και να συναντηθούν με το Yamato την νύχτα της 7ης Απριλίου θα το κατασπάραζαν σαν να έπαιρναν μέρος σε ασκήσεις. Βέβαια αυτό δεν έγινε γιατί τα “πρόλαβαν” τα αεροσκάφη που βρήκαν πρώτα το ιαπωνικό υπερ-θωρηκτό.
Θα κατέληγα ότι όσο και εάν μπορεί να φαίνεται υποτιμητικό ένα πολεμικό να έχει τον ρόλο “διεύθυνσης εναέριας κυκλοφορίας”, είναι αυτού του είδους οι ικανότητες, και λιγότερο τα ίδια τα οπλικά συστήματα, που κρίνουν καθοριστικά ποια πλευρά έχει το πλεονέκτημα σε μία σύγκρουση.
